undercover (on Hold)

Hoofdstuk 6

Als Sirius vertrokken is gaat ze op zijn plaats zitten, naast mijn bed. Ik probeer een beetje rechtop te gaan zitten zodat ik haar beter kan aankijken. Met grote wallen onder mijn ogen die bijna dicht vallen probeer ik wakker te blijven.

'weet je wat, ik vertel het je morgen wel. Ga eerst maar eens uitrusten.'

Ze knijpt nog even zachtjes in mijn hand en dan loopt ze weg. Ik sluit mijn ogen en wacht totdat de slaap me inhaalt.

Ik lig te woelen in mijn bed. Opeens wordt er heen hand op mijn mond gelegd. En van schrik word ik wakker. In paniek probeer ik mezelf los te wurmen. Als ik geen succes heb ontspan ik mijn lichaam. De onbekende persoon haalt zijn hand weg en daarna zijn masker. Lange blonde lokken vallen voor zijn gezicht.

'Lucius? What the hell. Ik schrok me dood.'

Vragend kijk ik hem aan. Hij is even stil. Dan gooit hij een zwart gewaad en een masker op mijn bed.

'trek dat aan en als je klaar bent pak dan mijn hand vast.'

Hij draait zich om zonder verder nog iets te zeggen. Verbaasd over wat er zojuist is gebeurd trek ik het zwarte gewaad aan. Ook zet ik het masker op en dan stap ik langzaam uit bed. Twijfelend pak ik Lucius' hand vast.

We verschijnselen. We worden meegesleurd in de wind. Mijn gewaad wapperd wild om me heen. Na een paar seconden belanden we op een grasveld. In de verte staat een grote donkere villa, onze villa, malfoy manor.

Nog een beetje duizelig probeer ik recht op te blijven staan.

'Lucius, waarom zijn we thuis?'

In plaats van iets te zeggen pakt hij mijn arm vast en sleurt hij mij mee.

We gaan naar binnen. Alles is donker en zwart. Dat heb ik altijd al gehaat aan dit huis. Voordat ik even op adem kan komen word ik alweer meegetrokken door Lucius.

Aan het einde van de gang brandt een klein lichtje. we lopen richting het licht en de geluiden. de deur staat open waardoor het licht naar buiten valt. Lucius en ik blijven in de deuropening staan. ik laat mijn blik glijden over de lange tafel. sommige mensen herken ik, andere zijn voor mij totaal onbekend. mijn ouders zitten ook aan de tafel. ook herken ik de heer van het duister. Lucius kucht een keer. alle hoofden draaien onze kant op. ongemakkelijk lach ik een beetje. Lucius daarentegen blijkt nergens last van te hebben. 

we worden verwelkomt door de heer van het duister. Lucius gaat aan tafel zitten met een grote duistere glimlach op zijn gezicht. ik twijfel een beetje, maar als ik een aandringende blik van papa krijg ga ik ook snel zitten. ik zit naast Lucius en naast een andere man die ik niet ken. 

nadat wij verwelkomt zijn gaat de heer verder met zijn verhaal. ik let niet echt op, want ik vind het niet interessant. als ik ineens mijn naam hoor kijk ik verschrikt op. als ik naar papa kijk zie ik teleurstelling in zijn blik.  als ik naar mama kijk zie ik bezorgdheid. 

'sorry wat?'

beschaamd kijk ik een beetje voor me uit. de heer van het duister herhaalt zijn vraag. hij wil weten wat voor informatie ik heb over Hogwarts. ik had wel een beetje verwacht dat ik zou moeten vertellen over Hogwarts, maar dat is niet waar mijn hart ligt. mijn hersenen denken snel na over wat ik zou kunnen zeggen, maar ik kan niks bedenken. ik besluit om gewoon de waarheid te vertellen nu ik zie dat iedereen me aandachtig aankijkt. ik vertel dat ik in gryffindor zit en dan er nog niks spannends is gebeurd. ik laat mijn blik glijden over papa, maar kijk al snel weer ergens anders heen als ik zie dat hij kookt van woede. 

als iedereen begint te praten kan ik er niet meer tegen. ik schuif mijn stoel naar achteren en ik loop de kamer uit. tranen stromen ongestoord over mijn wangen en langzaam begin ik met rennen. ik ren naar boven, naar mijn kamer. ik doe de deur op slot en daarna laat ik me op mijn bed vallen. 

waarom moet mij dit overkomen? waarom moest ik naar een nieuwe school? waarom zit ik in gryffindor? waarom?