one shots

speechless

Speechless

the 1975 // robbers

Nakatulala ako sa kisame habang nakahiga sa kama at nakikinig sa kanta, with unknown reason, nagising nanaman ako ng sobrang aga ngayon.

Mula sa kisame ay namalagi ang mata ko sa buong kwarto na nababalot ng kaonting liwanag na galing sa ilaw sa kama.

Bumangon ako saka naupo bago pinuyod ang maikling buhok, agad akong tumayo saka hinablot ang towel sa may upuan sa study table pati ang cellphone na pinanggagalingan ng tugtog.

Pagkatapos ng maikling shower ay lumabas ako at nagbihis, pinatay ko ang air-con ng kwarto saka kumuha ng sapatos sa shoe rack at binuksan ang sliding door patungong balkonahe.

Madilim pa at tulugan sa mga kapit bahay, may konting liwanag na sa langit kaya't mabilis akong naupo saka nagsapatos.

Dala ang isang bola ay nagjog ako patungong field ng subdivision na ito.

And there, a guy in a hoody is sitting looking at the stars that are still visible in the sky. Napatingala rin ako sa napakagandang langit.

I took off my earphones just to wonder what is he thinking.

Sa limit naming magkita dito, ito ang kauna-unahang nauna siya, kadalasan ako ang nadadatnan niya rito.

I feel like he's aware of my presence, kaya't nung bumaling akong muli sa kanya'y mga mata niya na ang sumalubong sa akin.

I really thought he's finally talking to me, pero tumayo lamang siya at nagtungo sa gilid ng field.

Tuwing madadatnan niya ako, nandun ako sa pwestong inuupuan niya kanina, at sa tingin ko'y ibinigay niya ang espasyong ito para panuodin ulit ako.

Pero iba ang gusto kong gawin ngayon. Iba ang gustong gusto kong gawin.

I took a step forward.. Should i?

I took another step.... backward..

Pareho kaming nalulusaw sa titigan naming dalawa...

Nang napag-isipan ko'y tinalikuran ko siya saka naglakad paalis, pabalik sa bahay.

Ugghhh!!! Why am i always afraid of talking to people???!!! It's so simple!

Halos sumigaw ako nang magising nanaman ako ng maaga sa panibagong araw.

Ugh! Like kaya kong pigilan ang sarili kong pumunta don sa field.

Bumangon ako, wala ng ligo-ligo, dala lamang ang earphones at cellphone suot ang hoodie at sa ilalim ay ang pantulog, nagmartsa ako palabas ng bahay at patungo sa field,

Just to see no one.

I sighed then walked and reached the center of the field.

Nahiga ako sa damuhan saka tinitigan ang madilim pang langit na puno ng bituin. A ya yay. Too late...

Without blinking a paper suddenly blocked my view.

"too early" ang nasakulat sa papel.

Napabangon ako at isang malaking ngiti ang sumalubong sa akin. Ngiti ng lalaking palagi kong nakikita dito sa field para panuodin ako at ang pagahon ng haring-araw.

He flipped the paper and there another text was written saying "hi" that made me smile.

I opened my mouth for a word but i ended up giving him a small wave.

Do or die. I will tell him.

Pinagsisikan ko ang hiya at kaba sa dulo ng aking utak. When he was about to flip the paper i immediately grabbed his shoulder to get his attention.

Lumonok ako nang ibigay niya sakin ang kanyang buong atensyon.

I opened my mouth and mouthed the words i wanted to say along with the signals telling him that "i can't talk"

Takot ako sa susunod na mangyayare pero ngumiti lamang siya.

He started giving me the hand signals that made my heart skipped a beat.

He said "i know. You don't need to worry, i know how to do hand signals. I studied." he took my hand and handed me something then i felt a piece of paper and when i opened it, it took me seconds to react. Sadness crept into my face.

I looked at him and he mouthed "it's okay." then smiled.

Once again i looked at the paper and there, a text was written saying.

"i'm deaf =)"

note: sorry cringey wrote this last june 08, 2019.

—
Thankyou & Godbless