Lonely || 2Won

dix

Işığı sönen binaya son kez bakan Hyungwon soğuk havayı içine çekerek geldiği yola geri döndü. Günlerdir içinde yaşayan genci takip ederek adımlarını bu küçük bina ile hastane arasında sürdürüyordu. Hoseoksa her gün terapiye gittiğine inandığı sevgilisini umutla evde beklemeye başlamıştı bile. Her kapılarının çalışında Hoseok günden güne iyileşeceklerine inanmaya başlamıştı zamanla. Eve sadece küçük bir mırıltı eşliğinde giren Hyungwon kendini direkt yatak odalarına götürerek gözlerini kapattı.
"Terapi nasıldı?" Umutla kapıdan sevgilisine bakan genç gülümsemeye çalışarak çoktan odaya dolan sevgilisinin kokusunu içine çekti.
"Aynı...Aynı sorular."
Hyungwon dolu gözlerini saklamaya çalışarak bakışlarını ellerinden çekip arkasını döndü. Ona umutla bakan gözlerdeki yansımasına karşın histerik bir şekilde gülerek yutkundu. Terapiye ihtiyaç duyan ben miydim? Yoksa aldatan sevgilim mi diye geçirdi içinden bir an.
"Terapiye daha fazla gitmek istemiyorum." Hiç gitmemişti. "Sadece seninle ilgili sorular soruyor. Kendimiz halledemez miyiz?" Yalanına inanmaya çalışarak iç çekti.
Sevgilisine yaklaşarak ellerini tutan Hoseok genişçe gülümseyerek Hyungwon'un da gülümsemesi için beklemeye başladı.
"Halledemeyeceğiz bir şey yok. Birbirimizi bu kadar severken..."
Birleşen dudakları ile sonunda gülümseyen Hyungwon başını salladı.
"Bu kadar severken..."
Hoseok karşısındaki gencin yanaklarında ellerini gezdirerek o rahatlatıcı gülüşünü sunmuştu. Bu sefer tekrar dibe batmalarına izin vermeyecekti. Bir daha asla sevgilisine yalan söylemeyecekti ve bir daha gözyaşlarını silmek zorunda kalmayacaklardı.
"Terapiye verdiğin onca para boşaydı."
"Neden sevgilim?"
Hyungwon mırıldanarak başını eğdi.
"Bir kez öpmen tüm o kötü anıları sildi."
Hoseok küçük kıkırtısını odaya yayarak bir kez daha öptü sevgilisini. Hyungwon yutkunarak elini karşısındaki gencin geniş omuzlarına yerleştirmeden önce aklından geçirdi. Aptal olmak böyle bir şey miydi? Ya da aşık... Her ne olduğunu bilmiyordu fakat bildiği tek şey acı çekse bile sonuna kadar devam edeceğiydi. Onu seviyordu. Tüm özürlerini sıralarken bile aşık oluyordu ona. İçindeki son umut kırıntıları ile inanıyordu ki saçlarını şefkatle okşayan bu genç de ona aşıktı.
"Teşekkür ederim."
İkili için oldukça yeni olan bu cümle ile huzurla gülümsedi Hoseok. Tek ihtiyaçları olan sadece birbirleriydi.