Halu-halong Gunita

Sana Ako

(Isinulat ko ito para sa isang activity sa WUS, isa sa mga kwentong ginawa ko na masasabi kong lumabas ako sa 'comfort zone' ko)

Sana Ako

"Aly, where are you?" narinig kong tawag ni Lance mula sa sala, kakauwi lang galing sa firm nito.

"I'm here at the kitchen!" sagot ko habang nilalagay na ang ibang rekado para sa Caldereta na niluluto ko.

Hinihinaan ko na ang apoy ng kalan ng makaramdam ako ng pagyakap mula sa'king likod.

"Hey, I miss you." Lance whispered to my ear as he hugged me tighter while caressing my nape with his lips.

"Lance, I'm cooking," palag ko habang patuloy lang siya sa pagbibigay ng mga mumunting halik na kumikiliti sa'kin.

I might end up burning our meal if he won't stop, so I turn around to face him without removing his arms encircled on my waist.

"Babe, I can see how much you missed me but let me finish this first, okay? After this," pambibitin ko sa'king salita sabay hawak sa kanyang mga pisngi't hinila palapit sa'kin ang kanyang mukha.

"I'm all yours." he just rolled his eyes with my antics, but smiles at me anyway.

"Just don't make your monster wait too long, I might end up eating you instead." pagpayag na nito bago ako nakawan ng halik sa labi't patakbong nagtungo sa kwarto.

Natatawang binalikan ko na lang ang ginagawa. Lance and I have been together since college.
Nagkakilala kami dahil kay Richard na kababata ko, na blockmate naman niya.

He's taking up Architecture back then, while I'm an English major.

Since then, we're the best of friends.

Nang matapos na akong magluto, agad kong inihanda ang mga ito at nilagay sa tray para dalhin sa kwarto.

Pagkabukas ko sa pintua'y nakita kong nakaabang na sa'kin si Lance, patagilid na nakahiga sa kama, mukhang bagong paligo.

Tumutulo pa ang tubig mula sa hanggang balikat niyang buhok pababa sa kanyang maskuladong balikat.

Pasimple kong hinagod ng tingin ang kanyang katawan, kagaya ko'y gym buff din si Lance kaya hindi uso ang bilbil sa'min.

Bahagya akong namula ng magawi ang mata ko sa ibaba ng kanyang baywang, he's just covered with towel.

"Like what you're seeing?" he seductively purred.

Umiwas ako ng tingin sa kanya,
"Ano, kain na tayo?" saad ko sabay lapag sa hawak kong tray sa isang lamesita.

Akmang mang-aasar pa sana siya nang tingnan ko ng matiim.

Agad naman siyang tumahimik tsaka tumabi na sa'ki't umakbay.
"Can you feed your monster?" he plead to me with his puppy eyes.

"Sometimes I wonder how you can look so masculine and cute at the same time?" tanong ko habang sinusubuan siya.

Nginuya niya muna ang kinakain, bago sumagot.
"Maybe, its the same way that I wonder how you could look so handsome and pretty too Ants, I mean, Aly." pareho kaming natigilan sa nabanggit niyang pangalan bago ko piniling ngitian na lang siya tsaka ko muling pinagpatuloy ang pagkain.

Napansin niya ang pananahimik ko kaya't humingi siya ng paumanhin.

"Okay na. Kain na lang tayo, wag na makulit." but he still insist on it, that I end up getting pissed at him.

Kaysa lumala pa't pag-awayan pa namin, pinili ko na lang na lumayo muna sa kanya upang magpalamig.

"Hey!" habol niya sa'kin.
"I'm sorry, okay? I didn't mean,--"

Pumiksi lang ako mula sa pagkakahawak niya't dapat ay muling maglalakad palayo nang masabit ang paa ko sa carpet.

'Nice one, Aly. Nice one.' naiinis kong sermon sa sarili ko.

Agad naman akong dinaluhan ni Lance,
"May masakit ba sa'yo? Balakang mo, o paa ba? Tingnan ko nga baka nagalusan ka." sunud-sunod niyang sinabi habang chinecheck kung may galos ako.

Hindi ko naman mapigilang matuwa habang pinagmamasdan siyang nag-aalala sa'kin.

Mapahiling na sana talaga ako, na kami.

I can't help but assume as I see the way he conspiciously check me for bruises, that I just find myself leaning closer to kiss him.

His mood suddenly shifted into a darker theme as he gazed devilishly seductive to me.

"You wake up the dragon, honey." he then suddenly pushed me back to the carpet and started tearing off my shirt.

"Pwede mo naman sabihin na tanggalin ko, 'di ba? Alam mong sa Paris ko pa binili,--" hindi ko na natapos ang pag-angal ko as he shut me up with his lips hungrily claiming me.

As our kiss started to grow deeper, a moan escapes from my lip that abruptly stopped him.

Akmang hihilain ko sana siya pabalik nang tanungin niya ko,
"Can we be wild tonight?" he asked as he again started planting small kisses around my face.

"How wild do you like?" I asked him seductively while caressing his well-sculpted torso. He didn't answer.

Instead, he took off my boxers, leaving me covered with nothing.
Then he just unleash the towel from his waist. Ngayon pareho na kaming walang kahit na ano.

Two Adam hungry for something, only lovers should do.

"Let me be the top, babe." he huskily murmured as he positioned himself to me.

When a distinct ringtone suddenly rang from the room.

Mabilis na napabalikwas si Lance at patakbong tinungo ang kwarto, ako nama'y naiwang tulala't nakahiga pa rin sa sahig.

"Nice timing, really." gigil na napasabunot na lang ako sa buhok ko.

Hinanap ko kung sa'n napunta ang boxers ko at sinuot 'yun bago sumunod sa kanya.

Pagkarating ko sa kwarto'y naabutan ko siya na ngiting-ngiti habang may kausap sa phone niya.

Parang alam ko na ang balitang maaaring natanggap nito. Kitang-kita kasi sa mga mata niya ang isang saya na ni hindi ko magawang tumbasan man lang.

Nang matapos na siyang makipag-usap at napansing nakamasid ako sa kanya'y nilapitan niya ako at niyakap ako ng mahigpit,
"Aly, gising na siya. Gising na si Anthony!"

"Wow," was all I can say.
Gising na ang kapatid ko.
Gising na ang totoong 'partner' ni Lance.

My twin brother Anthony, has been comatose for almost three months because of an accident.

Lance, being devastated about it,pleaded me to pretend as my brother to help him get by as he wait for him to wake up, which I willingly obliged.

Wala, eh.

Mahal ko rin si Lance, kagaya ng pagmamahal niya naman sa kakambal ko.

Na minsan hinihiling kong sana ako na lang si Anthony.

"Hey, you're crying?" Tanong sa'kin ni Lance pagkabitaw niya sa pagkakayakap sa'kin nang mapansing hilam ang mata ko ng luha.

"Wala 'to, tears of joy." tanggi ko sa kanya habang pinupunasan ko ang luha ko, na mukhang nakumbinsi naman siya dahil nagtungo na siya sa isang cabinet at namili ng isusuot nito.

"Pupunta na ako ngayon sa ospital, sama ka?"
tanong niya sa'kin habang patuloy na namimili.

'Gusto mo ba talaga akong patayin sa sakit Lance?'

Gusto ko sanang sabihin, pero iba lumabas sa bibig ko,

"Hindi na muna. You need some quality time with Ants." saad ko sa kanya bago ako lumabas ng kwarto't pinabayaan siyang magbihis.

Tapos na, tapos na ang laro.

Tapos na ang pagpapanggap kong ako ang kakambal ko.

Masakit pero, atleast I still get the chance to have him for a while.

Kahit pa alam kong sa huli, puso ko ang maiiwang luhaan.