Grace Woods. Dochter van maffiabaas Woods. Ze is een van de beste vechters van de wereld en toch moet haar vader niks van haar hebben. Ze niet niet nuttig in zijn ogen.
Ze wordt op jonge leeftijd al uit huis geplaatst en moet het zelf allemaal maar...
Ik veeg mijn handen af aan de kleren van het lijk. 'Bah,' zeg ik en probeer het meeste van het rode goedje van me af te krijgen. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik vijf minuten heb om thuis te komen. Ik begin maar vast met rennen en merk al gauw dat ik te laat kom.
Een rilling loopt over mijn rug en mijn handen beginnen te zweten. Ik ben te laat. Nerveuze gevoelens nemen mijn lichaam over en mijn pas versneld. Ik loop het huis binnen en ga naar mijn vaders kantoor. Ik zucht om mijn moed te verzamelen en open het kantoor. Mijn vader en moeder staan er met armen over elkaar.
'Daar is ze eindelijk,' zegt mijn moeder met een emotieloze blik, zoals altijd. 'Sorry vader en moeder. Hij wou maar niet praten, maar ik heb het uit hem gekregen,' zeg ik en kijk naar de grond.
Als ik ze nu aan ga kijken, heb ik al helemaal een probleem. 'Is hij dood?' vraagt mijn vader streng. Zijn woorden geven mij rillingen. Ik knik. 'Ja vader,' zeg ik.
'Goed,' zegt mijn moeder en ze loopt weg. Ik kijk nog niet op en hoor mijn vader voor me komen staan. 'Je bent te laat. Veel te laat,' zegt hij met minachtig in zijn stem. Hij trekt aan mijn haren zodat ik naar hem kijk.
'Je kan ook niks goed doen,' zegt hij terwijl hij zijn tanden laaf zien. Ik krijg een klap in mijn gezicht. 'Niks. Je bent geen dochter van mij. Je kan jezelf geen "Woods" noemen. Was je maar meer als je broertje,' snauwt hij en stompt me in mijn buik. Met moeite blijf ik overeind staan.
'Ga,' schreeuwt hij en ik ren zijn kantoor uit. Ik ren naar boven en ga naar de badkamer. Ik zie een hand afdruk op mijn wang en ga er voorzichtig over. Op de klok zie ik dat het twaalf uur is.
'Sweet sixteen,' mompel ik. Ik douche het bloed van me af en stap dan weer onder de douche vandaan. Ik droog me af en doe andere kleren aan. Slapen wordt het niet. Ik heb al weer een nieuwe klus. Eentje waar pap niet vanaf weet. Net zoals vele klussen.
Ik loop naar de kast en pak mijn standaard outfit. Het is een zwarte broek met een zwarte trui en zwarte schoenen. Ik doe mijn haren vast en doe de kap van mijn trui op. Ik loop dan naar mijn bed en haal een plan, van het laminaat onder mijn bed, weg. Ik haal er mijn masker uit en kijk erna.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Grace Woods verdwijnt zodra ik deze op zet en Nicky komt in beeld. Golden Nicky.
Ik spring uit mijn raam en ren weg van het huis. Als ik in een steegje ben, doe ik de masker op. Ik loop richting het gebouw wat me is aangewezen en ben natuurlijk geen wapen vergeten. Het is een SniperRifles en één van de fijnste wapens, vind ik.
Ik zet alles neer en kijk door de scoop naar het gebouw. Ik zie best wat mensen binnen, maar ik weet precies wie ik moet hebben. Zodra ik hem in beeld heb schiet ik. Ik mis, zoals gewoonlijk, niet en hij valt gelijk levenloos neer.
Het duurt niet lang of ik hoor geschreeuw en gedoe. Ik stop mijn wapen terug en hang hem op mijn rug. Ik sta op aan de rand van het dak en kijk erna. Al gauw zie ik een persoon naar mij kijken. Vanaf hier zie ik zijn ogen nog vergroten. Ik ga naar huis en verstop de masker. Ik hoor geklop op de deur en doe open. Het is mijn moeder.
'Ga je slapen? Morgen moet je naar school,' zegt ze en ik praat mee. Het is een standaard zinnetje dat ik elke schooldag hoor. Ze is zo geprogrammeerd. Gemaakt om op te voeden en te leren. Ik knik en ze loopt weer verder.
Ik ga in bed liggen en val al gauw in slaap. Over dingen gaan piekeren en denken doe ik al een tijdje niet meer.
De volgende dag ga ik naar school. Iedereen ziet me als een normaal meisje die gewoon niet veel vrienden heeft en een beetje achter blijft. Ik word niet gepest en niemand weet van mijn familie.
Als ik weer thuis kom ga ik het huis in en zie ik dat alles weg is. Alle meubels zijn weg en als ik naar het raam kijk, zie ik groot "te koop" staan. Mijn ogen worden wijder en ik ren naar mijn kamer. Enkel daar staat alles nog. Ik pak wat tassen en gooi al mijn kleren erin, wat niet veel is. Ik vergeet mijn masker niet en pak nog nodige dingen.
Ik ga naar beneden en loop naar mijn vaders kantoor. Ik weet nog hoe hij veel geld in een geheime kast heeft gedaan, voor als er iets gebeurt.
Ik open de deur, die haast niet te zien is, en hoop dat er wat ligt. Ik zie geld liggen en pak het. Mijn hart gaat tekeer en ik ren met al mijn spullen het huis uit.
Ik zak door mijn knieën, midden op de weg. Ik kan nu niks. Waar moet ik heen. Hoe ga ik dit oplossen? Waarom zijn ze weg? Was ik zo min, dat ze me gewoon verlaten?
