Dus hier sta ik dan met mijn oor op dedeur geplakt, proberen om iets te verstaan maar ik hoor daar niemand praten. Opeens voel ik getik op mijn rug van achter me. Ik draai me langzaam om. Hopla hop, Bingola. C'est lui, ma Samir. Félicitations belle Hayat.
_______________________________________
Als ik de tijd kon terugdraaien, dan zou ik het nu willen doen. Moest ik gewoon beneden gebleven hebben en mijn neus in ander hun zaken niet stoppen, zou ik nu in deze belachelijke situatie niet zijn.
Nee niet helemaal dat, je begrijpt wat ik bedoel. Nee?😂
Maar ja, dat is het leven.
Een grote, maar dan ook heel grote vraag dringt er in mijn hoofd; waarom besloot ik helemaal om hem achterna te volgen en hem proberen af te luisteren?
Vragen zonder een antwoord.
Ik vraag me af of hij nou boos is of niet, want zijn emotie zegt me niks daarover. Terwijl ik parra zou worden als iemand me probeerde af te luisteren. Dat heb ik niet graag, a little bit privacy doet me deugd.😂
Okee te veel gepraat.
"En wat zou mevrouw Hayat willen horen van mijn telefoongesprek?" Zijn linker wenkbrauw gaat omhoog. "Ik...ik...ik hoorde gewoon iets vallen en ondernam dat het wel vanuit deze kamer kwam, dat geluid." Zoek ik een excuus op. Maar hij blijkt me niet te geloven. Zijn wenkbrauw neemt weer zijn plaats op.
"En wat hoorde je precies?" Vraagt hij me door, met dat van zijn plagend lachje. Is hij nou echt serieus? Hoezo wat hoorde ik, ik zei toch ik hoorde iets vallen. Vallen. Wacht...vallen zei ik? Wacht wat?? Ben ik helemaal door gedraaid?
Flashback
"Kom sneeellll." "Wacht beeetjeeee" Snel doe ik mijn hakjes aan en mijn jacket over mijn schouders heen.
Dit is mijn outfit.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
"Waar gaan we naartoe?" Vraag ik haar terwijl ik mijn gordel omdoe. "Nou dat mag je even niet weten." Hmmm, deze meid interessant waar we naar toe gaan. Ik kan echt niet wachten. Mijn spanning neemt het over en stelt vragen, nee nee ondervraagt haar. Maar geen antwoord... I'm gonna cry.
Eindelijk zijn we aangekomen. Ik stap uit de auto draai me om maar mijn vriendin en doe die blik van waar is het. Zij op haar beurt wijst me een huis of villa of kastijl of bedrijf of een stal of ziekenhuis of wat dan ook, iets dat omringt is met metalen muur. Like what?? Okeee. Bye. Hayat. Letterlijk.
"Kom mee" "Wat is dat?" Eerlijk gezegt word ik nu echt bang. "Dat zie je wel." Wauw. Maybe a surprise? I like that. Of course goede surprise not slechte. Ma bon.
Bismillah.
Ik stap tot bij haar aan de andere kant van de auto en samem stappen we tot aan soort van een deur, geloof ik tenminste. Ze aan de bel. 3keer. 2keer. 1keer. 6keer in totaal. Ik vraag me af waarom ze zes keer aanbelde, verdeeld. Ik vraag haar wel straks want volgens mij wordt het geopent. Ze neemt mijn hand vast en zegt me "Blijf bij mij."
Heel dat muziek dringt mijn oren aan, zo luid dat het is. Maar ook écht luid, niet normaal luid, kapót luid. Ze overhandelt me oordopjes die ze van een bewaker kreeg, goed ook anders was het naar ziekenhuis gaan. Ik doe ze om en Alhamdulillah nu voelt het beter. Een beseffing duikt er in mijn hoofd op van hoe goed ik wel leefde zonder al dat gedoe, maar ik word onderbroken door mijn vriendin die iets probeer te zeggen aan mij.
"Wat wil je drinkeeeennn?" Roept ze. "Niiiiks." Zeg ik terug. "Wat zei je?" Roept ze terug. Dan toon ik een X teken met mijn handen van niks. Ze knikt en neemt zelf iets te drinken. Don't ask me what she hebben genomen.
Met dat beker in haar handen sleurt ze me de dansende troepen in. No no no, ik wil hier niet zijn te veel muziek, te veel mensen. Maar toch dans ik mee met haar op de muziek. Het is niet voor mij, ik voel dat.
Na een tijdje vraag ik haar of we naar een wat stiller plaats kunnen gaan. Ze brengt me naar binnen dat gebouw. En zoala ik al geraad hebt, veel dingen trouwens. Is dit een villa maar te groot, het zijn denk ik gewoon veel huizen tegen elkaar gebouwd.
"Dit huis is zo mooi." Bewonder ik. "Wil je de tweede verdiep zien?" "Mag dat?" Vraag ik haar. "Kom." En sleept me met zich de trappen op. Tweede verdiep is nog mooier.
Opeens horen we lawaai van een meisje. Uit schrik begin ik te stresse. "We moeten kijken van waar het lawaai kwam." Stel ik haar voor want ze ging weggaan. "Nee dat mag niet." En stapt verder. Ik volg haar en vraag waarom dat het niet mag. "Gewoon dat mag niet." "Maar waarom niet?" "Ik zei je dat mag niet!" Meent ze dat? Die mens roepte misschien om hulp en zij zegt dat we geen hulp mogen dienen? Dat kan echt niet! "Of het mag of niet ik ga wel kijken, doe jij wat jij wilt." Verzekerd stap ik terug naar van waar dat lawaai kwam. "Niet alles wat mooi is, is goed." Dit zijn haar laatste woorden die ik van haar hoor en ze is weg.
Snel kijk ik alle kamers door. Er is exact ene die op slot staat. Schrik dringt me door, is het een moord? Astahfirulillah. Eerst klop ik rustig aan. Geen antwoord. Tweede keer wat harder. Nogsteeds geen responce. Derde keer als een gestoorde mens klop ik op de deur, alsof ik hem kapot kan maken. Maar dan opeens herinner ik me wat mijn vriendin bij het ingang deed.
6 keer bellen.
Ik klop 3 keer. 2 keer. 1 keer. En de deur wordt in een ruk geopent. "Het is geen voordeur, maar kamer nummer 3 en." Bij het merken van dat ik het ben doet hij zijn zin niet af. Hij doet het deur een beetje toe. "Wie ben jij?" Vraagt hij met een schorre stem. "I....i...k....hoorde....lawaai...." Stotter ik. Geen schande als ik in broek plas.
"Wat hoorde je?" Vraagt hij niet begrijpend, nee nee niet zo, alsof hij niks begrijpt. Ik vertrouw deze types echt niet. "Ik hoorde een meisje roepen en dacht dat ik misschien haar wel kon helpen." Verklaar ik hem de reden waarom ik aanklop. "Wat is jouw naam?" Vraagt hij me. Wilt hij van onderwerp veranderen? Nee hoor. "Is er misschien iets dat hij weet?" "Ik vraag jou wat is jou naam!" Roept hij op me. Uit schrik zeg ik mijn naam "Hayat noem ik." "Hayat dus, je beseft toch wat jouw naam betekent? Dus draag er zorg voor. En als je het wilt behouden, ga nu weg." Bedoelt hij dat ik mijn leven kan verliezen?
"Hoe bedoel je?" Vraag ik hem. "Ik zeg je dat je beter je neus hierin niet steekt, als je niks weet. Het kan jouw leven verpesten als je jouw neus in ander hun zaken steekt." Ik krijg rillingen door zijn woorden. Maar toch zegt iets in me, duw hem aan zij en ga binnen. En dat doe ik ook. Ik duw hem aan de kant en ga naar binnen. En wat ik verder zie... Had ik maar beter naar zijn woorden geluisterd...
_______________________________________
Mensennnnn ik heb eindelijk vandaag mijn deze deel afgeschrijven.❤❤❤❤big love for jullie. Aub deel mijn verhaal.
Barak Allahu Fiek❤
Ps: lees de tekst dat op het foto bovenaan staat.❤
