yenilgi •texting•

{12}

#Kolpa- Böyle Ayrılık Olmaz

12.BÖLÜM...

Gözlerimi hafifçe araladığımda odamın içine dolan güneş ışığı ile tekrar gözlerimi kapatmak zorunda kaldım. Işığa alıştığımda yavaşça tekrar gözlerimi açtım. Kapı açıldığında gelen kişiye baktım. Sarışın ve kumral iki hemşire ard arda girip kontrollerimi yaptılar. Bitmiş olan serumumu değiştirip çıktılar.

Artık burada kalmak istemiyordum.
Burası beni fazlasıyla bunaltıyor ve aynı zamanda yoruyordu. Yataktan tuvalet ihtiyacım dışında kalkmıyor, her saat camış gibi uyuyordum. Yaklaşık iki haftadır hastanedeydim. Baran'la son görüşmemizin ardından fenalaşıp hastaneye kaldırmışlardı beni. Ve işte... Tam tamına iki haftadır buradaydım. Ölüm döşeğinde, Azrail kucağında mışıl mışıl uyuyup, kâbuslar görüyordum. Buradan ne zaman çıkacağımı bilmiyordum ve bu beni iyice geriyordu.

Kapı tekrar açıldığında doktorun geldiğini düşünerek doğruldum ve yüzüme yalandan bir gülümseme yerleştirdim. Açılan kapı tekrar kapanırken adım sesleri yaklaştı ve onu gördüm. O gelmişti... Hastaneye, odama, benim yanıma gelmişti. Elinde bir demet kırmızı gülle. Baran gelmişti.
Cehennemim ve mutlak cennetim olan adam.

Gülen suratımı eski haline getirdim ve ona bakmaya başladım. O ise bana dünyanın en güzel gülüşünü bahşediyordu. O küçükken bana gösterdiği o harika ötesi gülüşü.

"Neden geldin Baran?"

Sorumla daha fazla sırıttı ve yatağımın ucuna oturdu. Bana acır gibi bir hali vardı hatta bana acıyordu.

"Peruk yakışmış Aymira."

Gözlerimi kaçırdım. Peruk...

Evet, dilim varmıyordu saçlarımın döküldüğüne. Kemoterapi gördüğüm zaman dökülmüştü saçlarım. Doktorumda bana aynı saç rengimde bir peruk hediye etmişti. Ama eksikti işte, eksiktim. Lakin ben bir bu dünyaya fazlaydım. Ben bir bu hayata fazlalıktım.

"Sağol."

Dilim varmadı konuşmaya, cesaret edemedim bakmaya. Yüzüne bakmadım, bana acıyordu. Bunu biliyordum. Her zerremle hissediyordum bana acığını. Ama buraya neden gelmişti, işte bir onu bilmiyordum.

"Neden geldin Baran?" diye yineledim soruyu. Baktı bana, gözlerime hatta biraz daha derine. Öldüm sandım o bakışına, öldüm sandım bir bakışına.

"Sana acımıyorum Aymira bunu bil.
Şuanda benim sana acıdığımı düşünüyorsun fakat hayır, sana acımıyorum."

Gözlerini gözlerime sabitledi.

"Ben de neden buraya, elimde bir demet kırmızı gülle, kapına değil hastane odana geldiğim hakkında en ufak bir fikrim yok."

Yutkunamadım. Bana öyle bir bakıyordu ki bakışlarımı kaçırmam imkansızdı. Yavaşça kulağıma doğru eğildi ve sıcak nefesini üfledi ve fısıldadı.

"Bu aptal kalbim bir sana bakınca söz dinlemiyor galiba Aymira."

🌙🌙

Selamun aleyküm gençler neyse kitabın bitmesine son üç bölüm ve neyse şarkı sözünü bırakıp gidiyorum bb.

✴✴

Hani verdiğin sözler
Hani ellerin nerde
Hani huzur bulduğum
Deniz gözlerin nerde
Hani sen hep benimdin
Şimdi nerdesin
Nerde?

Kolpa- Böyle Ayrılık Olmaz

İnstagram: yelda.oztuurk
İnstagram: siyahnhikayeleri