Başrol Sensin

Belki mi yoksa Nasip mi

Belkilerden söz edeceğim. Uğruna savaşlar verdiğimiz belkilerden, yüzerek boğulduğumuzu zannettiğimiz aslında öylesine geçilmiş -bir türlü durulmayan- sulardan...

Neden böyle olduğunu bilmiyorum tam kurtulduğumu zannederken yine bir acının eşiğinde buluyorum kendimi. Sanki ruhum diz çökmüş halde direniyor. Neden direniyor bilmiyorum. Hislerim ne için yorgun bilmiyorum... Diz çöktüğüm için dahi sorgulamak istiyorum benliğimi.

Galiba utanıyorum kendim için kendimden.
Hiç bir şey yokken yorulmaz insan, Hiç bişey olmadan canı acımaz.

Peki neden belkiler içindeyim. Neden belkilerden medet umuyoruz?
"Belki bundan, belki şundan. Belki , belki, belki ...
Bu değil yaşadığım. Nasipte olmayınca dua bile edemezmiş insan. Nasip olmayan mutluluk mu ? Yoksa yürüdüğümüz yoldaki çiçekler mi ? Bir gece var, uzun bir gece. Yıldızsız. Sadece ay'a sahip bir gökyüzü. Sizce her şeye sahip midir bu gök ? Herşeye sahip olmak mı lazımdır ...

Ay ışığı yüzümü aydınlatıyor sadece. Kalbim gölgede kalmış bu günlerde. Belki diyorum yine. Tekrar tekrar belki .
Ay göründüğü kadar parlak değildir kendine... Işığı kendine nasip olmayan ay (:

Demem o ki güzel insan. Bazen belki gibi gözüken ikilemler nasiptir. Biraz senin, biraz da kaderin yaşattığı şeylerdir yaşadığın. Vazgeçmek ne kadar doğru bir de sen otur düşün. Hani diyorum ki belki olur, belki mutlu olmak nasiptir yüreğimize. (: Ama zamanı var. Gecenin sabah'a kavuşması gibi.  Sabah vakti yaklaşınca ayın veda etmesidir gökyüzüne. Tüm göğe sahipken güneşe verir sırasını. Ay'ın ne ışığı ne de önemi kalmaz ya hani. Böyledir bazen aydınlığa çıkmak. Bir şeylerin eksilmesi gerekir hayatından. Bir şeylerin sana anlam katması.
İyiliklerin ve tüm güzelliklerin yüreğine dokunacağı güne sabretmen, belkilerden kurtulman dileklerimle.

Sevgilerimle.