hate at first sight. [luke hemmings]

five - een kans

Toen ik wakker werd vanochtend, was Luke weg. Eerst dacht ik dat ik alles gedroomd had, maar toen ik alle kussens op de bank zag liggen, wist ik dat het niet zo was. Eerst vond ik het raar dat hij zonder iets te zeggen weg was gegaan, maar daarna bedacht ik me dat we het hier wel over Luke hebben. Ik snap nog steeds niet waarom hij zo aardig was. Hij had me best bij die brug achter kunnen laten, en hij had al helemaal niet hoeven blijven slapen. Ik heb me veel te kwetsbaar opgesteld. Straks gaat hij nog meedelijden met me krijgen. Oh nee,-

Ik word uit mijn gedachten weggetrokken door Ashton, die met zijn hand voor mijn gezicht zwaait. Ik was even vergeten dat ik aan onze tafel in de kantine zat.

"Aleeex."

"Huh ?"

"Wat is er toch? Je dwaalt de hele tijd af en staart maar een beetje in de verte. Je hebt ook mega wallen onder je ogen. Heb je vanacht een feest gegeven ofzo ?" grapt Ashton.

"Euh..Nee. Er is..- Nee, ik heb gewoon slecht geslapen denk ik."

"Denk je ?" Ashton geeft me een vreemde blik. "Je weet toch wel if je goed geslapen hebt of niet ? Voel je je wel goed ? Zal ik je naar huis brengen ?"

"Nee, nee. Alles gaat goed Ash."

"Weet je het zeker ?"

Ik knik vaag en went mijn blik weer af. Ik begin net weer af te dwalen naar mijn gedachten, als ik Luke opeens spot. Hij zit bij de groep van Nikki, zo'n vijftien meter verderop, en kijkt mijn kant op. Hij heeft inderdaad een blauw oog. Gelukkig is het niet heel ernstig.. Wat zeg ik nu weer ? Alsof dat mij iets boeit. Hoe blauwer, hoe beter. Onze blikken kruizen en hij trekt een wenkbrauw op. Ik geef hem een halve glimlach en kijk snel weg. Ik schaam me dood voor mijn acties van vannacht. Ik heb liggen huilen als een klein kind en Luke heeft alles gezien. Ik haat mezelf.

"Hey, Alex. Ik wilde je trouwens nog iets vragen.." Ashton begint weer tegen me te praten. Ik draai me iets meer naar hem toe, zodat ik niet meer naar Luke kan kijken.

"Wat is er ?"

"Nou, euhm. Michael zei dat ik het gewoon moest vragen, dus.. eh..-"

"Alex." Een lage stem onderbreekt de zenuwachtige stem van Ashton. Ik zie dat Ashton opkijkt naar de persoon achter me, en dat hij zijn ogen tot spleetjes knijpt.

"Wat moet jij nu weer hier ?" vraagt hij. Hij klinkt nogal geïrriteerd. Ik draai me nieuwsgierig om en zie tot mijn verbazing Luke staan. Ik voel mijn wangen rood worden van schaamte. Wat moet hij van me ?

"Luke ?" vraag ik verbaasd.

"Kan ik even met je praten ?" vraagt hij aan me, terwijl hij Ashton volledig negeert.

"Euhm, ja." zeg ik langzaam. Wat is dit ? "Ik ben zo terug." zeg ik tegen Ashton en hij knikt alleen maar.

"Wat is er Luke ?" vraag ik, als we een stukje van de tafel weg zijn gelopen. We staan nu net buiten de kantine.

"Ik bedacht me dat ik wel even sorry moest zeggen van vanochtend. Ik had niet zomaar weg moeten gaan zonder iets te zeggen."

Mijn wenkbrauwen schieten verbaasd omhoog. "Wat ?" vraag ik verbouwereerd. Luke die zijn excuses aanbied ? Alweer ?

"Ik zei sorry."

"Oh, sorry ik dacht dat ik het verkeerd had verstaan."

Luke geeft me een halve glimlach. "Heb je nog een beetje kunnen slapen dan ?"

Ik kijk Luke onderzoekend aan. Er klopt iets niet. Gisteren was het nog oorlog tussen ons, en nu doet hij opeens zo ? Hij heeft vast medelijden met me, zoals ik al dacht. Nou, ik zal hem even duidelijk maken dat dat echt niet nodig is.