"Baba! Baba! Yardım et."
Çaresiz bakışlarım babamı arıyor etrafta.Bu hayatta herkesten çok sevdiğim kahramanım,babam.Gelip beni bu kafesten kurtaracağına o kadar çok eminim ki..
"Baba,lütfen yardım et."
Onun bana her zaman acımasız bir şekilde bakan buz mavisi gözlerini görüyorum daha sonra.Yüzünde iğrenç bir ifade var.Bakışları benden tiksindiğini haykırıyor.Daha sonra da bana sırtını dönerek kayboluyor görüş açımdan.
"Baba! Gitme baba..."
Kan ter içinde uyandığım rüyanın etkisindeydim hala.Her ne kadar uyandığımda soğuk bir duş almış,güzelce karnımı doyurmuş ve yola çıkana kadar birazcık daha dinlenmiş olsam da hala başımda keskin bir ağrı vardı.
Almina ile şehir merkezine giden bir otobüsün içindeydik.Beynim her ne kadar bunu geciktirmem konusunda ısrarcı olsa da daha fazla beklemenin bir manası yoktu.Belki de bir psikiyatrist ile görüşmek zihnimdeki hastalıklı düşüncelerin bir nebze olsun hafiflemesine yardımcı olabilirdi.
Bu aralar ters giden bir şeyler olduğunun farkındaydım,aptal değildim.Daha önce de bu tür psikolojik sorunlar yaşıyordum fakat yaşadığım şeyleri yalnızlığıma vurarak önemsemiyordum.Hastalıklı bir zihne sahip olmam gayet de normal geliyordu.17 yaşının sonlarında dolanan ergen bir kızdım çünkü.Ailem de hayatta kalan tek kişi yani babam yanımda bile değildi.Para karşılığı bana bakan bir kadınla yaşıyordum senelerdir.Okulda doğru düzgün arkadaşım yoktu.Almina vardı bir tek..Onun da kendi sorunlarından başını kaldırıp benimle uğraşmaya vakti yoktu.
Bu yalnızlığın içinde çoktan ruhsal bir bunalıma girip hayatıma son vermem gerekirken ben hala yaşamaya devam ediyordum.Sahi neden yaşıyordum ki?
Bu soruya bile cevap veremiyordum.Sanırım...Bazı şeyleri göz ardı etmem gerekiyordu.
"Ebru Hanım doktorumuz olmanın yanı sıra aile dostumuzdur aynı zamanda.Annem ile İzmir'de üniversite okurken tanışmışlar.Sana gerçekten yardımcı olacağına inanıyorum."
Ona minnettar bir şekilde baktım.Belki de yanılıyordum..Bu kadar derdinin arasında hala benim için bir şeyler yapmaya çalışıyordu.Belki de Almina beni bu dünyada düşünen tek kişiydi gerçekten.
Otobüsten inene kadar gıkımı çıkarmadım.
Bedenen yorgundum,bunun yanı sıra ruh sağlığımın da pek yerinde olduğu söylenemezdi.
1 hafta.Sadece bir hafta içinde tam beş kez baygınlık geçirmiştim.Sonuncusu dün öğlen vakitlerinde yemekhanede yemek yerken olmuştu.Her şey silikti,en ufak bir şey dahi hatırlamıyordum.Fakat Almina'nın dediğine göre elimde tepsiyle boş bir masa ararken gerçekleşmişti bu olay.
O an geçen sefer hastaneye kaldırıldığımda doktorun bana söylediklerini dinlemeye karar vermiştim.Bir psikiyatrist ile görüşmek iyi gelebilirdi bana.
Üç katlı büyük binanın önüne geldiğimizde Almina daha önce gelmiş olmalı ki binanın kapısına ilerledi ve göremediğim daire numaralarından birine bastı.Şehir merkezine gelmeyeli uzun zaman olmuştu.Kasaba da her imkan sağlandığı için genelde şehir merkezine gelmeyi pek tercih etmezdik Almina ile.
Biz kafeden kafeye koşan,indirim için mağaza mağaza dolaşan kızlardan değildik.Ormanda dolaşmak bile yeterliydi bizim için.Bazen okulun arkasındaki Bir Kitap Bir Kahve dükkanına gider şömine karşısında sıcak kahvelerimizi içer,aynı zamanda kitaplarımızı okurduk.Bazı zamanlar Kalendar amcanın sohbetini özlediğimiz için onu ziyaret ederdik.Almina ile geçirdiğim o güzel vakitleri özlemiştim.
