You're My Everything
Part-18 Final...
Seungri အိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့
အိမ္ျပင္လည္းမထြက္ပဲ အခန္းထဲေအာင္းေနမိ
တယ္။
Jiyong ကို လြမ္းလြန္းလို႔ ဖုန္းဆက္ခ်င္ေပမယ့္
မဆက္သြယ္နဲ႔လို႔ေျပာထားလို႔
ဖုန္းလည္းပိတ္ထားရတယ္။
~ Hyung အရမ္းလြမ္းေနတယ္၊ မေတြ႔ရတ့ဲ
ဒီ တပတ္ ႏွစ္ပတ္ ကို ေသမတတ္ပဲ။
" သားေရ ထမင္းေလးေတာ့ထြက္စားပါဦး။ သားရယ္ ခရီးကျပန္လာကတည္းက ဘာျဖစ္
ေနမွန္းမသိဘူး တခ်ိန္လံုး အခန္းထဲမွာ
သားေဖေဖကလည္း စိတ္ပူေနၿပီ "
" သား ဗိုက္မဆာလို႔ပါ ေမေမရယ္ ဘာမွမျဖစ္
ပါဘူး "
" အလုပ္မသြားဘူးလား အလုပ္ထုတ္ခံရတာ လား "
" ဟုတ္တယ္ ေမေမ သားကို အလုပ္ထုတ္လိုက္တာ "
" သားရယ္ အ့ဲအလုပ္ကိုထုတ္ခံရေတာ့လည္း တျခားအလုပ္ေျပာင္းလုပ္ရမွာေပါ့
စိတ္ဓာတ္မက်ပါနဲ႔ ေမေမတို႔႐ွိေနတာပဲကို "
" ဟုတ္က့ဲပါ ေမေမရယ္ "
" ဘာမွစိတ္ညစ္မေနန႔ဲ ေမေမ့သားေလးက
ကံေကာင္းမွာပါ ေလာေလာဆယ္ နားလိုက္ဦး
ေလေနာ္ သား ႀကိဳက္တာေတြ ေမေမ ခ်က္
ေကြၽးမယ္ေနာ္ "
" ဟုတ္ "
ေမေမ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ထမင္းစားၿပီးတာနဲ႔
စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ သစ္သီးဆိုင္ဘက္ကို
ထြက္လာလိုက္တယ္။ အရင္က Jiyong သူ႔ဆီ လာတာေတြကို ျပန္သတိရၿပီး မ်က္ရည္ကဝဲ
လာျပန္တယ္။
~ လြမ္းတယ္ Hyung
သစ္သီးေတြကို ေနရာတက်စီေနတုန္း
" ပန္းသီး ဘယ္လိုေရာင္းတာလဲ "
" တလံုး ၅၀၀ ပါ " ေျပာရင္းေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုျပံဳးၿပီး ၾကည့္ေနတ့ဲ Jiyong
" Hyung.. ဘယ္လိုလုပ္ေရာက္လာတာလဲ "
ေျပာရင္း ေျပးဖက္မိတယ္။
" လြမ္းလိုက္တာ ခ်ာတိတ္ရယ္.. အရမ္းလြမ္း
ေနတာ သိရဲ႕လား "
" ကြၽန္ေတာ္ေရာပဲေလ "
" Hyung ေမေမကေရာ "
" ခ်ာတိတ္ ျပန္သြားေတာ့ ကိုယ္လိုက္႐ွာေသး တယ္။ တခါတည္းလိုက္ခ့ဲမလို႔ဟာကို
ဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္ပဲ Top Hyung နဲ႔ တူတူ
ျပန္လိုက္သြားရတာ။ ဟိုမွာ ေမေမနဲ႔ေတြ႔ေတာ့
ေမေမက ကိုယ့္ကို အိမ္ထဲမွာပိတ္ထားေသး
တယ္။ အ့ဲဒါေၾကာင့္ ခ်ာတိတ္ဆီ တန္းၿပီး
လိုက္မလာႏိုင္တာ ကိုယ္လည္း ဆႏၵျပရတာေပါ့ "
