Sunset

Hoofdstuk 7

Bella p.o.v.

Er gaan een paar weken voorbij en langzaamaan krijgt Rosalie een buikje. Iedereen straalt in het huis. Esmé vind het superleuk want ze kan nu voor vier mensen koken: Rosalie, Jacob, Renesmee en voor mij. Ik eet minder maar toch wat. 

Het meeste wat ik inneem is bloed van dieren en gif van Edward. Edwards gif is het lekkeste na de dierenjacht. Ik mag elke twee weken z.w.z. een keer drinken omdat als ik jaag op dieren Edward ook jaagt. Dan is hij het sterkst.

Zijn gif is dan ook het lekkerst. Na die keer dat ik mijn beheersing verloor zijn we voorzichtiger geweest en is het niet meer gebeurd. Gelukkig niet!

Renesmee wil nog steeds elke dag van mij drinken ookal zijn we bezorgd dat ik snel niet meer melk geef.

Ik word wel bezorgd over Rosalie. Ze maakt zich veel te druk over van alles. Emmet is helemaal in de stress.

'We moeten wat doen.'  zeg ik als ik Emmet weer langs zie rennen naar boven met iets in zijn handen. De anderen kijken mij verbaasd aan.

'Aan wat?' Emmet rent weer langs me en ik kijk hem aan. Dan rent hij weer naar boven. 

'Dat. Rosalie moet relaxen en Emmet.... Ik weet niet hoe het met hem zit.'

'Rosalie relaxt niet voordat de baby kamer helemaal af is.' zegt Jasper. 

Ik knik. Dan komt het perfecte idee bij me binnen. "We maken een huisje.' 

Iedereen kijkt mij verbaasd aan. 

'Dat is een heel goed idee.' zegt Esme blij. Dan rent ze heen en weer om papier te pakken. Ik sta op en loop naar Esmé toe die op het tapijt bij de tafel gaat zitten. Als ik wil gaan zitten gaat er een steek door mijn buik. Esmé grijpt me vast. Edward staat gelijk bezorgd bij mij. 

"Wat gebeurde er?' 

'Ik...  ik weet het niet. Ik kreeg gewoon een steek.' Edward keek me nog bezorgd aan en hielp mij toen zittten op het tapijt. Wel tegen zijn zin want hij wou dat ik ging zitten op de bank. 

Emsé en ik beginnen te tekenen. Denkend aan Rosalie en Emmet. Een beetje rose. Een beetje blauw. Een mooi groot huis. Veel wit en lichtbruin.

Dan komt Renesmee binnen rennen met Jacob op haar hielen. Ik probeer op te staan maar val terug naar de tafel.

'Bella het gaat echt niet goed met je.' zegt Esmé bezorgd. Ik zucht en neem dan Renesmee in mijn armen. 

'Gaat het mama?' 

'Ja hoor schat.' zeg ik en kus op haar kruin. 

Ik weet niet wat er aan de hand is maar ik mag niks aan Renesmee laten merken.

Renesmee rent weer naar boven om Rosalie te bezoeken. Ze is helemaal enthousiast over de baby. Edward loopt binnen met Emmet. Ze dragen een grote kast. Edward zet de kast neer en loopt bezorgd naar mij toe. 

'Lief....' 

Ik zucht. Edward legt zijn hand op mijn wang en ik druk mijn hoofd tegen zijn hand aan.

'Wat is er aan de hand?' vraagt hij mij.

"Ik weet het niet. Het is vast niks.'

Edward schud zijn hoofd. 'Het is niet niks.' Dan tilt hij me op en loopt met mij naar boven. Emmet volgt ons met de kast losjes in zijn handen. Edward draagt me Carlisles kamer binnen en legt me gelijk op de stoel van Rosalie. 

Carlisle had een stoel/ operatie stoel die van alles kon doen vooor Rosalies zwangerschap.

Carlisle kijkt op en sluit dan zijn boek. Als Edward mij goed neerlegt voel ik weer een pijn. In mijn onderbuik aan de rechterkant.

'Wat is er aan de hand?'  vroeg Carlisle bezorgd in zijn doktermodes schittend.

'Bella voelt pijn.' legt Edward uit.

'Waar?' vraagt Carlisle naar ons toe lopend.

'Edward overdrijft.' zeg ik en probeer rechtop te zitten. Ik kan niet anders dan naar adem happen van de pijn en terug vallen. Edward kijkt mij bezorgd aan terwijl Carlisle langzaam zijn handen op mijn buik legt.

'Waar voel je het?' vroeg Carlisle. Zijn handen langzaam bewegend. Dan raakt hij de pijnlijke plek aan.

'Daar.' kreun ik.Edward pakt mijn handen vast.

'Ik doe je shirt even wat omhoog.' zegt hij en ik knik.

Carlisle legt zijn handen weer op mijn buik maar net boven de pijnlijke plek. 

"Edward.' Ik voel één van Edwards handen mijn handen verlaten en mijn broek openmaken en een beetje naar beneden doen. Ik probeer me niet te cheneren. 

Carlisle raakt de pijnlijke plek aan en ik kreun. 

'Hmm...' Carlisle begint de plek te bekijken.

'Het is een beetje gezwollen.' 

Hij loopt naar zijn tas en pakt daar een naald uit. Gelijk begin ik te trillen.

'Bella rustig maar.' zegt Edward snel. Hij lijdt mij af en dan voel ik de naald mij prikken. Gelijk kijk ik als Carlisle hem weg haalt. Er loopt iets wittigs uit. Carlisle dept het op.

'Er zit vocht in je lichaam.'

Ik knik.

'Edward druk erop.' Edward drukt op de wond en ik kreun van de pijn. Edward kijkt me pijnlijk aan. Er loopt meer vocht uit de wond en Carlisle haalt het allemaal weg. Als  er niks meer uit komt drukt Carlisle het laatste stukje uit de wond. Hij plakt er een plijster op. 

'Als het goed is moet het nu niet meer pijn doen.'  

'Oké.'  

Edward doet mijn broek weer dicht en het shirt naar beneden. Dan helpt hij mij rechtop zitten. Het doet nog wel pijn maar een klein beetje pijn gelukkig.

'Voel je het?' vroeg Carlisle.

'Ja maar wel minder.' 

'Oké. Dan klopt het.'

Ik knik en Edward helpt mij er vanaf. 

'Gaat het goed?' vraagt Edward.

Ik knik en dan lopen(of wat ik dan ook doe) we de kamer uit.