hate at first sight. [luke hemmings]

eight - Luke verteld en een date met Ashton

"W-wat ?"

"Ja ik weet het. Ik ben een monster. Je staat nu op en loopt weg. Je haat me nu, net als iedereen."

Ik slik een keer en pak dan Luke's hand. "Nee. Dat denk ik niet. Vertel me wat er gebeurd is."

"Oké." zucht hij. "Ik was uitgenodigd voor een feestje. Het was van een vriend van me, Adam. Ik werd dronken en kon onmogelijk nog naar huis rijden. Toevallig was mijn broer, Jack, ook op het feest. Hij was met zijn vrienden meegereden, dus hij kon me naar huis brengen. Ik wilde nog niet weg, maar hij dwong me om in mijn eigen auto te stappen, zodat hij me naar huis kon brengen. Onderweg kregen we ruzie. Ik eiste dat hij me terug zou brengen naar Adam's huis, maar hij luisterde niet, wat logisch is natuurlijk, aangezien ik zo dronken als de eerste de beste alcoholist was. Ik probeerde hem om te laten keren, door aan het stuur te trekken. Maar dat mislukte.. heel erg. We knalden tegen een boom. De bestuurders kant van de auto zat helemaal in elkaar. De kant waar ik zit was ongedeerd. Ik herinner me nog hoe ik Jack met zijn hoofd tegen zijn stuur aan zag knallen, voordat de airbag hem terug in zijn stoel beukte. Er zaten stukken glas vast in zijn gezicht. Hij had overal bloed en wonden. Er kwam zelfs bloed uit zijn oren. En ik had niks. Helemaal niks. En dat terwijl het mijn schuld was."

Als Luke klaar is met zijn verhaal, weet ik niet wat ik moet zeggen. 'Het is oké Luke, je kon er niks aan doen.'. 'Ach, kan gebeuren.' Dat kan ik toch niet zeggen ?

"Wat erg Luke.. Was hij opslag dood ?" vraag ik dan voorzichtig.

"Nee. Hij heeft nog moeten lijden ook. Twee uur heeft hij in het ziekenhuis gelegen. Daarna kreeg hij een hartstilstand." Luke schudt langzaam zijn hoofd heen en weer en veegt met een ruwe beweging een traan van zijn wang.

"Mijn moeder heeft me nooit vergeven. Maar ik neem het haar niet kwalijk. Ik heb mezelf niet eens vergeven, dus hoe kan ik het haar kwalijk nemen ? Ben bleef maar zeggen dat het niemands fout was, dat ik dronken was en dat ik niet helder na kon denken, maar aan zijn ogen kon ik zien dat hij me diep van binnen haatte, net als iedereen. Het is ook mijn schuld ! Ik moest weer zo nodig dronken worden. Ik moest zo nodig terug naar dat feest. Ik moest zo nodig aan dat stuur trekken. Verdomme !" Luke slaat kwaad met zijn vuist op de grond. Ik schrik ervan. "De enige die me écht vergeven heeft, is mijn vader." gaat hij verder. "Zelfs nadat ik zijn huwelijk met mam verkloot had."

"Wat bedoel je ?" vraag ik zachtjes.

"Door Jack's overlijden kregen ze vaak ruzie. Over hem.. over mij. Mijn vader vond dat we moesten verhuizen, omdat alles wat we tegen kwamen daar ons deed denken aan Jack, maar mijn moeder was het daar niet mee eens. Ze gingen scheiden en mijn vader nam me mee hier naartoe."

"En je andere broer ?"

"Hij is in Australië gebleven, want hij zit daar op een universiteit."

"Oh.." Ik weet niet meer wat ik moet zeggen. Ik begin aan mijn mouwen te frunniken en staar naar de muur.

Het is misschien wel Luke's fout dat het ongeluk is gebeurd, maar zijn broer heeft ook gelijk. Hij was dronken. Hij kon niet helder nadenken. Hij deed het toch niet expres ! Hij verdient het niet om zichzelf te straffen. En als hij het al verdiende, is hij nu wel genoeg gestraft. Hij moet stoppen.

"Alex.." hoor ik Luke naast me fluisteren. Ik schrik op uit mijn gedachten en kijk naar Luke. Hij heeft zijn mouw van zijn linker arm opgestroopt. Er zitten overal littekens, sneeën en krassen. Het is veel en veel erger dan zijn rechter arm. Ik zie ook nieuwe sneeën, waarvan de huid er omheen nog knalrood en gezwollen is. Er sijpelt nog bloed uit.
Ik pak Luke's arm en leg hem op mijn schoot, zodat ik hem beter kan bekijken. Zijn nieuwe sneeën zijn diep. Heel diep. En aan zijn littekens te zien, waren zijn oude sneeën dat ook.