Taken By The Beast || Yoonmin

Κεφάλαιο 5

Έχει περάσει μια εβδομάδα από τότε που ξύπνησα μέσα σε αυτό το κελί. Ο άντρας με τα μεντί μαλλιά (ή όπως τον φωνάζουν όλοι κ.Min) έρχεται μια φορά την ημέρα για να μου δώσει τα αποφάγια του, το οποίο είναι τελείως ανώφελο καθώς δεν μου βγάζει ποτέ τις χειροπέδες.

Ένα πράγμα έμαθα, είναι ένας πολύ ανυπόμονος άνθρωπος, θα με χτυπήσει αν δεν απαντήσω γρήγορα στις ερωτήσεις του, η θα πετάξει πάνω μου τα αποφάγια. Φοράει και κάτι τεράστια δαχτυλίδια που κάθε φορά που με χτυπάει στο πρόσωπο αφήνει σημάδια.

Έχει περάσει επίσης μια εβδομάδα που στο πρόσωπο μου έχω συνεχώς μελανιές και πληγές. Υπάρχει επίσης και ο ασταμάτητος πόνος στα χέρια και στα πόδια μου, και πάντα όταν φεύγει κοπανάει την πόρτα. Το οποίο είναι πολύ αγενές.

Αντίθετος ο Jungkook και εγώ έχουμε έρθει πολύ κοντά. Είναι ωραία η παρέα του και πάντα μου φέρνει κάτι να φάω και να πιώ. Με ελέγχει κάθε φορά που βγαίνει διάλλειμα η ρεπό. Θα ειμουν ήδη νεκρός αν δεν υπήρχε και αυτός.

Είναι η μόνη σωστή παρέα που έχω, είναι ο μόνος που φροντίζει τις πληγές και μελανιές που έχω. Είναι καλός, τρυφερός, γλυκός, πάντα κρατάει τις υποσχέσεις του, ανιδιοτελής, (παραλίγο να τον πιάσουνε όταν με είχε επισκεφθεί μια φορά!) μπορεί... να μου φαίνεται και λίγο χαριτωμένος μερικές φορές.

Φυσικά όμως δουλεύει για αυτό το μικρό τέρας. Τον έχει προσλάβει ως σωματοφύλακα ή κάτι τέτοιο. Αλλά το μόνο που κάνει είναι να κάθετε στο πόστο του όλη την μέρα. Μια κάθετε στο γήπεδο με το γκαζόν όλη μέρα ή την κεντρική πόρτα που βασικά... Είναι πολύ βαρετά και σε παρακολουθούν αυστηρά μόλις μπεις μέσα. Το παραδέχεται ότι είναι ένα βάσανο αλλά στα αλήθεια οφείλει σε αυτόν τον τύπο. Πληρώνει τον Jungkook ένα μεγάλο ποσοστό χρημάτων, το οποίο αυτός το ξοδεύει για την οικογένεια του, για το φαγητό του και λογαριασμούς. Οπότε... Είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος.

. . . . . . . . . .

Δεν ήξερα πόσα καιρό βρίσκομαι σε αυτό εδώ το κλουβί... Είναι σκότωμα και με χαμηλό φωτισμό όλη την ώρα. Δεν υπάρχουν παράθυρα και το μόνο πράγμα που μπορείς να δεις είναι ένα τραπέζι, κάτι καρέκλες και ένα μικρό λαμπατέρ.

Είχε αρχίσει να μου λείπει το φως. Ή η δυνατότητα να περπατάω όποτε και ο που θέλω χωρίς κάτι αλυσίδες να μου το απαγορεύουν.

Το σώμα μου άρχισε να με πονάει για μια ακόμη φορά και ήθελα να αλλάξω στάση, αλλά για τώρα αυτό δεν είναι δυνατόν. Νιώθω τόσο αδύναμος. Είναι κρύα και μοναχικά εδώ μέσα.. Δεν αναφέρω για την απόλυτη ησυχία.