Yorum yapın he
<<<<<<<<<<
Mayıs, 2021
Gerçekten de uyumlu olmuştu Arsen. Haftalar, aylar, yıllar geçmişti. Dedesinin sözünden çıkmamaya çalışmıştı en azından. Yine de okulda çıkardığı kavgalar eve de yansımış Arsen huysuzlaşmıştı. Dedesi mecburen okula göndermeyi bırakmıştı ama güçleriyle bütün diplomalarını almıştı Arsen'e. Üniversite için de yurt dışına göndermişti. Kaya zaten yurt dışındaydı ve orada Arsen'e göz kulak olması için sıkı sıkı tembihlemişti onu. Kaya üzerine titriyordu Arsen'in. Evine geldiği ikinci günden beri ona abi olmak için öyle çabalıyordu ki biri görse gözleri yaşarırdı.
Arsen kimseyi kendine dokundurmamıştı. Tahsin bir kere olsun torununa doya doya sarılmamıştı. Bir kere öpüp koklayamamıştı. Ne zaman dokunmaya kalksa evde kıyamet kopuyordu. Evdekileri seviyordu Arsen. Gerçekten seviyordu. Hepsi ayrı ayrı ilgileniyordu onunla. Hasan, Ozan ve Kaya abileri, Sahra, Ece ve Ömür kardeşleri olmuştu. Kaya ona nasıl abilik yaptıysa oda diğerlerine ablalık yapmaya çalışmıştı. Ama dokunmadan. Çocuklar da buna alışarak büyümüşlerdi. Arsen'i çok seviyorlardı ama dokunmuyorlardı. Dokunması gerekiyorsa Arsen kendisi dokunurdu. Saçlarını okşar ya da yanaklarından makas alırdı.
Kaya üniversiteyi bitirdiği halde Arsen'in bitirmesini beklemişti. Onu her şeyden korumaya çalışması bazen Arsen'e bunaltıcı geliyordu. Sevildiğini hissediyordu ama kendini koruyabilirdi. Bu konuda da gayet başarılıydı.
Bugün dönüş günüydü. Okulu kazasız belasız bitirmeyi başarmıştı. Çok kere onu beladan alan Kaya'ydı. Arsen genelde sessiz sakindi. Kolay kolay da öfkelenmiyordu. Ama bazı haddini bilmezler onun duvarlarını aşmaya çalışıyordu ve Arsen'i öfkelendiriyorlardı. Öfkelenince Arsen eline koluna sahip çıkamıyor, gözü hiçbir şeyi görmüyordu. Bir sürü kişi bu yüzden hastanelik olmuştu. Özellikle ona dokunmaya çalışanlar, terslediği halde üsteleyenler Arsen'in öfkesinden nasibini alıyordu. Dövüşürken sorun yoktu çünkü Arsen kendisi isteyerek insanlara dokunuyordu. O da sadece vurmak için.
Kaya havaalanına giderken şükür duaları ediyordu. Arsen birkaç aydır sakindi. O yüzden biraz rahatlamıştı. Zaten Arsen'in yanına yaklaşana ne olduğunu duyanlar onun yanından geçerken bile temkinli adımlar atıyordu.
"Taşını toprağını seveyim yurdumun, sonunda dönüyoruz." Arsen ona gülümsemekle yetindi. Dile getirmese de o da özlemişti, özellikle evdekileri.
Pasaport kontrolünden geçerken Arsen'in yüzünü yine bir hüzün kapladı. Dedesi onu kimliğine aldığı için soy adında Demirkan yazıyordu. Ama Arsen biliyordu ki içinde o Devrilmez'di. Yalçın Devrilmez'in kızı olan ruhu hala tutuşur vaziyetteydi.
Uçağa binip cam kenarına yerleşti. Cam kenarı Arsen'e özeldi. Evdeki herkes bunun farkındaydı, eğer bir yere gidilecekse Arsen muhakkak cam kenarına otururdu.
Normalde bir ay sonra döneceklerdi ama Kaya sürpriz yapalım deyince Arsen kabul etmişti. Kimseye haber vermeden biletleri öne çekmişlerdi. Neyse ki yer vardı da planları suya düşmemişti.
"Dedem onun doğum gününe geldiğimizi görünce sevinçten çıldıracak." Dedi Kaya çocuksu bir sesle. Arsen'in okulu bitmişti ama sürpriz yapacakları için hala sınavları olduğunu söylemişlerdi. Bir ay sonra da mezuniyeti vardı ama Arsen gelmeyi düşünmüyordu. Daha sonra diplomasını isteyecekti sadece.
"Yaşlandı be. Yetmişe merdiven dayadı." Dedi Kaya içli bir sesle. Çok seviyordu dedesini o yüzden yakın zamanda ölebilecek olma ihtimali onu çok korkutuyordu.
"Sorsan kırk olduğunu iddia eder." Diyen Arsen gülüyordu.
"Ona kalsa, senden benden genç olduğunu söyler." Diyerek elini gelişi güzel salladı Kaya.
