Mine ft. Bts Taehyung

Hoofdstuk 4

POV Grace

Ik typ van alles in op de computer. Het is niet moeilijk om afgeleid te raken met deze baan. Het is zo saai. Soms mis ik mijn oude leven. Mijn leven als Nicky. Maar ik zou nooit terug kunnen. Enkel als ik het masker op heb, ben ik instaat iets te doen. Soms gebeurt dit nog wel.

Zonder de masker ben ik Grace. Ik durf niks te doen bij mensen, naast van me afbijten. Als Grace zou ik nooit een groep jongens aankunnen. Voor Nicky is dit geen probleem.

Iemand gooit en pak papieren op mijn bureau en ik schrik op uit mijn gedachtes. Ik kijk geïrriteerd op en zie James me lachend aankijken. 'Rot op,' zeg ik. Tegen hem moet je hard zijn, anders gaat hij niet. Hij zucht en vertrekt weer.

Ik kijk uit het raam en mijn gedachtes nemen hiervan de tijd om een flashback af te spelen. Eentje die ik niet graag zie...

'Je bent lelijk! Niks waard! Ik had je nog kunnen verkopen als een slet, maar zelfs daar heb je niks voor in je. Je lichaam is net van een man! Vet op de verkeerde plekken. Te brede schouders. Denk maar niet dat er ooit iemand van je gaat houden.' Hij spuugt het in me gezicht. Mijn tranen vinden hun weg naar beneden. Vanaf die dag heb ik niks meer gegeten. Drie dagen lang hield ik dit vol. Daarna at ik een lichte maaltijd en at weer bijna niks.

Dit ging zo door tot mijn broertje erachter kwam. Ik was erg dun. Je kon mijn sleutelbenen goed zien en mijn v-line was ook niet te verbergen. Het deed fysiek pijn, maar het boeide me niet. De mentale pijn was erger.

Elke dag kreeg ik meer woorden om mijn oren gegooid. Ik zat als een 7-jarig meisje in de hoek van de kelder. Dit was mijn kamer. Geen bed. Geen kussen. Geen deken. Ik had het koud, maar het boeide niemand.

Ik merk dat er tranen in mijn ogen komen en ik knipper ze gauw weg. 'Gaat het?' vraagt mijn baas en ik knik. 'Ga maar naar huis. Je werkt heel veel en je ziet er moe uit,' zegt hij bezorgd en ik knik.

Ik ga weg, zonder iets te zeggen en rijd gauw naar huis toe. Ik ga naar binnen en grijp naar mijn hoofd. Alle herinneringen komen in een klap terug. Natuurlijk denk ik er dagelijks aan, maar het geschreeuw van mijn vader klonk nooit zo luid in mijn hoofd.

'Stop!' schreeuw ik uit en huil. Ik huil voor het eerst in vier jaar weer. Ik val op mijn knieën en bedek mijn gezicht. Ik word rustig en een woede gaat door me heen. Hoe durfde hij zijn kind zo aan te spreken? Ook al zou het waar zijn...

Ik ga naar boven en ga op bed zitten. Ik zie dat het donkerder begint te worden. Het wordt ook al kouder, dus het wordt steeds sneller donker.

Ik doe mijn deur op slot voor het geval dat Charlie thuis komt. Ik loop naar mijn kast en verwissel mijn outfit voor iets zwarts. Ik loop naar mijn kast en open die. Ik haal een plankje weg en haal mijn masker eruit.

Mijn vingers glijden erover. Ik stop hem onder mijn trui en ga het huis uit. Ik ga een steegje in en doe het masker op. Ik doe mijn cap op en klim een gebouw op. Ik begin over de daken te rennen richting een bepaald gebouw. Ik open daar een kist die erboven op staat. Er is maar 1 manier om daar boven op te komen en dat is mij gelukt. Ik haal er een handpistool uit en ga naar beneden.

Ik loop met hoofd gebogen door de steegjes. Ik hoor ineens mannen lachen en grijns. Dit wordt het.

'Ah kijk een verdwaalde,' lacht de ene. Ik kijk op en zie de mannen schrikken. Gelijk richten ze allemaal hun pistool op mij. Ik steek mijn handen op en zwaai iets. Ik loop naar ze toe.

'Wat moet je?' vraagt hij. Ik maak een verontwaardigd geluidje. Hij denkt wel dat hij veel is. De meesten hebben de ballen niet om me aan te spreken.

Ik wijs naar de pistolen van de mannen en gebaar ze naar beneden te doen. Ze doen aarzelend wat ik wil en ik wijs dan achter me. Er komt een andere groep mannen aan. Ze zien er net zo lelijk en dom uit als deze.

'Je wilt dat we hun uitschakelen? Maar het zijn vrienden,' zegt de middelste man. Ik haal mijn schouders op. Ze kunnen alleen mijn wil niet negeren. Ze weten dat het dan niet goed komt.

Ze beginnen op hun te schieten en ik kijk enkel naar ze. De macht die ik nu even voel is fijn en amuserend. De helft van de mannen van het groepje in het begin komt terug. Sommige zijn dood.

'Geen wapens,' zeg ik en ze kijken me vragend aan. Ik geef de ene een hoge schop in het gezicht en pak ondertussen de tweede aan.

Zo beginnen we een gevecht. Een gevecht waarvan iedereen weet wie het gaat winnen. Nicky.

In minder dan twee minuten zijn ze allemaal knock-out. Ik zucht. Ik zou dit niet moeten doen, maar ik had het nodig. Ik draai hun nekken om. Het zijn toch allemaal mensen die schuldig zijn. Ze vermoorden onschuldige mensen en dus voel ik me niet schuldig.

Ik weet dat ik het recht niet heb om ze hun leven af te nemen, maar Nicky heeft dat wel op de een of andere manier. Als ik dit masker op doe, verdwijnt Grace helemaal uit mijn brein. Ze is er nog wel en Nicky gebruik haar slimme brein, maar Nicky luistert niet als ze zegt te stoppen. Alleen als het om mensen gaan die niet schuldig zijn of mij dierbaar zijn.

Ik hoof politie wagens en ga weer weg. Ik klim terug op het gebouw en verstop mijn wapen, dit niet is gebruikt. Ik ga op de rand van het dak zitten en voel dat Nicky nog niet tevreden is. Grace ook niet. Er is maar één persoon die ik wil kleineren. Één persoon die ik pijn aan wil doen. Één persoon die ik meer pijn wil doen dan dat hij mij had aan gedaan.

Mijn vader.