Hayat en Samir

Hoofdstuk 10

"Hoe bedoel je?" Vraag ik hem.
"Ik zeg je dat je beter je neus hierin niet steekt, als je niks weet. Het kan jouw leven verpesten als je jouw neus in ander hun zaken steekt."
Ik krijg rillingen door zijn woorden. Maar toch zegt iets in me, duw hem aan zij en ga binnen. En dat doe ik ook. Ik duw hem aan de kant en ga naar binnen. En wat ik verder zie...
Had ik maar beter naar zijn woorden geluisterd...

_______________________________________

"Het had erger kunnen zijn." Dit zijn de woorden die me geen slaap geven, weer en weer hoor ik de politie agent dat horen zeggen in mijn hoofd. Ze duiken me elke secunde op, laten zich niet vergeten en als je het niet vergeet komen de herinneringen van de  gebeurtennissen ervan ook.

Zucht, jzoen, zucht, jzoen, zucht, jzoen. Laat me toch eens slapen! Alles kan erg zijn, erger dan erg, zelfs erger dan erger. Het gebeurt of het gebeurt niet en deze keer is het niet gebeurd. Ja oke dat klopt ook. Bedoelde je dat het erg was? Maar ik bedoel dat het erger kon. Je hebt gelijk, als het erg is is het ook erg. Alles kan, maar niet alles gebeurt.

Als ik de tijd terug kon draaien was vandaag het dan de dag. Alles gebeurde zo snel tegelijk té traag. Syndrom psyhopaat? Misschien.

Ken jij dat gevoel van er is iets slechts gebeurd en jij denkt wat zou er zijn als dat niet gebeurde? Waarom gebeurde het? Wiens fout? Waarom persee nu en hier? Waarom op deze manier? Wat ervoor? Wat nu?
Bedenk maar nog vragen want dat kan tot oneindig veel vragen oplopen.

Laat dat theorie maar effe achter.

"U kunt ons alles vertellen mevrouw." Kalmeert de politie agent mij. "Nou ja...ik kwam hier..ik bedoel mijn vriendin bracht me naar hier."
Volgens mij moet ik nog verder vertellen want de gelaatsuitdrukking van die agent zegt niks, van like, en? Waar wacht je op?
"We hebben eerst beetje gedanst, gedronken, daarn.." Bij het horen van gedronken trekt hij zijn wenkbrauw omhoog. Maakt niet uit welke, rechter of linker of linker of rechter. "Nee, nee, nee. Niet zo bedoelt, ik heb frisdrank gedronken en mijn vriendin alcohol. Ze is volwassen. Ze mag. Volgens de wet dan." Ik doe heel de verhaal en hij schrijft alles op op zo een speciale schrift.

De daders van het incident zullen ook ondervraagd worden en onderzocht.
Verder is er niks speciaals gebeurt maar ze vroegen me wel of ik naar huis gebracht moet worden of mijn ouders bellen. Ik heb nee gezegd omdat ik de bus nam.

Nu wat is er precies gebeurd die keer.
Dus ik duwde die jongen opzij ging naar binnen waarna ik nog twee jongens zag. Ene zat op de stoel terwijl de anders naast hem stond. Ik heb niks begrepen van dat. Degene die de deur opende, we gaan hem nr 3 noemen, zei dat er niks speciaals te zien was maar toch voelde het slecht om politie niet te bellen.

De politie kwam aan, deed een onderzoek naar alle kamers en alle toeschouwers dat er waren. Nr 3 was samen met zijn medemensen blijkbaar weggelopen, don't ask me why. De politie zal hun wel vinden omdat ze op de camerabeelden te herkennen zijn. Ik ging naar huis. Voilà hier eindigt het.

Terug naar de echte tijd

"Ik moet gaan." Hij begrijpt me niet.
"Ik ga eten maken, je had toch honger?"
"Nu is het te laat." "Waarom? Ga je ergens misschien?"
"Ja." "Okeee" hij gaat de kamer terug naar binnen, zich omkleden denk ik en ik ga naar beneden.

Eindelijk is hij naar buiten. Ik heb nu rust tot hij terug komt. Ik weet niet wat ik wil doen, film kijken heb in geen zin, Anas opbellen ook niet hij is misschien druk beziger studies of toch niet. Nou laat me hem opbellen zodra Samir buiten gaan.