4.bölüm ' Deniz '

165 17 5
                                    

Selamlarrr , bazıları neden multi yazmadığımı sordu. Hm aslında karışıklık olsun istemiyorum . Böyle iyi ama kim bilir belki bay mavi'den de bir iki bölüm kaparız (;

Bölüm parçası

Son feci bisiklet - Bikinisinde astronomi 💫
Keyifli okumalar .....

*

Hayatımı  neye benzetiyorum biliyor musunuz ? Tuzlu,soğuk,acımasız,büyük ve suskun bir denize evet evet hayatım tam anlamıyla bir  denize benziyordu . Toparlamaya çalıştıkça azgın dalgaları vurup vurup alabora ediyordu her şeyi , sonrası hüsran her zamanki gibi hazin son . Masallarda ki gibi mutlu sonla biten hayatlar var mıdır ? Prensler prenseslerine çok âşık  mıdır? Evlenip mutlu mu olurlar ? Acıyı takmışlar mıdır?  Cidden kendi hayatımı bir kenara atıp şunları düşünmeye başlamıştım.  Zaten hep onlardı kafamı dolduranlar , diğer insanların mutlu oluşu artık zoruma bile gitmeye başlamıştı . Vucüdum taşıdıklarını bir kenara fırlatmak ve firar etmek istiyordu . Beni terk etmek istiyordu.
Haklıydı , ben bile kendimden nefret ediyordum .

Kaç saattir açık olduğunu bilmediğim pencereye diktim gözlerimi . Soğuk hava yüzümü,kollarımı,tenimi okşamaya devam ediyordu . Sessizliğimi koruyordum evet ama iç sesimle konuşma seansını aşmıştım  çoktan , hayat bana yüklemeye devam ediyordu tüm her şeyi...

Şimdi de Rüzgar ve ailesini kurtarmak olmuştu görevim . Bense bilmediğim ve kaçık olduklarını düşündüğüm insanlara yardım etmeyi kabul etmiştim. Sonsuz teşekkürlerini edip eve  soğuk bir  paket yapmışlardı bedenimi,zihnime yüklediklerini,yaşamlarını ve vicdanımı.  Sorgulayacak pek bir şey kalmamıştı içimde neden yaşadığımı sorgulamayı bile bırakmıştım . Çünkü yorulmaya başladım . Hatta tükenmeye....

Kenarları sökülmüş pencereyi ağır hareketlerle kapattım. Adımlarım sıcak,tüylü,ikinci evim olan yatağımı buldu . Yorganı sıyırıp içindeki dünyamda düşünmeye devam ettim .
Her gece olduğu gibi aklımı kurcalayan tezat değil olamazdı .
Gerçek mi değil mi ? Korkunç mu değil mi ? Rüya mı değil mi ? Ne olduğunu bilmediğim bir konuya kafa yoruyordum. Yani anlaşılan boş kalmayacak bir zihne sahiptim .

' uyumalısın ' diretmeye başladı iç sesim . Haklıydı   'uyumalıyım'  düşüncelerimi Duru'nun hayattan çektikleri kitabının boş bir  sayfasına karalarken diğer bir yandan yarın işe nasıl gidebilirim ? Sorusunu kurcalıyordum . Murat ağabey  beni geri alır mıydı ?  Alır Duru . Senin bir suçun yok unutma ! Evet yok , gözlerimi ağır ağır kapattım . Uyku bedenimi kucaklamıştı bile , usul usul sarıldı . Sıcaktı sıcacık...

*

Masadaki sessizlik giderek büyüyordu . Babam ortalıkta yoktu hastaneden dün çıkmıştım ama onu hâlâ görmemiştim . Içimde hiç bir sıkıntı bile yoktu . Umurumda değildi , böyle mutluyuz biz , çatalımın ucundaki zeytinle tabakta biraz oyalandım . Canım bir şey istemiyordu . Annem çayını yudumlarken saate bir göz attım 09.21 eğer biraz daha oturup sessizliği dinlersem  çok geç kalacaktım .

" Anne " çayını masaya bıraktı .

" Efendim ? " gözleri yüzümü tarıyordu resmen Ah Zeynep sultan izin verde gideyim .

" Şey.... saat çok geç oldu kalkıp hazırlanayım " sandalyeden kalktım. Gözleri nereye der gibi bakmaya devam etti

" Nereye geç kaldın bakalım ? " dedi arkasına yaslanarak

" Nereye olacak tabi ki işe "  hole doğru iki adım attım.

" Bir haftalık raporla işe mi gidilirmiş ? Hastasın sen dinlenmelisin "

" Bir haftamı  evde geçiremem . Para lazım " sesimi yüksek tuttum.duyması için

" Ben çalışıyorum ya kızım , bak tamam bir hafta dinlen söz sonra geri dönersin " hayır beni bu sefer kandıramazsın .

" Olmaz . Murat ağabey işten kovar işimden olamam" homurtulu birkaç ses çıkardı.

" ne zaman vazgeçeceksin ? "
Dolaptan aldığım  montumla salona döndüm . Masaya yaklaştım.
" neyden ? " dedim bir taraftan da montumu giyerken .

" İnadından ve bizi düşünmekten "
Gülümsedim .

" Ben senin kızınım unuttun mu ? "

Gülümsedi " İyi ki benim kızımsın " dedi .
Yanağına iki öpücük bıraktım ve kapıya doğru ilerledim .
Ayakkabılarımı da hallettikten sonra kapıyı açtım.

Annem arkamdan  seslendi " Dikkat et ve geç kalma "
" Merak etme  " kapıyı kapatıp anaforu andıran merdivenleri seri bir şekilde indim. Apartman kapısını kapattım. Cafeye doğru ilerlemeye başladım.

KARANLIK KANATLAR Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin