Taken By The Beast || Yoonmin

Κεφάλαιο 1

"ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ;"

Ο Jimin φώναξε, δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που άκουγε.

Βλέπει καθώς ένα γκρουπ από άντρες να πέρνουν σιγά-σιγά τα πράγματα του και του πατέρα του. Οι άντρες συνέχιζαν να κουβαλάνε τα μικρά πράγματα που είχαν ήδη παρουσιάσει.

"Μα μπαμπά, πως επέτρεψες κάτι τέτοιο να γίνει;!" Είπε αγχωμένος. "Η μαμά σου είχε πει από την αρχή να σταματήσεις το τζογαρισμα!" Φώναξε άλλη μια φορά κοιτάζοντας τον άντρα που απλός καθότανε ήσυχα. "Κοίτα τώρα που μας έμπλεξες". Ο πατέρας του απλός αναστενάζει.

"Εγώ απλά... Δεν ήξερα ότι θα χάσω τα πάντα". Είπε τρυβώντας το κούτελο του. "Έπρεπε να σταματήσω όταν είχα την ευκαιρία." Μουρμούρισε.

"Τι θα απογίνουμε τώρα; Που θα μείνουμε; Πώς θα φάμε; Η εκπαίδευση μου;" Είχαν αρχίσει δάκρυα να μαζεύονται στα μάτια του, αλλά τα σκούπισε πριν προλάβουν να πέσουν κάτω. Ο κ.Παρκ κούνησε απλός το κεφάλι του. "Πρέπει να του το πω..." Ψιθύρισε στον εαυτό του. Αυτό έκανε τον Jimin να γύρει το κεφάλι του, δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγε ο πατέρας του.

Ο κ.Παρκ προχώρησε προς τον γιο του βάζοντας τα χέρια του στους ώμους του. "Jimin..." Άρχισε "Άκουμε λίγο!" Ξεροκατάπιε "Θα είσαι εντάξει, δεν χρειάζεται να ανησυχείς για αυτά τα πράγματα" Ο κ.Παρκ προσπάθησε να χαμογελάσει. "Θα είσαι εντάξει". Ο Jimin τον κοίταξε ξαφνιασμένος από τα λόγια του.

"ΕΝΤΑΞΕΙ;!" Δυναμώνει την φωνή του "ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΣΤΕΓΟΙ ΤΩΡΑ!!"

"Όχι Jimin" Πήρε μια βαθιά ανάσα πριν ανοίξει το στόμα του για να μιλήσει. "Εγώ είμαι άστεγος". Είπε κοιτάζοντας κάτω. Ο Jimin ήταν πολύ μπερδεμένος. "Τι εννοείς εσύ είσαι άστεγος;" Σήκωσε το ένα του φρύδι απορημένος.

"Είσαι..." Ξεροκάταπιε "Επίσης μέρος του στοιχήματος..." Τελείωσε και ο Jimin  γουρλώνει τα μάτια του.

"Περίμενε..." Κρατούσε τα χέρια του πατέρα του, που βρίσκονταν στους ώμους του και σιγά-σιγά γινόταν όλο και πιο αγχωμένος. "Θα..... πάω και εγώ;" Ρώτησε τρέμοντας. Ο πατέρας του κούνησε το κεφάλι του καταφατικά ως απάντηση. Την στιγμή αυτή, η ανάσα του κόπηκε και ένιωσε σαν η καρδιά του να κομματιάστηκε και γκρεμίστηκε. Ποιος θα έδινε τον γιο του τόσο εύκολα;

"Δεν είσαι σοβαρός"

"Με δουλεύεις!" Κούνησε το κεφάλι του κλαίγοντας.

"Jimin, συγγνώμη...." Κατέβασε το κεφάλι του και γονάτισε μπροστά του. "Στα αλήθεια λυπάμαι..." Μουρμούρισε. "Μπ-μπαμπά.... σε παρακαλώ σήκω" Παρακάλεσε αλλά ο πατέρας του δεν απάντησε και έμεινε γονατιστός. Ο Jimin ήταν έτοιμος να σκύψει για να τον βοηθήσει τον πατέρα του να σηκωθεί αλλά δύο άντρες τον πιάνουν από τα χέρια και τον σέρνουν μακριά. " Τ-ΤΙ; ΧΕΥ!! ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ!! ΜΠΑΜΠΑ ΣΤΑΜΑΤΑ ΤΟ!! ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ!". Προσπάθησε να ελευθερωθεί αλλά δυσκολεύτηκε από το κράτημα των δύο αντρών. Κλαψούρισε καθώς τώρα τον κρατούσαν ακόμη πιο σφικτά. Κοίταξε τον πατέρα του με δάκρυα να κυλάνε στα μάγουλα του.

"Jimin, Συγγνώμη... Σε αγαπάω τόσο πολύ" Ψιθύρισε αλλά αρκετά δυνατά έτσι ώστε ο γιος του να τον ακούσει. " Και οι δύο μας ξέρουμε ότι ποτέ μου δεν ήθελα να γίνει αυτό" Άρχισε να κλαίει καθώς έβλεπε να πέρνουν τον γιο του. Η καρδιά του βυθίστηκε όταν άκουσε τον γιο του να φωνάζει και να τσιρίζει το όνομα του. "ΜΠΑΜΠΑ! ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΠΑΡΟΥΝ!! ΣΕ ΙΚΕΤΕΥΩ!!" Ο Jimin φωνάζει από εξω, η φωνή του αντιλαλούσε και έφτανε στον κ.Παρκ αλλά δεν έκανε τίποτα άλλο από το να συνεχίζει να κάθετε γονατιστός. Τι μπορούσε να κάνει; Ήταν ένα στοίχημα, είναι πολύ αργά τώρα.

Ο Jimin συνέχιζε να τραβάει τον εαυτό του προς την ανοιχτή πόρτα του σπιτιού του, αλλά οι δύο άντρες ήταν πολύ δυνατοί για αυτόν. Το κράτημα τους στα χέρια του τον πονούσε πάρα πολύ. "Σας παρακαλώ αφήστε με!" Έκλεψε αλλά κανείς από τους δύο δεν είπε τίποτα και απλά συνέχιζαν να τον τραβάνε προς την πύλη για να φύγουν επιτέλους από αυτό το καταραμένο οικόπεδο. Ο Jimin κοιτούσε επίμονα τους άλλους άντρες που έβαζαν τα πράγματα από τα υπνοδωμάτια μέσα στο φορτηγό. Έβλεπε κουτιά γεμάτα με κεραμικά και γυάλινα αντικείμενα, που παλιά βρίσκονταν στα δωμάτια του σπιτιού, τώρα να πετιούνται μέσα. Αυτό που έπιασε την προσοχή του Jimin ήταν μερικοί άντρες με κάτι τεράστια σφυριά, οι οποίοι μπήκαν μέσα στο σπίτι. Γούρλωσε τα μάτια του όταν είδε μια μπουλντόζα να περνάει απρόσεχτα μέσα από το φράκτη της αυλής και πάνω από τον πανέμορφο κήπο, τον οποίο η μητέρα του πέρασε χρόνια να τον φτιάχνει.

"ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ!! ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ!!" Φώναξε αλλά αγνοήθηκε καθώς Α μπουλντόζα σιγά-σιγά κατέστρεφε τα τριαντάφυλλα που η μητέρα του τόσο πολύ αγαπούσε.