undercover (on Hold)

Hoofdstuk 5

Ik sta in een open veld. Mist kruipt omhoog en bedekt het hele veld. Ik kijk naar mezelf. Mijn hele lichaam zit onder de schrammen en blauwe plekken. In de verte zie ik twee zwarte schimmen. Zo komen dichterbij.

Het zijn mijn ouders. Ik zwaai met mijn armen en ik schreeuw tegen ze, maar ze lijken me niet te kunnen horen. Dan lopen ze dwars door me heen. Een vlaag van koelte en leegte gaat door mij heen. Ze lopen verder, en stoppen uiteindelijk bij een steen. Papa kijkt boos en vol afgunst. Mama kijkt verdrietig.

Nieuwsgierig kom ik dichterbij. Ik schrik echter als ik zie waar ze naar kijken. Ze staan met z'n tweeën bij een graf, mijn graf. Er komt nog een man aanlopen. Hij heeft een zwart gewaad aan. Hij is kaal, heeft een grauwige huid en hij heeft geen neus. Het is heer voldemort. Hij spreekt ze toe, maar ik kan het niet verstaan.

Hij pakt zijn toverstok en laat het duistere teken verschijnen in de lucht. Hij pakt mijn vaders arm en laat een tatoeage verschijnen. Ook mijn moeder krijgt een tatoeage.

Papa kijkt trots naar zijn arm. Hij begroet voldemort als een oude vriend. Mama lacht, maar haar ogen lachen niet mee. Ze staan juist droevig en vol verdriet.

Ik probeer de aandacht te trekken, maar wederom kunnen ze mij niet horen. Ze lopen van mij weg, naar een lichaam. Het is mijn lichaam. Ik lig opgerold als een balletje. Ik zit onder de schrammen en blauwe plekken. Tranen rollen over mijn wangen.

Voldemort begint met spreuken uitspreken. Hij martelt me, terwijl mijn ouders toekijken. Papa glundert van plezier en mama kijkt naar de grond, te bang om in te grijpen.

Er komt een groene straal op mij af. De tranen stromen harder over mijn wangen. Voordat de straal mij raakt zie ik nog een laatste blik van papa, een gemene grijns. Daarna wordt alles zwart.

Ik schrik wakker. Het zweet loopt in straaltjes over mijn rug. Mijn borst gaat hevig op en neer. Dit is al de tweede nachtmerrie sinds ik op Hogwarts zit. Zou dat iets betekenen.

Nee het moet aan iets anders liggen. Misschien is het de opdracht van de heer van het duister. Maar ik zie niet in waarom. Dat zou toch gewoon mijn lot zijn. Of ben ik anders. 

'Darlin gaat het wel?'

verschrikt kijk ik op naar de spreker. alle meisjes liggen nog te slapen, behalve Lily en ik. Lily heeft grote wallen onder haar ogen en haar gezicht is bleek.

ik voel me duizelig worden en voor dat ik het weet wordt alles weer zwart en ben ik bewusteloos. 

' Darlin!'

Lily schreeuwt. ze rent naar me toe. ik word door elkaar geschud maar er gebeurd niks. in tweestrijd met zichzelf loopt ze heen en weer. dan rent ze naar de jongensslaapzaal. 

'Sirius, wakker worden'

Sirius draait een keer om, maar hij wordt niet wakker. Lily pakt hem met twee handen beet en schud hem wild door elkaar. langzaam en vermoeid doet hij zijn ogen open. hij schrikt als hij ziet dat er een meisje voor hem staat. 

'er is iets met Darlin, ik heb je hulp nodig'

Hysterisch schreeuwt ze tegen Sirius dat hij moet komen. Als hij niet meteen reageert trekt ze hem uit zijn bed. James en remus zijn ondertussen ook al wakker geworden van het helse kabaal.

Struikelend loopt Sirius achter Lily aan. Darlin ligt nog steeds bewusteloos op haar bed. Haar gezicht is bleek en het zweet staat op haar voorhoofd.

Instinctief tilt Sirius haar op. Hij loopt de kamer uit. James en Remus zijn uit bed gekomen om te kijken waarom Lily zo schreeuwt. Als ze Sirius zien met darlin in zijn armen, schrikken ze allebei. Sirius loopt door het portretgat heen, naar madame Pomfrey. James, Remus en Lily volgen hem op de voet.

Sirius trap de deuren van de ziekenzaal open. Hij loopt naar het dichtstbijzijnde bed. Voorzichtig legt hii darlin neer. Lily is naar het kantoortje gelopen van madame promfrey. Gehaast komen ze aanlopen en terwijl madame promfrey Darlin onderzoekt, vertellen sirius en lily wat er gebeurd is.

Volgens madame pomfrey is ze flauwgevallen van de stres. Niks om je zorgen over te maken. Sirius gaat naast het bed zitten en pakt darlins hand vast.

***

Overal om mij heen is mist. Ik sta op een open plek. In de verte kan ik vaag wat bomen zien. Vaag hoor ik stemmen. Zachtjes loop ik erheen. Ik verschuil me achter een dikker boom. Er staan een paar mensen in een halve cirkel. Ik herken twee mensen. Een man heeft lang blond haar en een stoppelbaard. Het is vaag te herkennen maar het is mijn broer, lucius malfoy. De andere man staat in het midden. Hij is kaal en heeft een grauwige huid. Het is de heer van het duister.

In het midden ligt een jongen. Hij heeft een rond brilletje op en op zijn voorhoofd kan ik net een litteken zien. Ik ken hem niet. Zou dit de toekomst zijn?

De mist komt weer opdagen en bedekt nu het hele veld. Zwarte vlekken verschijnen voor mijn ogen en ik voel mijn grip op de werkelijkheid verzwakken

Mijn ogen schieten open. Ik probeer rechtop te gaan zitten maar een hand duwt me zachtjes terug. Mijn ogen schieten heen en weer, maar ik kan niet helder zien. Mijn borst gaat hevig op en neer. Geschreeuw komt mijn oren binnen. Ik hoor voetstappen dichterbij komen.

Mijn zicht word eindelijk een stukje beter. Ik weet nu waar ik ben, maar ik heb nog geen idee wat er gebeurd is. Ik kijk om me heen. Mijn ogen stoppen bij mijn rechterzijde. Sirius zit naast me op een stoel en hij houdt mijn hand vast. Hij zit rechtop. Hoewel er een glimlach op zijn gezicht staat is de bezorgdheid te voelen. Ik merk nu pas dat hij geen shirt aan heeft.

Madame pomfrey verstoord mijn uitzicht en kijkt me streng aan.

'er is iets ergs gebeurd darlin. En je zal het niet leuk vinden'

Sirius wordt weg gestuurd. Met een angstige blik in zijn ogen staat hij op. ik word alleen achtergelaten. Allerlei vragen spoken door mijn hoofd.