Zaman, her zaman güzel şeyler getirmez. Önemli olan zamanın getirdiklerini tümüyle kucaklayabilmektir. Yoksa insan nasıl dayanır bunca kötülüğe?
Yıllar sonra kopmuş bir arkadaş grubu tekrar bir araya gelir. Ancak aradan yıllar geçmiştir ve her şey...
Beliz ertesi günün ışığıyla uyandığında kendisini biraz sersemlemiş gibi hissediyordu. Gece eve geç bir saatte gelmişti. Uykuya dalması çok uzun sürmüştü. Anneannesinin sesini duyduğunda huzursuzca yatağından kalkmaya çalışmıştı. Bugün spora gitse iyi olacağını düşünüyordu. Boş durmak istemiyordu. Çünkü boş kaldığı her an düşünüyordu. Çalan telefon dikkatini dağıtmıştı. Arayan Esna idi.
"Efendim canım?" demişti Beliz gülümseyerek.
"Akşam toplanıyoruz."
"Daha yeni toplandık ya."
"Hayır, küçük konsey toplanıyor. Dünkü toplanmayı değerlendirmek için."
"Anlaşıldı. Tamam geliyorum." Dedi Beliz gülerek. Küçük konsey olayı da kendisi, Esna ve Kardelen'in toplanmadan sonra bir araya gelip toplanmayı değerlendirmesinden oluşuyordu. Bunu lisedeyken çok sık yaparlardı. Küçük Konsey olayı Esna'ya epey iyi geliyordu. Bu sayede oradaki bazı kişileri rahatça çekiştirebiliyordu. Bununda eski bir geleneğin parçası olabileceğini düşünmemişti sadece.
Anneannesinin yanına giderken telefonu çalmıştı. Esna olduğunu düşünerek baktığında bir hafta önce görüşmeye gittiği firmanın numarası olduğunu fark etmişti. Heyecanla durup telefonu açtığında bunca zamandır beklediği haberi almıştı. Sonunda bir işi olmuştu ve ertesi gün başlama durumunun olup olmayacağı soruluyordu. Görüşmeye gittikten sonra orada çalışmayı çok istemiş yine de umutlu davranmamaya çalışmıştı. Ama olmuştu işte. Heyecanla kendisiyle görüşen bayana teşekkür ettikten sonra yarın işe başlayabileceğini söylemişti. Ertesi gün gereken evraklarla orada olacaktı. Telefonu kapadıktan bir süre sonra bir mesaj gelmişti. Açtığında yarın getirmesi gereken evraklar yazılıydı. Telefonu cebine attıktan sonra anneannesinin yanına gidip ona sıkıca sarılmıştı. Anneannesi anlamasa da sarılmasına karşılık vermişti.
"Kız ne oldu?" dedi torunu onu bırakınca. Beliz gerçekten de çok mutlu görünüyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"İş buldum. Çok şükür arayışım daha fazla sürmedi."
"Çok şükür kuzum. Allah dualarını duyup yüzüne güldü." Dedi sevgiyle. Ardından dantel işine geri dönmüştü. Beliz de mutfağa girip hızlıca kahvaltısını yaptıktan sonra ortalığı toparladı. Bir an salona göz gezdirdikten sonra anneannesine öğle kahvesini yapmaya koyulmuştu.
Anneannesi ile karşılıklı oturmuş kahve içerlerken zil çalmıştı. Gelen anneannesinin sevgili arkadaşı Saniye teyzeydi. Beliz hemen tekrar mutfağa geçip ona da bir kahve yapmıştı. Anneannesinin sesini duyabiliyordu. Saniye teyzeye Beliz'in iş bulduğunu söylüyordu. Saniye teyzenin dediklerinden pek bir şey anlayamıyordu. Karadenizli olduğu için kelimeleri yutarak ve hızlı konuşurdu. Bu yüzden onu o kadar uzaktan anlaması mümkün değildi. Kahveyi hazırladıktan sonra salona geçmişti. Saniye teyzeye kahvesini uzattığında anneannesinin sesini duymuştu.
