İhtiras

1. BÖLÜM - OTEL ODASI

Çağla'nın "Okan havalimanından ayrılmış, yoldaymış." demesiyle birlikte şaşkınlık içinde ona döndüm. "İki hafta sonra gelmeyecek miydi o?"

"Ladin yine aklın nerede senin? Dün gece telefonda ne konuştuk biz?" dedi Çağla oturduğu koltuğa iyice sinerek. Gerçekten, benim aklım neredeydi acaba? Bu soruyu her kendime sorduğumda aynı cevaba ulaşıyordum, gülünç.

Çağla "Yarım saate burada olurmuş," dediğinde onaylarcasına başımı aşağı yukarı salladım. Okan'ın artık tamamen İstanbul'a döndüğünü bilmek bir yanımı mutlu ederken diğer yanımı hüzne boğuyordu. Hepimiz neyin ne olduğunun farkındaydık ama susmayı tercih ediyorduk. Beynime aniden sivri bir ok gibi saplanan gerçeklerle ve anılarla birlikte gözlerimin yanmaya başladığını hissettim. Oturduğum koltuktan kalkıp banyoya doğru ilerledim. Aynadaki yansımama baktım. 4 yıldır aynaya her baktığımda gördüğüm Ladin midemi bulandırıyordu. Bu, 14 yaşında gözlerinin içi parlayan Ladin değildi, 17 yaşındaki özgür Ladin de değildi. Bana ve herkese yabancıydı. 40 yıl gibi geçen bu 4 yıl içinde düşünmekten kafayı yemek üzereyken ateşler içinde yanan ruhumu gerçeğe ulaştığımda sakinleştirebilmiştim. Mutlak sonuca ulaştığımda ruhumdaki yangının sönmesiyle birlikte yanan ruhumdan geriye kalan küller iyi anılarımın üstünü bir toz bulutu gibi sarıyordu.

Banyodan çıkıp odaya geri döndüğümde "Heyecandan bekleyemiyorum!" dedi Çağla bakışlarını pencereye yönlendirerek. Okan'ı gerçekten çok özlemiştim ama hiçbir zaman Çağla gibi duygularını dışarı yansıtmaktan çekinmeyen biri olmamıştım.

"Onu o kadar çok özledim ki," dedim bu sefer çekinmeden. Çağla "Bir de bana sor," dedi bakışlarını pencereden ayırmayarak. Onun içinde bu yaşama sevinci, heyecan ve ümitle yaşadığı anlarını görmek bana özlediğim Ladini hatırlatıyordu, eski beni. Onda zaman zaman kendimi görüyordum.

Çağla her zaman deli dolu birisi olmasına rağmen, aşkını sessizce kalbinde yaşatanlardandı. ikimiz tam anlamıyla zıt karakterlerdik. Bu yüzden birbirimizi çekiyorduk. Belki de bunun sebebi çocukluk arkadaşı olmamızdan başka bir şey değildi. Okan da benim için en az Çağla kadar değerliydi. Üçümüz birlikte büyümüştük. İlk ayrılışımız Okan'ın İngiltere'ye üniversiteye gidişi olmamıştı. Okan'ın babası Kadir amcanın 15 yıl kadar önce trafik kazası geçirmesi ve ölmesiyle birlikte birbirimizden uzun süre ayrı kaldık. Annesi iki çocuğun yükünü üstlenemediği için Okan 8 yaşındayken Bursa'ya anneannesinin yanına gitti. Annesi Okan'ın abisi ile başka bir semte taşındı. O zamanlar 6-7 yaşlarında olduğumuz için Kadir amcaya tam olarak ne olduğunu net hatırlayamıyordum. Hafızamın ücra köşelerinde bizim, ölümün ne gibi bir acı olduğunun farkında olmadan her şeyden habersizce feryatlar kopan cenaze evinin bahçesinde saklambaç oynayıp gülüşmelerimiz yer edinmiş. 6-7 yaşlarındaki küçük Ladin'in hala ölümün ne gibi bir acı olduğunun farkına varmayıp saklambaç sanmasını o kadar çok isterdim ki.

Kulaklarımda çınlayan zil sesiyle içimdeki özlemin ruhumu kaplaması yüreğimi sızlattı. Çağla'nın heyecandan kıpır kıpır olacağını düşünürken gözlerinin dolu dolu olması ve kapıya tıpkı benim gibi yavaş adımlarla yürümesi beni bir saniyeliğine şaşırttı. Yıllardır bir sır gibi sakladığımız Okan'a olan aşkının gerçekliğine bir kez daha şahit oldum.

Kapıyı açtığım anda Çağla'nın Okan'ı görmesi ve sarılması bir oldu. Çağla yüzünü Okan'ın göğsünden çektiğinde gözyaşlarının gözlerine daha fazla tutunamadığını fark ettim. Onlara bakmak çocukluğuma bakmak gibiydi.Okan Çağla'nın gözyaşlarını parmaklarıyla sildikten sonra Çağla'ya "Buradayım işte yanınızdayım," dedi ve benim onlara olan bakışlarımı yakalayıp bana doğru gelip"İkinizi de çok özledim." diyerek sarıldı. Çağla bir anda "Grup kucaklaşması, aynı çocukluğumuzdaki gibi." diye bağırıp bize doğru koşarak sarılmasıyla Okan'la benim gülüşümüz aynı anda yankılandı. Çağla her zamanki gibi davranmaya başladığına göre duygusal dakikaları geride bırakmanın vakti gelmişti.