İnsanın yolculuğunda anlatılacak ne kadar anı , ne kadar söz vardır ? Düşündüğümüzde bazen bir hayat kelimelere sığmaz ve onları yerlerine koyamadığımız anlarda kendimizi bulurken ; bazı anlarda da kendimizi yazılmış ve yerlerine konmuş kitapların a...
Yaşamın topraklarında ilk karşılaştıklarım , benliğimin çıktığı engin Keşfediliş macerasında edindiğim ilk dostlarım ; oyandıkları ve sonrasının öğretisinin barındırdıkları o insanlar , Eora ve Aitras.
Ada toprakların getirdiği gökyüzü ve yeryüzünün maviliğin köşesinde , yüksek bir uçurumun kenarlarında karşılaştığım o iki yaşam ; maceramın devamında gelecek adımlarımın temelini kurmayı başarmışlardı , yanlarına gidip verdiğim ilk selam verişimi...
Yaşamın sahnesinde bulunduğum bu perde sunumu ve yaşam dilimin sahneye doğru olan akışı abartıya kaçan bir tarafı olduğunun kanısına varıla bilir . Bu konun derinliğinde insana her bir sahne hamletin sunduğu yaşam hissiyatını suna bilirliği hissedilsede yaşanan başka bir noktada kaçırdığı veya yazarın unuttuğu noktanın yollarını gözden kaçıra biliyor. Sonucunda yaşadığımız düşüncesinin abartısına sahip olsakta yaşadığımız gerçekliktende bir okadar etkin hamlerimiz var.
Diyaloglar zaman dediğim ve öğrenmeye devam ettiğim nehri akışını bana seyrettirdiği o anın mutluluğu çocukluk dediğim bedenin mutlulukla kazınmış anılarından biriydi. Adanın ayrımına sahip olan köşede : oynadığımız , konuştuğumuz her sohbet o bedende hoşuma gidiyordu. Oynadıkları oyunlar büyüklerin taklidiydi , yaşamın taklidini gözlerimin önünde sunuyorlardı her bir algımın anlaşılığı ince zaman diliminde.
Savaşın onuru ama adeletsizliğin çirkefliğinden , Consüllerin tartıştığı o kritik hayatların kararlarına. Bazende en masum , en güzel hayal oyunlarımıza kadar. Geçirdiğim zaman etkilendiği kadar sorgumada bir zemin hazırlatıyordu , bu fırsatı bana vere bilecek kadar cömert ve açıklardı.
Karşılaştığımda herkesin göre bileceği kadar gerçeklerdi : Selamladıkları , anladıkları , tartıştıkları , duyguyu elleriyle uzattığı ve son anında uğurladıkları kadar gerçeklerdi. lâkin insanların irdelemediği kadar yoğunluğa sokan bir bataklıkmışcasına yorduğu ve dokunmadığı bir yerin üzerinde sanılması gibiydi ; Eora ve Aitras.
Gösterdikleri oyunlar adım attığım toprakların fazlalığını ve muazamlığını göstermeye devam etmişlerdi. Haylazlığımız beraberinde birlikte gelen gençliğimizle onlarla yaşam enerjisi gibi geliyordu , takip ediyordu bedenlerimizi.
İki dostumla geçirdiğim anılar bana mavi gökyüzümü gösteriyordu. Sonrasında Eora dan "Neden dünya demiyorsun" dediğinde aklıma kazınan ilk sözcüğün ve sorunun hatrasını kazınmıştı : "Dünya ne demek ?"
"Yaşam ve kendin olduğun yerin barındığı mavi gökyüzü"
Kardeşi Aitrastan onunla gelen yorumu beni daha büyük bir soruya ve daha büyük bir tatminliğe itmişti o küçücük bedenimde
"Gerçekliğin sürekliğinde bulunduğu yerde 'kim' olduğu gözüken biri dünya"
Tabi bu konuşmadan geri kalmadığım gibi mavi gökyüzünü açıkladığında gülümsemeleri ile birbirmize sarılmamız bir olmuştu. Paylaştığımız yerin güzelliğinin bir kanısıydı , oluna bilecek en güzel noktaya Eora ve Aitrası takip etmekle başladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
[ Karşılaştığım ilk cücelerdi. Tuhaflıkların maskesi çirkinlikti. Yasaklıların aranında en suçluları. Fakat ardında bıraktıkları bir yaşam , kendilerini küçüklüğe verecek kadar bir saflık vardı. Maskemiydi ? Hayır olamazdı. Atılanlardan mıydı ?Hayır olamazdı.
Çocukluğumun küçük bedeni ne kadar çekingen ne kadar atılgan. Baktığım gözler nekadar yaşlı nekadar durgun. Fakat ikisinde tek bir yön vardı , iki aynı çocuk aynı selamı verdi o gün]
İnsan II (2)
İzleri takip etsemde arazi bana başka yol gösterdi , Araziyi bakışlarıma ve dostlarıma çevirtecekti.
