Lonely || 2Won

un

Hyungwon çığlık atarak uyandığında güneş henüz doğmamış, odası aydınlığa kavuşmamıştı. Refleks olarak yanında uyuyan sevgilisine baktı ve derin bir nefes aldı. Başını gürültüyle geri yastığına atmasıyla Hoseok'un gözlerini kırpıştırarak açması bir olmuştu. Hemen gözlerini kapatıp nefesini düzenlemeye çalıştı.

"Hyungwon.."

Wonho uyuyor gibi yapan gence arkadan sarılınca Hyungwon kalp atışlarının yavaşlaması için tanrıya dualarını sıralıyordu.

"Uyumadığını biliyorum" Cevap alamayınca bıkkınlıkla üfledi. "Uyurken böyle düz yatmıyorsun, ağzın kapalı olmuyor ayrıca kalbin de böyle hızlı atmıyor."

Hyungwon duyduklarıyla gözlerini daha sıkı kapatmış ve kalbinin hızlanmasına engel olamamıştı. Odanın karanlık olduğu için şükrederken birden Wonho'nun elinin karnında dolanmaya başlamasıyla tüm şükranlarını geri aldı.

"Hoseok.." Elini ittirmeye çalıştı. "Uyumak istiyorum."

"Neden uyanıksın?" Cevap gelmeyince daha sıkı sarıldı. "Yine kabus mu gördün yoksa?"

"Sorun değil, bu sefer o kadar da kötü değildi."

"Özür dilerim." Wonho başını uzun oğlanın boynuna gömerken özürlerini sıralamaya başladı. Hyungwon Wonho'nun neden özür dilediğini bilmiyordu. Fakat Wonho neden çoğu sabah Hyungwon'un çığlıklarıyla uyandıklarını biliyordu. En azından kabusunda gördüklerini hayal edebiliyordu. Yine de ikisi için bilmezden gelmek daha iyiydi. Her şeye rağmen gece tekrar aynı yatakta buluşan iki genç birbirlerine sımsıkı sarılarak tüm her şeye birlikte göz yummaya alışmıştı.