Bana Bir Masal Anlat Baba [EyFet]

3.Bölüm

Bölüm Müziği: Tuğçe Kandemir - Gülü Soldurmam

Genç adam karşısındaki kadına şaşkın şaşkın bakıyordu.
"Fethi Kim?"
"Ne demek "Fethi kim?" sensin Fethi!"
"Benim Adım Alper. Alper Artemis."

dedi adam kararlılıkla. Genç kadın gördüklerine de Duyduklarına da inanamıyordu.

"Alper Artemis Öyle mi? " dedi Teyit etmek istercesine. Genç adam Cevap vermek için beklememişti. "Evet öyle." dedi soğuk soğuk. Ama Genç kadın biliyordu. Karşısında duran adam kocasıydı. Gözlerine baktığında koca bir boşluk görse de Kocasının orada olduğunu biliyordu. Gözlerinden yaşlar süzülürken bir adım daha yaklaştı  adama. "Tamam, Madem Sen Alper Artemissin. Kanıtla bana bunu."dedi kendinden emin. Adam yandan bir gülüş savurdu kadına. O ölüp bittiği gülüş içini yakmıştı Eylem'in. Alper sakin sakin Cebindeki kimliği çıkardı, Eylem'e uzattı. Eylem gözlerini devirdikten sonra Arkadaki banklara koyduğu çantasını alıp geri döndü adamın yanına . O gün kocasının evde unuttuğu kimliği çıkardı ve adama  uzattı. "Hangisi gerçek?" dedi soru sorarcasına. Hemen Sonrasında arkasına dönüp Volkan ile Filiz'i gösterdi parmağıyla. "Bir de onlara soralım istersen ? hı?" dedi Eylem. Alper kendinden emindi. " Tamam. Gelsinler de sana hayal gördüğünü söylesinler."dedi dalga geçer gibi.

"Volkan! Filiz! biraz gelir misiniz?"

Volkan Eylem'in yanına ilk gelen isim olmuştu. "Ne oldu yenge? dedi daha sonra kafasını çevirmesiyle görmüştü Alperi.Alper'i görmesiyle afallaması bir olmuştu. "Abi?!" dedi Heyecanla. Sarılacak oldu ki Alper onu itip bir adım geriledi. "Ya siz manyak mısınız! Alper benim adım. Alper!"
"Tabii. Alper Artemis! Ben her gece pencerenin pervazına oturup sabahlara kadar yolunu gözlerken, onun için gizli gizli ağlarken.Hiçbir şeyden habersiz gecelere akan Alper Artemis! Ben kızına her gün " Baban Gelecek!" diye yalan söylerken, ben her gece fotoğraflarına bakarken bilmem nerde ne yapan Alper Artemis!" dedi Eylem. Filiz gelmiş ve Alper'i görmesiyle şok olmuştu. Olayı anlamaya çalışıyordu. .

"Senin Alper Artemis olmaya hakkın yok anladın mı beni!"dedi ve bir adım daha geldi adama. İşaret parmağını sol göğsüne tam kalbinin üzerine vurdu. "Burası da ," işaret parmağını Kendi kafasına götürüp Fethiyi gösterdikten sonra devam etti. "Orası da benim." biraz duraksadı.  " Kalbin de Aklın da bana ait Fethi Kulaksız" dedi ve iyice yaklaştı Alper'e . "Sen benim Kocamsın. Hatırlamıyorsun belki. Ama ben sana hatırlatmasını bilirim!"dedi ve Alper'in dudaklarına yapıştı. Alper şaşırmıştı. Ayrıldıklarında Birşey diyecek olduysa da diyecek  fırsatı bulamadan doktor Eylem'i çağırmıştı.

"Buyurun Doktor Bey?"
"Eylem Hanım. Biz bütün testleri yaptık. Fakat kötü bir şeye rastladık. Kızınız lösemi."

Eylem doktor'un odasından çıktığında dizlerinin üzerine çöktü. kaldıramıyordu bu yükü. Hayatına anlam katan 2 kişiden Birini bulup diğerini kaybetmekten çok yorulmuştu. Avazı çıktığı kadar bağırmak, Ağlamak istiyordu, Ama yapamıyordu. boğazı düğümlenmişti sanki. Ne yapacağını, nereye gideceğini kestiremiyordu. Onu o halde gören Volkan Telaşla yanına gitti.
"Yenge? ne oldu? Ne bu halin?" dediğinde Eylem birden sarılmıştı ona. Ağlamaya başlamıştı hıçkırarak. Hep kardeşi olarak görmüştü Volkan'ı. Volkanın da kendisini ablası olarak gördüğünü biliyordu. Fethi yokken bile en büyük destekçisi Volkandı. "Zeynep" dedi hıçkırıklarını durdurmaya çalışırken. "Zeynep Lösemi" dedi ve tekrar bağırarak ağlamaya başladı. Volkan onu banklara oturtmuştu. Kendisi de çok üzülmüştü yeğeni için. gözlerinden akan yaşları gizlemek için çok çaba sarf ediyordu. Eylem doktorun ona söylediklerini tekrarladı. "Benim kızımın Tek ilacı Mutlulukmuş Volkan. Ben kızımı nasıl mutlu edicem?" dediğinde Volkan gülümsedi. "Babası döndü ya ondan mutlusu olmaz artık."dedi. Eylem Histerik bir kahkaha attı. "Ne dönmek ama. Alper Artemis miş!Çıldırıcam." dediğinde Filiz söylenmişti. "Bir kere de olaya iyi tarafından bakarmısınız? Daha sabahleyin abimin öldüğünü düşünüyorduk. Ama şimdi karşımızda. Hem yaşayan bir insan yaşadıklarını da hatırlar elbet"dedi. Eylem haklı olduğunu biliyordu. "Yoruldum Filiz. Hangisiyle Uğraşmam gerekiyor. Hafızasını kaybetmiş kocamla mı, yoksa lösemi olmuş kızımla mı? " bu bir serzenişten çok bir düşünme şekliydi aslında. Eylem ne yapacağını düşünüyordu. Birden atıldı. "Gitti mi?" dedi korkarak. 
"Gitti. Durdurmaya çalıştım ama yapamadım"dedi Volkan. "Bana Fethi'yi bul Volkan çok önemli. Nolur bul bana onu." dediğinde Volkan güldü. "Onu bulmuşum, peşini bırakırmıyım?" dedi . Eylem gözündeki yaşları sildi. "Burda hepimize iş düşüyor. Hepimizin tek bir görevi var. Fethi'yi Tekrar Fethi Yapmak." dedi. "Benim kızımın babasına ihtiyacı var. Belki benden de çok.."

Eylem camekanın arkasından kızına bakıyordu. "Benim küçük meleğim, iyi olacaksın. Hep beraber o hep istediğin pikniğe gideceğiz. Sen babanla oyunlar oynarken, ben size güzel yemekler hazırlayacağım. Sen çok iyi olacaksın. Benim güzel kızım." dedi gözyaşlarını silerken. Öylece izlemeye başladı kızını...

Ertesi Gün

Volkan abisinin izini bulmak için kolları sıvamıştı. Alper Artemis olarak bulması gerekiyordu onu. öyle de yaptı. Büyük bir şirkette çalışıyordu. Aslında Aile şirketleri Kulaksız Holding'in baş yöneticisi olan adam şu an başka bir şirkette , çok başka bir pozisyonda çalışıyordu. Volkan hemen yengesine mesaj atmıştı. "Onu Buldum. Bilgin holding grubunda çalısıyor. 7.30 da işe giriyor. 17.de mesaisi bitiyor. Ek mesaiye kalırsa 19.00'u bulabiliyor." yazdı ve telefonu cebine attı. Çok geçmeden cevap gelmişti. "Sen hastaneye gelip Zeynep'e gözkulak  olur musun?" yazmıştı Eylem. Volkan üstelememiş denileni yapmıştı. Hastaneye geldiğinde Eylem Bilgin Holdingler Grubunun olduğu yere gitmek için yola koyuldu. Şirketin önüne geldiğinde sessizce bir taşın üzerine oturup bekledi. Saat 17.00 olduğunda kapıdan çıkan çalışanları izledi. Sonunda elinde kocaman evrak çantası , Üzerinde takım elbisesi çıkmıştı şirketten. Eylem hemen yanında almıştı soluğu. "Merhaba" dedi sadece. "Yine mi sen? Rahat bıraksana sen beni ya" dedi adam bıkkın bıkkın. "Konuşalımmı biraz. Lütfen?" dedi Eylem. Son Çaresi buydu. "iyi tamam. ama 10 dakika. Sonra giderim."dedi adam kararlılıkla. "Tamam"dedi Eylem kabullenircesine. Alper onu sessiz sakin bir yere götürmüştü. "Evet dinliyorum." dedi. Eylem parmaklarıyla oynuyordu. Korktuğu zaman hep böyle yapardı. "benim kızım çok hasta"dedi bi çırpıda.
"Eee ben ne yapayım?"dedi adam rahat rahat. "Tamam, kabul sen Alper Artemissin. Benim kocama aşırı derecede fazla benziyorsun özür dilerim."dedi ve Adamın cevap vermesine fırsat vermeden dizlerinin önünde çöktü.
"Sana yalvarıyorum. Bari kızımın babası ol. Yalvarıyorum." dedi ağlarken.
"O ne demek şimdi"dedi Adam şüpheci şüpheci.

"Kızımın mutlu olmaya çok ihtiyacı var. Benim kızım,babasına özlem çekerek geçirdi tam 6 ayını. Her gün babasının eşyalarını koklayarak, onun resimlerine bakarak uyudu. Benim kızımı iyileştirecek tek şey babası."

"İyi de ben kızının babası değilim."

"Ben biliyorum. Kızım bilmese de olur.Ona babası gibi davranmanı istiyorum. Küçük bir çocuğun sağlığı, mutluluğu için küçük bir oyun oynamak zor gelmez değil mi? o kadar da vicdansız değilsindir herhalde?" dedi Eylem. Çocuklar Hep Fethi'nin zayıf noktası olmuştu. Hiç kıyamazdı çocuklara. Alperde de öyle olmasını umuyordu.

"Tamam. Ama bir şartım var. Seninle aynı yatakta yatmam." dedi adam. Eylem hemen vermişti cevabını. "Tamam. Teşekkür ederim." dedi ve yanağına bir öpücük kondurup oradan uzaklaşırken söylendi.

"Sen Zeynep'i , Zeynep Seni İyileştirecek Aşkım."

YORUM GELMEDEN BÖLÜM DE GELMEYECEK