undercover (on Hold)

Hoofdstuk 7

Huilend lig ik op mijn bed. Alle gebeurtenissen van de afgelopen uren dwalen door mijn hoofd. Ik heb het enorm verpest. Bij zowel papa als bij voldemort. Ik ga rechtop in bed zitten. Langzaam stoppen mijn tranen met vallen. Ik kijk verschrikt op als ik een geluid hoor. Eerst kan ik het niet plaatsen, maar als het dichterbij komt weet ik wat het is. Het is mijn uil Morgayne. Ze heeft een brief in haar snavel.

Ze landt voor mijn neus op het bed. Ik geef haar een aai over haar kop als ik de brief van haar heb gepakt. Voorzichtig scheur ik de brief open. Zorgvuldig lees ik de brief. Hij is van lily en de marauders. Mijn ogen worden weer vochtig door de woorden die op het perkament staan. Ze maken zich zorgen om mij.

Ik besluit om terug te gaan naar Hogwarts. Ik pak mijn oude bezem uit de kast en open het raam. Snel check ik of ik alles heb. Dan spring ik op mijn bezem en vlieg ik weg. Het zal een lange vlucht worden. Jammer genoeg kan ik nog niet verschijnselen.  In mijn gedachte verzonken vlieg ik verder.

Als de avond valt zie ik het silhouet van Hogwarts. Ik zet vaart bij en niet veel later land ik voor de deur. twijfelend open ik de zware massieve deuren. er is niemand te zien in de gangen. ik denk dat iedereen in de grote zaal zit te eten, of iedereen is in de leerlingenkamer. ik besluit om een ongemakkelijke situatie te voorkomen en gelijk door te lopen naar de Gryffindor kamer. hopelijk is het wachtwoord niet veranderd en kan ik gewoon naar binnen.

aangekomen bij het schilderij, zeg ik het oude wachtwoord. opgelucht als ik ben klapt het schilderij open. met een kleine glimlach stap ik de kamer in. er is niemand te bekennen dus waarschijnlijk zit iedereen in de grote zaal. gapend loop ik naar de slaapzaal. ik doe mijn pyjama aan en ga dan languit op bed liggen. mijn gedachte zijn een grote puinhoop en ik kom dan ook niet in slaap. wat zal Lucius wel niet van me denken? wat zal papa wel niet van me denken? en ik moet een manier vinden zodat ik mijn vrienden niet kan verraden. ze mogen nooit weten wat mijn geheim is, dan kan ik het wel vergeten.

als ik voetstappen en stemmen hoor in de leerlingenkamer, doe ik alsof ik slaap. ik heb nu geen zin in nieuwsgierige mensen.  ik hoor een deur kraken en daarna zacht gefluitster. ik voel een warme hand, iemand doet een pluk haar achter mijn oor. ik voel mijn wangen langzaam rood kleuren. wie zal het zijn? ik denk dat ik er nooit achter zal komen. algauw is het warme gevoel weer weg en hoor ik weer een deur kraken. misschien was het Sirius?

mijn gedachtes gaan over in een droom en ik zak weg, onderweg naar dromenland. al snel weet ik niet meer wat echt is en wat ik droom.

mijn nacht is onrustig. de volgende ochtend wordt ik dan ook zuchtend wakker. het is 6.00 s'ochtends. als ik elke dag zo vroeg wakker wordt, dan wordt dat nog eens mijn dood. ik kijk de zaal rond en zie dat zowat iedereen nog slaapt. mijn ogen stoppen bij Lily, ze zit rechtop in bed met een boek in haar handen. ik kuch een keertje en haar hoofd komt omhoog. als ze mij ziet worden haar ogen groot. ze gooit haar boek weg en rent op me af. dan neemt ze me in een knuffel. daarna bekijkt ze me eens goed.

'waar was je? we waren zo ongerust, en wat zie je bleek.'

ze ratelt aan een stuk door dat ik er een beetje nerveus van wordt. ik giechel een beetje, maar als ik boze blik van Lily krijg stop ik abrupt. ik kijk haar aan in haar groene ogen. zo kijken we elkaar een tijdje aan, totdat ik mijn blik afwendt. Ik kan haar moeilijk de waarheid zeggen. Euh ik was even naar een bespreking van voldemort. Dan flipt ze hem gelijk helemaal.

'uhm ik was even naar huis, ik had even behoefte aan mijn familie, maar het gaat nu wel weer'

Beschamend kijk ik naar beneden, ik heb zojuist alweer gelogen tegen mijn beste vriendin. Langzaam rolt er een traan over mijn wangen heen. Mijn leven bestaat uit een grote leugen, ik ben een grote leugen.