Son Veda

sv 9

"Ata?"

Kayra'nın titrek sesi, apartmanın içinde yankılanırken elindeki para ile cüzdan yere düştü. Tok ses, iki adamın kesişen gözlerini ayırmaya yetmedi.

"Ağlama," diye soludu, Ata. "Artık ağlama."

"Geldin." diye soludu, Kayra.

Karşısındaki adamın ne dediğini algılayamıyordu. Yıllardır özlediği, kalbini aşkla dolduran adam tam karşısında dururken hiçbir şeyi algılayamıyordu. Bütün fonksiyonları yitirmiş gibiydi.

"Dayanamadım." dedi, Ata omuzlarını silkeleyerek. Kafasını hafifçe yere eğmiş, siyah saçlarına tezatlık getirecek sarıya çalan gözlerini Kayra'nın yeşil gözlerine dikmişti. "Hem sensizliğe, hem de ağlamana."

Kayra sertçe yutkundu. "Ama yine gideceksin." dedi, çaresizliği fısıldarcasına.

"Üzgünüm." diyen Ata, dolan gözlerini saklamak istercesine başını eğdi.

"Gitme." Kayra, ona doğru bir adım attı. "Artık gitme."

Ata, derin bir nefes alıp verirken burukca gülümsedi. "Buna mecburum, biliyorsun."

Kayra başını iki yana salladı. Kabullenemiyordu. Her seferinde sevdiği adamın, ellerinin arasından kayıp gitmesine katlanamıyordu.

Kapıya uzandı ve hızla sevdiği adamın suratına kapattı.

Ata, neredeyse yüzüne çarpacak olan kapıya şaşkınlıkla bakarken, dakikalardır saklamaya çalıştığı göz yaşlarını özgür bırakarak yere çöktü.

Kayra da aynı şekilde, yere çökerken çoktan göz yaşları sicim gibi akmaya başlamıştı.

İki genç adam, güneş geceyi yarıp günü aydınlatana kadar orada öylece durdular. Sessizce kalplerini fısıldadılar. İkisi de duydu ama kimse tek kelime edemedi.

•••

Çok güzelsiniz. Ve özel.