hate at first sight. [luke hemmings]

seven - de ontdekking

"Hey, Alex ?" Luke komt overeind uit zijn ligpositie en steunt op zijn ellebogen. We liggen beide op zijn bed naar All Time Low te luisteren. Ik moet zeggen, het had niet veel gescheeld of ik was in slaap gevallen.

"Ja ?" Ik doe Luke na en leun ook op mijn ellebogen.

"Wil je blijven eten ? Of heb je al plannen ? Ik bedoel, je bent nog steeds alleen thuis toch ? Dus misschien dat je wel mee wil eten. Het hoeft niet hoor. Je mag-"

"Is goed Luke." zeg ik snel, zodat hij stopt met praten.

"Oh. Oké ! Zal ik pizza bestellen ?"

"Ik vind het best." zeg ik schouderophalend.

"Peperoni ?"

"Top."

Luke pakt zijn mobieltje en toets het nummer in, dat hij blijkbaar nu al uit zijn hoofd kent. Nou, dat zegt wat..

Luke houdt zijn mobieltje tegen zijn oor en wacht tot er iemand opneemt. Mijn oog valt op zijn pols. Zijn armbanden zijn wat naar beneden gezakt, en daar waar normaal zijn armbanden zitten zijn nu duidelijk.. littekens te zien. En wonden van zo te zien nog niet zo heel oud. En het zijn er veel. Er gaat een schok door me heen. Hoe kan het dat dat me niet is opgevallen in de bus ? Hoe komt hij aan die wonden ? Oké, domme vraag. Ik herken die wonden en littekens uit duizenden. Hij snijdt zichzelf. Maar waarom ? Ik kijk vlug naar Luke's gezicht om te zien of hij ziet waar ik naar kijk, maar hij kijkt naar de deur terwijl hij druk in gesprek is.

Oké Alex, chill. Misschien heeft hij er wel een hele goede verklaring voor. Misschien is hij gevallen met skateboarden ofzo.. Of misschien had hij een scharenincident ofzo. Dat kan toch ? Oké, dat kan niet.

"Zo, gefixt." zegt Luke en hij gooit zijn mobiel op zijn dekbed. Met een zachte plof komt het ding tot stilstand. Ik kijk Luke aan, en hij kijkt terug. Moet ik er over beginnen ? Moet ik ernaar vragen ? Waarschijnlijk ontkent hij het toch. Of hij verzint er smoesjes voor. Dat deed ik ook toen mijn vader me ermee confronteerde. Ik schaamde me te erg om het toe te geven. Maar ik kan toch ook niet doen alsof er niks aan de hand is ? Ik kan toch niet niks doen ? Ik heb niet door dat ik aan het staren ben, tot dat Luke met zijn hand voor mijn gezicht begint te zwaaien.

"Aaalex ?"

"Huh ? Wat ?"

"Ik vroeg of je mee ging naar de woonkamer. Waar zit je met je hoofd ?"

Bij jou pols. "Oh, nergens. Ja ik ga mee." Ik sta op van zijn bed en loop snel naar de woonkamer.

"Weet je." begint Luke terwijl we allebei op de bank ploffen. "Je bent nog helemaal niet zo erg als ik dacht. Ik dacht dat je echt zo'n betweterige, irritante trut was."

"Nou, bedankt." zeg ik sarcastisch. "Jij bent ook niet zo'n arrogante, egoïstische klootzak als ik dacht."

Luke grinnikt. "Ik was ook wel een arrogante, egoïstische klootzak. Maar alleen tegen jou, en alleen omdat ik dacht dat je me haatte."

"Oh, maar ik haatte je ook. Ik heb serieus nog nooit zó snel iemand gehaat."

"Ik ook niet !" lacht Luke.

"Hate at first sight." grijns ik. "Maar ik haat je niet meer hoor. Ik bedoel, je hebt een pizza voor me besteld. Hoe kan ik jou nu ooit nog haten ?"

"Nou, jij bent makkelijk om te kopen !"

We schieten allebei in de lach, als de bel gaat. "Dat is vast onze pizza. Doe jij even open ? Dan pak ik wat geld."

Luke staat op en loopt de keuken in. Ik doe deur open en zie de bezorger staan. Maar het is niet zomaar een bezorger, het is Ashton.