Don't ferget me

Bloemen

Ik hoorde het ongeveer 2 maanden geleden. Ik was terminaal ziek. Niemand zou me nog kunnen genezen. Maar over die zieke maanden wil ik het niet hebben. Het gaat om nu. Ik heb nu een nieuwe 'thuis'. De ene dag is het hier al gezelliger dan de andere. Er zijn hier meerdere zoals ik. De dag van mijn begrafenis leerde ik ze allemaal kennen. Terwijl mijn ouders, klasgenoten en vrienden in de kerk zaten te treuren liep ik daar ook een beetje rond. Ik vond het erg om hun te zien leiden. Iedereen die ik kende was er. Zelfs die vreemde vrouw die op de hoek van onze straat woont. ik bedoel niet de straat waar mijn ouders wonen, nee ik bedoel de straat van mijn nieuwe thuis. Ik kende haar enkel van ziens. Ze gaf me een vreemd gevoel. De hele mis keek iedereen braaf naar voor. Behalve zij. Het leek net of ze me de hele tijd volgde met haar ogen. Niemand kon me zien dat was zeker maar dat wilde niet zeggen dat ik er niet meer was. Ik liep van de ene kant van de kerk naar de andere. Het eerste deel van de mis zat ik naast m'n moeder haar een beetje proberen te troosten. Dat lukt niet goed omdat ze me natuurlijk niet zag. Daarna ging ik langs bij mijn beste vriend Matthias. Hij kwam me zo wat elke dag bezoeken in het ziekenhuis. Naast hem zal Lore zij was mijn vriendinnetje. Ze heeft me net als Matthias tot het laatste moment gesteund. Eigenlijk waren we geen koppel meer. Vanaf het bekent was dat ik kanker had hadden we samen besloten dat we geen koppel meer zouden zijn en enkel nog maar vrienden. Dat klinkt misschien wat vreemd maar ik zal het uitleggen. We wisten dat alles drastisch zou veranderen en dat onze relatie daar misschien slachtoffer van zou worden daarom leek het beter om vrienden te blijven. Soms zagen we alle 2 af van deze beslissing maar als ik er nu op terug kijk ben ik blij dat we dat toen hebben besloten. Anders was het nu vast nog 10 keer moeilijker geweest voor Lore. ook als waren we nog steeds verliefd op elkaar. Ze begint plots te wenen. Niet wenen zoals ik gewend ben van haar maar echt hard huilen. Soms werst ik wakker en stond ze met de tranen in haar ogen naast m'n bed. Dan kwam ze naast me liggen en lagen we zo uren aan een stuk gewoon stil. We hoefde niets te zeggen om elkaar te begrijpen. De stilte en onze hadden die elkaar raakte zeiden genoeg. Matthias nam haar in zijn armen en deed zijn best om zich sterk te houden. Ik legde mijn had op z'n schouder.