The Great Pretender ( On-Hold)

Chapter 2: Reminiscin'

Naaawa ako kay Mr. Villaruel. Oo, nagmahal lang siya.. Pero pa’no nalang yung pamilya niya kung umaasa pala sila sa kanya ? Nagmahal siya pero nakakasira ng pamilya.

Pagkadating ko sa bahay ay nagbihis pantulog ako, agad naman akong humiga sa kama ko. Naaalala ko na naman yung kanina.

“Masakit ang umasa, sir. Masakit sobrang sakit.”

Pinikit ko ang mga mata ko para pakawalan yung luhang kanina ko pa pinipigilan. Bumabalik lahat ng sakit. Pilit kong kinalimutan ang mga masasakit na pangyayari sa akin noon. Hindi ako makawala sa nakaraan. Parang hinihila ako pabalik, eh.

“Bakit ang sakit pa rin ?” halos pabulong kong sabi ta tuluyan nang nakatulog.

Kinabukasan, maaga akong nagising. Ginawa ang daily ritual ko. Hinanda ang breakfast  pati na rin yung lunch ko. Masinop kasi ako kaya nagbabaon nalang ako para sa lunch. At ready to go to school na ako. Nilock ko na yung bahay tsaka umalis na. Hindi din ako sumasakay ng jeep kagaya ng mga schoolmates at classmates kong maaarte. Haller, walking distance lang kaya yung school namin noh.

Habang naglalakad ako, bigla naman nagring yung phone ko.

Mommy calling…

“Hello, Ma!” namiss ko si Mommy. Naiiyak tuloy ako :’(

[Anak, nagdeposit ako ng pera sa bank account mo  yesterday.]

“Po? Ma, ba’t niyo naman po ginawa yun. Alam niyo naman pong ayokong binibigyan niyo ako ng pera diba..”

[I know, I know. Just incase when you need it.]

“Ma, ba’t di nalang po kay kuya o ipunin niyo jan ?”

[Nagpahulog na ako sa kuya mo, don’t worry may naipon akong malaking per ditto.. I’m worrying about you. Kamusta ang baby ka jan ?]

Ayan na, ayan na. nagbabadya na naman yung mga luha ko na papatak. Ugh! Kainis na luha toh.

“Mommy Thank you po, okay naman po ako dito. Ako pa mana ako sa’yo eh. Di kop o napababayaan yung pag-aaral at kalusugan ko. Ikaw po jan Ma, mag-iingat po kayo palagi. Wag niyo pong pabayaan ang kalusugan niyo haa..  I love you so much po Ma. I missed you..”

[Yes, anak. Para sa’yo at sa kuya mo. I love you too so much baby. I missed you. Don’t hesitate to call me when you need everything haa.. bye.] at iniend na ni Mommy yung call.

                At the age of 14, nagging independent ako. Never akong nagloko. Bumukod ako, una hindi pumayag sila Mommy dahil bata pa daw ako. Baka ano daw ang mangyari sa akin, sabi nga ni Mommy eh na dun nalang din sa Korea mag-aral kasama ang kuya ko, pero di ako pumayag. Pinilit ko sila at pinakitang kaya ko kung wala sila sa tabi ko. Dahil darating din ang panahon na iiwan kami ni Mommy at iiwan din ako ng kuya ko dahil pasasaan pa’t mag-aasawa din yun.  Kaya hangga’t maaga pa, kailangan kong masanay na mag-isa. Kaya sa huli wala silang nagawa at napapayag ko naman sila.

Pagdating ko sa school ay dumiretso agad ako sa locker ko para kunin ang ibang gamit ko. Pagkabukas ko, tambad na naman yung mga ‘Love Letters’ ng mga mais na lalaki. Psh.

“Aish. Ang daming basura.” Kinuha ko lahat at itinapon sa basurahan. Bahala silang maghabol. Kainis!

Dumiretso nalang ako sa classroom, wala pang masyadong tao. Six palang kasi eh.

“CJ,”

“Ayy, palaka!” Ugh! Ang aga-aga eh.

“Pfft. Ang cute mo gelatin CJ. Haha.” Aish!

“Wag ka ngang nanggugulat jan, Emil. Papatayin mo ba ako. Aatakihin ako sa puso eh, alam mo yun. Mababawasan yung mga magaganda dito sa mundo niyan eh.”

“HAHA! Oo nga naman, sorry.”

“Ano bang kailangan mo Emil, ha ?” tas sinamaan siya ng tingin.

“Wooh.. Easy, may naghahanap sa’yo sa labas eh.”

“Sino ?”

“Hindi sino lang, sino-sino..”

“Huh ?” naguguluhan kong sabi at inayos yung bag ko sa upuan ko.

“Mga Manliligaw mo.” Pumunta naman ako sa may pintuan.

“Goodmorning, CJ!” They said in Unison.

“Ano naming Good sa Morning ko kung mukha niyo ang tumambad ng ganito kaaga, ha ?!” Nakakainis na sila ahh..

“Tigil-tigilan niyo nga ako. Ilang ulit ko bang sasabihin sa inyo to---“  hindi ko natapos ang sasabihin ko dahil naunahan na ako ni Emil.

“MGA BUSTED NA KAYO, G*AGO!”  Nilingon ko siya. ‘linya ko yun ahh,’ pero sige na nga. He saved me naman eh.

Kaya ayun, nagsialisan na sila. Bwahahhaha.

Nagthank you naman ako kay Emil. Nginitian niya lang ako ang I smiled back at him. Pero di ko maiwasang malungkot sa ginawa ko. Hayy..