DÜŞMAN AİLELER

5.BÖLÜM

" mademki ayrı dünyaların insanıyız, sarılda iki cihan bir araya gelsin "

Yazardan

    Baran reis ve tayfası bir bankta , deniz reis ve tayfası karşı bankta oturuyorlardı. Asaf geldiğinde bütün gözler ondaydı. Asafın  yüzü bembeyaz olmuştu. Asafın arkasından da kürşat gelip jet hızıyla ordan gidince kötü birşey olduğunu anlamışlardı. Ama neydi bu kötü haber ! Nefes dayanamayarak abisine dönüp

" abi kürşatla ne konuştunuz da ikinizinde yüzü kireç gibi ?"

dedi. Asaf birşey demedi. Diyemedi. Deniz derin bir nefes alıp kardeşine döndü ve

" noldu  asaf !"

dedi sakince. Ama içten içe korkuyordu kötü birşey diyecek gibi. Hissetmişti sanki. Asaf dayanamayıp tam birşey diyecekken baran reis ve tayfasına doğru mahalleden koşarak bir genç geldi yanlarına. Genç konuşurken deniz reisgil de o tarafa odaklanmıştı

"  bahadır amca... "

" noldu babama "

dedi bora korkarak. Genç kekeleyerek konuşmaya başladı bu sefer

" fe-fena-laşmış "

diyince hepsinin gözleri büyümüştü. Bora koşarak parktan çıkıp evlerinin önüne geldi. Evleri zaten parka yakında yani karşı mahalleyi görebilir, karsi mahalle de onların evini kolayca görebilirdi. Bora koşarak kapının önündeki babasının yanına çöküp babasını başını kucağına aldı ve

" baba ! Baba ! Ac gözlerini. Nolur ac gözlerini "

dedi ama ses gelmedi. Barangilde gelmişti o sıra. Bora bu sefer bağırarak

" babaaa ! Babaaaa!  "

dedi ağlarcasına. Bu sefer fısıltı şeklinde konuştu bora.

" sende bırakıp gitme baba "

dedi. O sıra sol  gözunden bir damla yaş aktı genç adamın. Oysa sadece babası vardı onun için. Şimdi kim için yaşayacaktı ki. Annesi yoktu ! Babası yoktu! Kimi  vardı artık onun ! Bora son bir ümit

" baba "

dedi fısıltı şeklinde ama ses gelmemişti yine. Bu sefer yine bağırdı son kez

" babaaa "

O da gitmişti. O da bırakmıştı borayı. Neden insanın sevdikleri giderdi hep. Neden hep bağlandığımız  kişiler bırakıyordu ki bizi...