Ölmemeye Çalış

5

Herkese yeniden selamlar. Birer birer geri dönecek hikayelerimi özlemiş olanlar buraya yorum bıraksınlar. Hepinizi çok özledim. Öpücükler 😘

Ve bende sizi karı koca ilan ediyorum.

Kulaklarımda uğuldayan ritmi bozuk alkış sesleri, kalbimin hızla damarlarıma yaptığı baskıya karıştı. Yüzüme oturmuş gülümsemenin ardında yatan gerçeklik beni ele geçirmişti. Kalemi bir bıçak gibi parmaklarım arasına almış, sonra da mürekkep yerine kendi kanımla deftere imzamı atmıştım. İmzamın son noktasını bembeyaz sayfaya koyduğum anda sanki ruhuma batan cam parçalarını ayan beyan hissetmiştim. Ve o kırıklar kanımın nereye doğru akacağını da bana göstermişti.

Murat'ın mutlu bir o kadar da muzaffer ifadesi bana dönünce, hislerimden sıyrılıp ayağa kalktım. Murat, duvağımı kaldırıp alnıma bir öpücük bıraktıktan son kulağıma eğilip "Yeni hayatına hoş geldin aşkım." dedi yüzündeki gülümseme daha da büyürken parmaklarımı yanağında gezdirdim narince, sessiz bir haykırış gibi...

2 Kasım 2035

Boğazıma kanlı parmak izleri bulanmış anımdan sıyrılıp, tavana kilitlenip kalmış gözlerimi yeniden önümdeki sonsuz mavi ekrana çevirdim. Odaklandığım cümleler beni darağacıma çeken urgan gibiydi. Ve bu son istediğim şeydi. Bu lanet dünyada zincirlerini yeni kırmış bir kadın olarak önümde yaşamam gereken daha çok gün vardı. Gecenin karanlığına saklanan ben bir günü daha devirmiştim. Bir gün daha, fazladan nefes alabilmenin gereksiz huzuru ruhumu hafif bir sızı ile kendisini belli etmeye başlamıştı.

Green Çevrimiçi...

Hamlet Çevrimiçi...

Hamlet: Efendim. İstediğiniz kimlik değişimi şu an için kendinizi ifşa etmekten başka bir işe yaramaz. Emin olun burada sevdikleriniz kadar düşmanlarınız da var.

Green: Kimlerin ve hangi soysuzların peşimde olduğunu biliyorum. Emin ol senden önce düşündüm bunu. Sırf buraya girebilmek için zaten genel ağda görünür oldum. Eğer bana yardımcı olamayacaksan neden beni oyalıyorsun!

Hiddetim, ruhumla beraber bedenimi de sararken yerimden fırlayıp oturduğum sandalyeyi devirdim. Burnumdan aldığım derin nefesler yüzünden boğulacak gibi olunca yeniden rahatsız sandalyeye çöktüm.

Düşün Serra düşün...

Yüzümü ellerimin arasına alıp hafifçe buruşmuş tenimde gezdirdim. Risk almak zorundaydım. Bu işin içinden ufak sıyrıklarla kurtulmak işten bile değildi. Ağır bir darbe bile alsam yaşamaya devam etmeliydim.

Etmek zorundaydım. İşlediğim onca günahtan sonra bir kez daha ellerimi kirletmeye çekinmeyecektim. Ben zaten sınırı aşalı çok olmuştu. Hem ruhen hem de bedenen...

Hamlet: Size yardım edeceğimi biliyorsunuz.

Hamlet: Her zaman...

Ekrandan içime yayılan gereksiz bir huzur damlacığı, bedenimin karıncalanmasını sağladı. Hamlet; benim sağ kolum. Her türlü işte yanımda olan ve bir kez daha yanımda olacağını kesin olarak söylemiş insan. Bu katran karası çukurda gerçekten kimliğini bildiğim ve son nefesime kadar da herkesten saklayacağım tek insan.

Lise çağında gencecik bir çocuk, dünyanın en gizli yerindeki dostum olmuştu. Ve bunun nedeni de onu korkutmam, zorlamam değildi. Buraya batışı tıpkı benim gibi merakın bizi ele geçirmesi sayesinde gerçekleşmişti.

Sonrasında işler onun için en ince yerinden kopmuş, köprüden önce son çıkışı da bende görüp, yardım istemişti. İyi ki de benden istemişti. Her ne kadar ona sert davransam da, bazen onu bir ana kucağı sarmalıyordum. Her ne kadar buna ihtiyacı olmadığını bilsem de bu tamamen kadınsal içgüdüydü.