Different.

Forever...

Ik sluip zijn kamer in en zie dat hij vredig ligt te slapen in bed. Hij ligt op zijn deken, in zijn boxers. waarschijnlijk wou hij strippen en is hij gewoon in slaap gevallen. Of misschien wou hij gewoon dat ik hem zo zag... Ik verwuif de gedachte in mijn hoofd.

Ik verlaat zijn kamer, toch heb ik zin om nog langer te kijken.

Ik loop de trap af, twee treden tegelijk, en baan me een weg naar zijn bureau waar zijn computer staat. Eenmaal ingelogd vind ik alles om mijn rekeningen te betalen en vul mijn code in. Het idee dat hij mijn rekeningen al betaalt sinds ik zestien ben geworden, laat me kokhalzen. Zelfs toen zijn ouders zijn gestorven in een auto-ongeluk en het huis nalieten aan hem. Eigenlijk mocht hij niet in het huis wonen zonder een volwassene, maar mijn vader heeft een paar goede deals kunnen sluiten. Hij had gezegd dat zijn tante bij ons woonde tot we achttien waren en toen deden we alsof ze verhuisd was.

Nu zijn we negentien , en we wonen nog altijd in het huis dat eigenlijk officieel niet van ons is. In het tweede jaar van de universiteit, en ik voel me al stokoud. Waarschijnlijk door het feit dat ik nu de helft van onze rekeningen betaal, eigenlijk doet mijn vader dat, maar over die details wil ik het niet hebben.

Ik voel me moe dus ik ga naar boven, blij dat alles nog steeds stil is. Kade slaapt waarschijnlijk nog steeds, dus ik ga niet kijken. Daar is toch geen enkele reden voor.

Wanneer ik mijn kamer binnenloop , gil ik.

'Shit man, ik ging bijna dood!' Ik hap naar adem.

'yYou okay mate? Looks you can't breath.'

Ik ben eigenlijk echt aan het stikken.

Ik steek mijn middelvinger op.

'Ik kan je helpen.'

Ik weet niet wat hij bedoelt, om eerlijk te zijn, scheelt het me weining. Hij staat te dichtbij , maar een paar centimeter van me verwijderd, zijn blote borst bijna tegen mijn rug en zijn warme adem blaast langs mijn oor. Hij draait me om en kust me. Ik stop meteen met stikken. Het is gewoon, ik ... ik weet het niet het alsof hij me de adem als we kussen. Of misschien heb ik geen adem nodig als ik hem kus. Dat zoek ik later wel uit.

Ik ben de eerste die stopt. Ik kan het niet. Het is verkeerd. Ik ben niet gay! Ik ben niet gay! Ik ben niet gay! Steeds ben ik deze woorden aan het herhalen in mijn hoofd. ik... ben... niet... gay...

'Ik, ik kan het niet Kade.'

Hij ziet er teleurgesteld uit, maar zonder een woord staat hij op en gaat weg. Ik hoor zijn kamerdeur sluiten en het lijkt zo ver weg, terwijl het misschien twee meter verder ligt.

Ik ga terug liggen , ik ben helemaal aan het trillen.

Is het verkeerd dat ik achter hem aan wil lopen, hem wil kussen, gewoon heel de wereld wil negeren en alleen wil zijn met hem?