Lonely || 2Won

neuf

Elindeki ilaçlara son kez bakan genç gözyaşları ile ıslanmış yanağını silip bir anda yutmuştu hepsini. Gözyaşları imkanı varmışçasına hızlanırken yapabildiği tek şey yere çöküp elinde duran kutuya bakarak hıçkırmak olmuştu. Duvara fırlattığında dışarı savrulan ilaçlar ile bedeninin savrulması artmış, içindeki acı gittikçe çoğalır olmuştu. ''Ölmeyi bile beceremiyorum.'' diye geçirdi içinden. Cesaretsiz birisi olmak onun için alışıktı belki de fakat ilk kez başarmak istemişti. Savrulan ilaçların bedenine girip onu yok etmesini, tüm bu hislerin bitmesini istemişti. Fakat her zamanki gibi iki üç ilaçtan ilerisine gidememişti. Buna rağmen bedeninin güçsüzleştiğini hisseden Hyungwon sert ve soğuk zemine uzanarak her şeyin bitmesi için dua etmeye başlamıştı. Aniden açılan kapı ve sevgilisini o halde gören Hoseoksa yaşaması ve ona sarılması için yalvarmaya başlamıştı çoktan.
"Y-yapamadım..seni bırakamadım."
Güçsüzleşen sesiyle titreyerek sevgilisine bakan Hyungwon ağlamasının durması için karşısındaki bedenin gözlerine odaklanmıştı. Kızarmış gözlerinde bile kendi yansımasını gördüğünde hafifçe gülümseyip elini tutmuştu.
"Neden beni bırakmaya kalktın peki?"
Hoseok sonunda birbirine bastırdığı dudaklarından çıkan kelimeler ile daha fazla dayanamayarak ağzından küçük bir hıçkırık kaçırmıştı. Hyungwon'u kaybetmek, onun için küle dönmekti. Sevgilisinin ellerini sıkıca tutup öptüğünde her şeyi düzelteceğine ve unutturacağına dair tanrıya yemin ederek gözlerini sıkıca kapatmıştı. Fakat duyduğu sözler ile tanrı ona bunu hak etmediğini belirtir gibi kalbinde bir sızı oluşturmuştu.
"Eğer ölürsem, b-beni de seversin sandım Hoseok."
Hızla yatan gencin göğsüne başını koyup ne kadar ağlarsa ve tanrıya ne kadar yalvarırsa yalvarsın, Hoseok hiçbir şeyi düzeltmeyecekti. Çünkü Chae Hyungwon her şeyi biliyordu ve çoktan onu kaybetmeyi göze almıştı.