Gamzelim[REYNMEN]

mezar

Onu geride bırakıp evin arkasına doğru ilerledim. Ve gördüğüm şey çok şaşırtıcıydı...
~~~
Hayalimde canlandırdığımla gördüğüm mezar arasında çok fark vardı. Yarım yamalak açılmış bir çukurun baş ucunda büyük bir taş vardı. Ve yoğun bir koku yükseliyordu sağ gözümden bir yaş süzüldü. O kadar sessizdik ki o gözyaşının toprağın üzerine düştüğünde çıkardığı sesi duymuştum. Etraf bulanıklaşıyordu
"Merhaba,baba"

O kadar canımı acıtıyordu ki o kelimeyi söylemek ellerimle yüzümü kapattığım sırada ellerim sırılsıklam olmuştu o zaman anlamıştım o sağ gözümden süzülen yaş bir tane değilmiş.
"Şuan ağladığım için bana kızıyor musun?"
Şuan etrafımda hiç bir şey yoktu sanki sadece karşımdaki toprak yığını ve ben vardım.
"Ben seni hiç bir zaman görmedim... Nasıl biriydin? Kötü müydün? Gerçi sen kötü olsaydın bende kötü olurdum ama değilsindir çünkü annem bana hep babana benziyorsun derdi ve ben şu arkamdaki tanımadığım kişiye anne ve babam ayrıldı dedim aslında ağladığımı gören herkese öyle dedim sen zaten yoktun annem hepimizin adını karaya çıkardı diyebileceğim tek şey oydu."
Sözlerimi omzumda hissettiğim el bozmuştu
"Ağlama lütfen artık"
Ayağa kalktım ve göz yaşlarımı sildim
"O-onu burada bırakmayacağız değil mi?"
Gözlerine üzüntüye bakıyordum artık bana onaylayan gözlerle baktı

"Evet ona daha güzel bir mezar yapacağız"

Elimi telefonuma attım

"Ben mezar taşı yaptıracağım"

Bileğimden tuttu

"Telefonla olacak iş değil o "

Telefonumu tekrar cebime koydum ve tek kaşımı kaldırdım yada yüz felci geçirdim bilmiyorum.

Son bir kez arkama baktım ve Yusuf'un karşısına geçtim.

"Beni eve bırakır mısın?"

Gülümsedi ve elini uzattı

"Tabii ki madam"

Elimi nazikçe uzattım yavaşça dudaklarını elimin üstüne bastırdı.

Yine aynı şekilde motora bindik ve ben başımı onun sırtına gömüp kokusunu içime çektim... Ne oluyordu bana kokusu beni aşırı derecede kendine çekiyordu. Belki yine aşık olmuştum ama olmamalıydım çünkü onu tanımıyordum