hate at first sight. [luke hemmings]

one - de liftjongen

"Vanavond ga je met Michael naar het concert van All Time Low, toch ?" vraagt mijn vader vanaf de andere kant van de tafel. Hij kijkt me vragend aan terwijl hij een hap spaghetti naar binnen werkt.

"Jup." antwoord ik. Ik vertel hem liever niet dat Michael ziek is. Hij laat me vast niet alleen gaan.

"Hoelaat ga je precies weg ?"

"Weet ik nog niet. Hoezo ?"

"Nou, we hebben nieuwe buren en het leek me een goed idee om ons even voor te stellen."

"Wat ?" Ik trek een wenkbrauw op. Sinds wanneer hoort mijn vader bij het welkomscomité van dit gebouw ? Daar heb ik dus echt geen zin in. "Waarom ?"

"Nou, ik ken ze toevallig. Nou ja, ik ken alleen de nieuwe buurman. De zoon heb ik nog nooit ontmoet."

"Wie zijn het dan ?" Mijn nieuwsgierige ik komt meteen naar boven. Het appartement boven ons staat al een tijdje leeg. Ik hoopte stiekem al dat we eindelijk eens leuke buren zouden krijgen, in plaats van die chagerijnige oude zeikerds die er nu wonen, en het ziet er naar uit dat het nu eindelijk zo ver is.

"Je weet toch dat ik vroeger in een band zat ?" Ik knik. "Nou, een van de bandleden was mijn vriend Andrew. Ik kwam hem tegen en het bleek dat hij en zijn zoon in het zelfde gebouw als ons kwamen te wonen. Ze zijn helemaal uit Australië hierheen verhuist."

"Hoe oud is zijn zoon ?" vraag ik met volle mond. Mijn vader geeft me een strenge blik en ik haal mijn schouders op. Ik heb geen manieren en dus snap ik ook niet waarom ik zou moeten doen alsof.

"Volgensmij is hij één jaar ouder dan jou, achttien dus."

"Ik weet wat één plus zeventien is pap, bedankt." zeg ik terwijl ik mijn lege bord van me af schuif. "Maar over dat voorstellen.. Hij kent je dus al, dus waarom zou je er heen gaan ?"

"Omdat hij jou nog niet kent." Mijn vader geeft me een knipoog en staat op om de tafel af te ruimen. Ik sla koppig mijn armen over elkaar en laat me achterin mijn stoel zakken.

"Ik ga niet."

"Je gaat wel, Alex."

"Nee. Ik moet me klaar maken en dan ga ik weg."

"Het is nog maar zes uur, je hebt tijd genoeg. Als we er nu heen gaan, ben je er heus wel op tijd weer."

"Whatever." zeg ik, aangezien ik weet dat ik nooit van mijn leven een discussie met mijn vader zal winnen. Ik sta op en wacht bij de deur tot dat mijn vader eindelijk klaar is met afruimen.

Als we voor de deur staan van onze nieuwe buren, voel ik me opeens heel ongemakkelijk. Ik schud het gevoel van me af en klop op de deur, aangezien ik geen deurbel kan vinden. We wachten, maar er doet niemand open. Ik kijk mijn vader aan en hij haalt zijn schouders op. Ik klop nog een keer, maar weer doet er niemand open.

"Volgens mij zijn ze er niet, hoor pap."

"Nee, ik denk het ook niet. Nou, dan gaan we er wel een andere keer heen."

"Hoera." zeg ik op een sarcastische toon en ik rol met mijn ogen. Mijn vader negeert me, zoals hij dat meestal doet als ik een sarcastische opmerking maak, en loopt weer richting de lift. Ik sjok hem langzaam achterna. Net als ik de lift wil instappen, gaat mijn mobiel af. Ik kijk op de beller-id en zie dat het Ashton is. Meteen voel ik een warm gevoel mijn buik inkruipen. Ik vind Ashton al leuk sinds de derde klas. Alleen Michael, Bree en Calum weten het. Ik heb het niet aan McKenzie verteld, omdat zij absoluut geen geheimen kan bewaren. Ze is de grootste flapuit die ik ken. Ik realiseer me ineens dat ik nog steeds met een rinkelende telefoon in mijn handen sta en neem hem snel op. Mijn vader is al met de lift naar beneden. Lekker dan.