[✓] Finally • Jikook • Çeviri

𝐈 - İkinci Bölüm

╳ ╳ ╳

Jimin açlıktan kıvranıyordu.

Kaçış planının ikinci günüydü -kimsenin onu aramaya çıkmayacağından emindi- ve midesi ağrıyordu. Yemek için avlanması gerektiğini biliyordu ve bu midesinin daha da büzüşmesine neden oldu.

Çantasını ve eşyalarını yere bırakarak sarımsı kızıl kürklü kurt formuna büründü. Burnunu havaya kaldırırken hüzünle iç çekti, kulaklarını yukarı dikti ve avı için dinlemeye başladı. Harika bir avcı değildi belki ama en kötüsü de bir hayvanın derisini yüzmekti. Ebeveynleri ona bunu yapmak için fazla yumuşak olduğunu söylemişlerdi.

Bir saatlik aramanın ve sonunda küçük bir tavşanı avlamanın ardından Jimin insan formuna geri döndü, kontrolsüzce dondurucu hava yüzünden titrerken kıyafetlerini giydi ve üzgünce ölü hayvana baktı. Yeni öldürülmüş bedenlere bakmak zorunda kalmak her zaman garip hissettiriyordu- derisi yüzülmüş, kesilmiş ve pişirilmiş et görmek görmezden gelmek konusunda daha kolaydı. Hayat böyleydi ama, besin zinciri vardı. Her zaman bir hiyerarşi, bir düzen vardı, ve belki de Jimin bu yüzden zavallı tavşanın acısını hissediyordu çünkü o da her zaman en alttaki, küçümsenen ve kullanılandı.

Jimin bıçağını çıkarırken ifadesi sertleşti, tavşanı keserken çenesini sıktı. Kırık kemiklerden, kandan kaçınmaya çalıştı ama kendini bir anda yerde iki büklüm olmuş, midesindeki azıcık şeyi de kusarken bulmuştu. Göz yaşları gözlerini yakıyordu ve yere kıvrılıp ağlamak istiyordu.

Şimdiye dek Jimin yalnızlığa alışmış olmalıydı.

Burnunu koluna sildi ve bir ateş yakarak kendini avuttu, yemeği üzerinde pişirdi ve kan kokusu sonunda gittiğinde rahatladı. Eve geldiğinde Jungkook'un tepkisinin ne olabileceğini merak ediyordu. Belki şaşırmıştı. Belki sevinmişti. Belki de o alanda onu aramıştı. Belki de onu aramaya çıkmıştı. Jimin üzgün üzgün gülümserken kafasını iki yana salladı.

Ateşi söndürdükten sonra donan elleri yüzünden üzülerek Güney'e doğru yürümeye başladı. Kim Namjoon'un bölgesinden dışarı çıktığına oldukça emindi, ve artık bir hain olarak görülebilirdi. Eğer geri dönmeye çalışırsa onu öldürebilirlerdi. Jungkook onu öldürebilirdi.

Jimin sert esen rüzgarda titreyerek kürk montunu küçük bedenine daha sıkı sardı, ara sıra beyaz küçük kar tanelerini görebiliyordu. Dişleri zangır zangır titriyordu ve her şeyden çok, Jungkook'un sıcaklığını özlemişti. Aynı yatakta yatarlardı ama birbirlerine değmezlerdi, fakat yine de alfanın battaniyeleri ısıtan sıcaklığı kış boyunca sıcacık hissetmesi için yeterliydi. Bazı sabahlar Jimin Jungkook'tan önce uyanır ve kendini Jungkook'un uzun kolları ve bacakları dolanmış bir halde bulurdu, ya da uyuyan yüzünü kendininkine yakın bir şekilde ya da bazen elini belinde. Birkaç saniyeliğine alfasını, aşık olduğu kişiymiş gibi var sayar, isteyerek evlendiklerinin ve flörtün ardından güzel, romantik bir hikayeyi yaşadıklarının hayalini kurardı. Bunun en harika hikaye olmasına gerek yoktu, sade, basit ve klişe olsa da Jimin sorun etmezdi. Nedense o sabahları özlüyordu.

Jimin'in ayakları ağrıyordu artık ve kurt formunda devam edebileceği halde, o zaman da eşyalarını taşımada zorlanıyordu. Üstelik bir yere gitmek için acelesi de yoktu. Yine de ayak parmakları donuyor, burnu üşüyordu.

Jungkook'la evlenmenin bir hata olduğumu farkettiği halde yine de evlenmesi yüzünden acınacak halde bir zavallı gibi hissetti. Muhtemelen, sadece bir kereliğine de olsa istenilen olmak istemişti.

Ne güzel olurdu, diye düşündü Jimin kendi kendine. Jungkook ideal bir eşti- ebeveynleri onu Jungkook gibi birine gözlerini kırpmadan verirdi. Fakat şu anda Jimin, birinin ne kadar çekici göründüğünün ya da bir şeyleri kolayca temin edebilmesinin bir önemi olmadığını anlamıştı, Jimin boş ve çöp gibi hissetti. Evlenmek için zorlandığı yoktu- hayır diyebilirdi, belki de Jungkook'un onun isteyip istemediğini ya da başka bir omegaya hemen gidip gitmeyeceğini görmeliydi- kendini o bu hale getirmişti, ve yaşadığı her şeyi hakediyordu.