1 yıl sonra...
Sandalyeye oturmuş ve kollarımı birbirine bağlamıştım. Sırıtarak Gökçe'nin hazırlanmasını izliyordum.
Yatağın üzerindeki takım elbiseye bakıp kaşlarını çattı.
"Ben bunu siksen giymem!"
"Emin misin?"
"Evet."
"Hadi ama Gökçe geç kalıcaz. Sanki benim mezuniyetim."
"Seninkine ne kadar geç kaldığımızı hatırlamıyorsun sanki. Ben en azından uyuya kalmadım."
"Giy şunu hadi ama."
"Giymiycem."
"Çıplak mı gideceksin?"
"Yapamaz mıyım sanıyorsun?"
"Aksine yapabileceğini düşündüğüm için korkmuyor değilim."
"O kadar da değilimdir ya."
"Bak."
Ayağa kalkıp üzerimdeki takım elbiseyi gösterdim ve pembe papyonumu düzelttim.
"Yakışmış değil mi?"
"Evet. Ama sen çuval bile giysen yakıştığını düşünürüm zaten ben."
Gülümseyip ona yaklaştım. Elimi saçına atıp düzeltmeye başladım.
O da bunu yaparken beni inceliyordu. Yüzlerimiz birbirine çok yakındı.
İyice düzelttiğime emin olduğumda, burnuna bir öpücük kondurdum ve gülümseyip geri çekildim.
"Takım elbise sana çok yakışır bence."
Dudaklarını birbirine bastırıp kafasını salladı.
"Tamam ama sırf senin için giyeceğim."
Tişörtünü ve altındaki eşofmanı çıkardığında onu izliyordum. Kaşlarını kaldırıp bana baktı ve gülümsedi.
"Öyle bakmaya devam edersen mezuniyete gidemiycem."
Gözlerimi devirip arkamı döndüm.
"Tamam giyindim bakabilirsin."
Arkamı döndüğümde onu baştan aşağı süzdüm. Düşündüğüm gibi, takım elbise ona çok yakışmıştı.
Onu kolundan tutup yanıma çektim ve aynadan birbirimize baltım.
O da gülümseyip aynaya baktı. Ona daha da yaklaştım.
"Çok yakıştık."
"Düğünümüze gidiyormuşuz gibi."
Gülüp kolunu omzuma attı ve kendine yaklaştırdı. Kapı açıldığında Gökçe'nin annesi Nilgün teyze gülümseyerek bize baktı.
"Hazır mısınız?"
Gökçe etrafında dönüp giydiği kıyafeti annesine gösterdi.
"Nasıl olmuşum."
"Çok yakışıklı olmuşsun minik tırtılım."
Gülmemek için dudaklarımı ısırdım.
"Minik tırtılın artık kelebek oldu anne."
Gülmeye başladığımda bana katılıp onlar da güldü.
"Hadi ben arabaya iniyorum siz de gelin."
"Tamam anne."
Odadan çıktığında aklıma gelen şeyle elimi cebime attım.
