Son Veda

sv 17

Diğer bölümü atlamayın lütfen

Kayra kafasını, Ata'nın omzuna yaslamış öylece denize bakarken yine elleri sıkı sıkıya birbirine kenetlenmişti.

"Bir gün," dedi Kayra. "Gerçekten ellerimiz böyle sımsıkı kenetlendiğin de hiç ayrılmadan devam edebilir miyiz?"

Ata, derin bir nefes alarak Kayra'nın saçlarına naif bir öpücük kondurdu. Kokusu ciğerlerine dolarken gözlerini yumdu. Çenesini, kafasına yaslayarak öylece durdu.

"Bir gün olacak." dedi, Ata sakince. "Bir gün, her saatim seninle dolu olacak."

"Ölmeden önce." dedi, Kayra sessizce. "Ölmeden önce yanımda ol, Ata."

"Olacağım, söz veriyorum." derken gözleri doldu Ata'nın.

"Sen sözünü hep tuttun."

"Yine tutacağım. Hem bu sadece bir veda, Kayra. Son değil, bizim sonumuz kırgın olmamalı."

Kayra yavaşça Ata'nın omzundan kalktı ve direkt karşısına geçerek gözlerine baktı.

"Sana kırgın değilim, benim kırgınlığım insanlara." dedi, Kayra.

Ata, Kayra'nın yüzünü avuçlayarak alnını alnına yasladı.

"Ben, sana hiç kırılamam zaten."

Kayra, buruk bir tebessümle Ata'ya bakarken yüzünü avuçlarının arasına aldı. Dudaklarına ufak bir öpücük kondurup geri çekildi.

"Geri geleceğim."

"Biliyorum."

"Ata!"

İki bedeni ayıran, can alıcı o gürültünün ta kendisiydi.

•••

Bu anı bozmak zordu...