She is mine [ΥΠΟ ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΟΡΘΩΣΗ]

#5 |unbothered|

Η μέρα πέρασε αρκετά γρήγορα μπορώ να πω, εγώ με τα κορίτσια και καμιά φορά τον Στέλιο και τον Γιώργο

Τώρα πήγαινα σπίτι με τον Στέλιο, του είχαν λείψει οι γονείς μου λέει

«Σας έφερε παρέα!» Φώναξα όταν άνοιξα την πόρτα του σπιτιού μου

Με το που μπαίνεις στο σπίτι βλέπεις τον πάγκο της κουζίνας, 2-3 μέτρα μακριά απο τον πάγκο είχε δύο σκαλιά που εκεί βρισκόταν το σαλόνι, το πάτωμα ήταν ξύλινο, σκούρο χρώμα, η καναπέδες ήραν μαύροι και υπήρχε ένα γυάλινο τραπεζάκι μπροστά απο τον κεντρικό ενώ η τηλεόραση την είχαμε βάλει στον τοίχο

Η μαμά βρισκόταν στην κουζίνα και έφτιαχνε φαγητό ενώ ο μπαμπάς έβλεπε τηλεόραση, με το που με άκουσαν γύρισαν να με δουν

«Στέλιο» Είπε ευδιάθετα η μαμά, καστανόξανθα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε έναν κότσο, φορούσε ένα μαύρο κολάν με μια κόκκινη κοντομάνικη μπλούζα, παρόλο που η μαμά που είχε γεννήσει δύο παιδιά και ήταν 43 δεν της φαινόταν καθόλου, της αρέσει να πάει γυμναστήριο για αυτό

Αγκάλιασε τον Στέλιο, ξέρετε αυτή την αγκαλιά που δίνεις σε συγγενής που είναι περίπου αγκαλιά, ναι αυτό

Η μπαμπάς από την άλλη είχε καστανά μαλλιά, φορούσε μια γκρι φόρμα και μια μαύρη κοντομάνικη μπλούζα, όπως με την μαμά μου παρόλο που ήταν 44 ο χρόνος ήταν πολύ καλός μαζί του, είχε και ένα ελαφρά γεροδεμένο σώμα

Τα ξανθά μαλλιά που έχουμε με τον Τέο τα πήραμε από την γιαγιά μου, από την μεριά της μαμάς

Αφού καθίσαμε λίγο και τα είπαμε και οι 4 ανέβηκα στο δωμάτιο με τον Στέλιο

Το δωμάτιο μου μου άρεσε πάρα πολύ, γκρι τοίχοι, ένα ξύλινο γραφείο, μεταξένια σεντόνια μιας και είναι καλύτερα για το δέρμα και τα μαλλιά σου

«Ουαου, καμιά σχέση με το ροζ δωμάτιο και τις μπάρμπι κουβέρτες και σεντόνια όπως την τελευταία φορά που ήσουν εδώ» Μου είπε και γελάσαμε και οι δύο, μόνο που τον χτύπησα ελαφρά με το μαξιλάρι

«Γιατί το δικό σου με κόκκινους και μπλε τοίχου και spiderman κουβέρτες και σεντόνια;» Είπα γελώντας και γέλασε και εκείνος

«Γάμησε τα» Αναφώνησε ενώ έριξε την πλάτη του στο κρεβάτι, όπως και εγώ και ναι το κρεβάτι είναι διπλό και έχουμε χώρο να απλωθούμε

«Αλλά τα μαύρα σεντόνια από μετάξι δεν τα περίμενα, από πότε έγινες εσύ τόσο κινκυ» Μου είπε