Tego roku wrzesień był wyjątkowo zimny.
Ale pamiętam, że wcale nam to nie przeszkadzało.
Chodziliśmy na spacery praktycznie każdego wieczora.
I mimo, że nie umiałam sobie poradzić z zimnem nic nie mówiłam, bo wiedziałam, że i tak będziesz mnie przytulał.
Rozmawialiśmy o wiele więcej niż powinni przyjaciele.
Poruszaliśmy tematy, wiele istotniejsze niż zwykli znajomi.
Nigdy wprost nie powiedzieliśmy sobie tych dwóch słów.
Ale myślałam, że wiedziałeś o tym, iż moje serce należy do ciebie.
A tymczasem ty jakbyś na chwilę o tym zapomniał.
Któregoś dnia podszedłeś do mnie i uderzyłeś mnie w twarz nieźle mnie przy tym wyzywając.
Upadłam wtedy na ziemie tak mocno, że złamałam rękę.
Ale Ciebie to nie obchodziło.
Po tym razie, przez pół roku nie było Cię w moim… naszym domu.
Nawet nie zadzwoniłeś.
Potem przyszedłeś pijany.
Słyszałam, że pijesz codziennie.
Kiedy Cię zobaczyłam miałam ochotę się rozpłakać, bo wiesz, z tego wszystkiego najgorsze było widzieć Cię w takim stanie.
Kompletnego amoku.
Kompletnego zapomnienia.
I nawet nie wiem czemu ja musiałam za to zapłacić swoim sercem.
Co złego zrobiłam?
Pytałam Cię, ale ledwie byłeś w stanie mówić.
Potem zauważyłam, że masz krwawisz gdzieś z brzucha i jedyne co mogłam zrobić to pomóc.
Opatrzyłam Cię i wiesz, płakałam tak bardzo, że prawie nic nie widziałam, ale oczyściłam Ci tę cholerną ranę, upewniając się, iż nic Ci nie będzie.
Myślę, że zostałeś dźgnięty nożem.
A przecież podobno byłeś miły i niewinny.
Dla mnie byłeś inny.
Ciekawe kiedy kłamałeś?
Ciekawe komu powiedziałeś prawdę.
Zasnęłam.
Wiedziałam, że jesteś blisko przez całą noc.
Czułam twój zapach i mam wrażenie, że twoja ręka jakby automatycznie znalazła moją.
Spaliśmy trzymając się za ręce przez całą noc.
Nie wiem kiedy się obudziłeś i puściłeś moją dłoń, która trzymała twoją tak zawzięcie, jakby tym gestem chciała przekazać Ci całą swoją tęsknotę.
Nie wiem kiedy wstałeś.
Nie wiem kiedy wyszedłeś.
Wiem, że już nigdy więcej Cię nie widziałam.
