"Yokluğunun ağır bastığı gecelerde sorma ne yaptığımı, bende bilmiyorum. Başka bir ruh alemi orası, başka bir gezegen. İçinden çıkamıyorum. Eskiye dair ne varsa orayı kırıp, döküp, yıkıp tekrar inşa ediyorum. Çoğu zaman altında kalıyorum. Çıkamıyorum enkazdan.
Bazen sana yazarken kahvem soğuyor, şarkı bitiyor. Yıldız Tilbe isyan ediyor, Sezen ince dokunuşlarıyla içime işliyor.
Hiçbir şey yolunda gitmiyor.
Sen gelmiyorsun.
Sen hiç gelmiyorsun.
İnat ediyorsun. Sanki açtığın yarayı görüyorsun, sanki" Bu daha ne ki, acıdan kıvrandığını göreceğim" dediğini duyar gibi oluyorum bazen.
Sen acı çektirmeyi, peşinden koşturmayı, süründürmeyi seversin biliyorum. Yetmiyor mu bana çektirdiğin bu kadar acı?
Acıdan ölmemi mi istiyorsun?
Tanımadığım bir kişiden farkın yok ama onların hiç biri canımı yakmadı. Canım senken nasıl yapabiliyorsun bunu? Benim canım yanarken, senin canın sızlamıyor mu? Sızlamıyor biliyorum. Hakkında bu kadar çok şey bilip, dönmeyeceğini de bilip, hâlâ seni beklemek aptallık değil de ne peki?
Açtığın yara her gün kanarken, kabuk bağlaması imkansız. Sende anlayacaksın bir gün kanayan yarana yarabandı bulamadığın zaman." 🍁
