Who I Am ?

• Who I Am ? • Bölüm Yedi

Her şeyin en kötü yanı kahvaltılar.Günün diğer saatlerinde Ron,Ginny ve Draco burada olduğu için bir sorun olmuyor ama sabahları Potter ve ben başbaşayız.Rahatsız edici bir durum.Ona söylemek istiyorum.Her şeyi biliyorum demek istiyorum.Bir şeyler hatırladım demek istiyorum ama onun bana olan uzaklığı beni geriye çekiyor.

"Sence ben arada bir şeyler hatırlayabilir miyim Potter ? " dedim gayet sıradan bir şey soruyormuşcasına.

Şüpheyle beni süzdü.Bir süre gözlerini üstüme diksede en sonunda kendini toparladı.

"Olabilir.Eğer iyi bir şekilde yapılmamışsa böyle sorunlar çıkabilir." Duraksadı. "Bir şey mi hatırladın Granger ? "

Söylemeli miyim ? Hayır,söylememeliyim.Belki de söylemeliyim.Tanrım,bu işe bir son vermeliyim.

"Evet.Yani çok önemli bir şey değil.Sanırım bir kaç yıl önceye ait.Sen beni Snape denilen bir öğretmenin verdiği ödevi yapmaya ikna etmeye çalışıyordun."

Dudağımı ısırıp ona baktım.Bembeyaz kesildi.Yüzünde tatsız bir ifade vardı.

"Başka bir şey gördün mü ? "

"Kesinlikle hayır " dedim dürüstlükle.

Uzun süre bana baktı ama sonra doğruyu söylediğime kanaat getirmiş olmalı ki tekrar yemeğine döndü.

"Bugün sana önemli bir kaç büyü öğreteceğim.Kendini koruya bil diye.Bu iş biber gazıyla olmaz. Sersemletme büyüsü ve Patronus büyüsü.Daha öncede bunları sana ben göstermiştim."

Yüzünde tuhaf bir gülümseme belirdi.Bana garip geliyor çünkü bu her zaman ki alaycı gülümsemelerinden değil.Gerçek bir gülümseme.

"Aslında ben sana bir şey sormak istiyorum.Şey hakkında...Draco'nun fikri konusunda."

Çatalını yavaşça masaya bıraktı.Gülümsemesi soldu ve ciddileşti.

"Bilemiyorum,Granger.Aslında dediği mantıklı ama şu da var ki kim böyle bir şey yapabilir ? Hemde ölümüne savaştıktan sonra.Belki de Draco sadece iş ailesinin üstüne kalmasın diye böyle söyledi.Onun ne yaptığı belli olmaz."

Gerçekten Draco böyle mi düşünmüştü ? Olabilir.Bu arada Potter ilk defa beni terslemeden konuşmuştu.Bazen gayette modern bir insan olabiliyor.Garip.

"Hadi kalk bakalım, Granger.Öğrenilecek çok şey var."deyip beni salona sürükledi.Kelimenin tam anlamıyla 'sürükledi' hem de.

Asasının tek hareketiyle koltukları kenara dik bir şekilde yerleştirdi.Daha sonra bana döndü.

"Çok kolay,Granger.Asanı bilekten salla ve SERSEMLET de." Karşısına bir maket koydu ve yaptı.Maket odanın diğer ucuna uçtu ve aynaya çarptı.

"Tabi bu maketlerle yapılacak bir büyü değil.Sana sersemletilcek kurbanlar lazım." dedi arkamdan bir ses.Döndüğümde Ron,Ginny ve iki tanımadığım kişiyle karşılaştım.

Sarı saçlı,pörtlek mavi gözlü kız,"Ben Luna.Seninle yeniden tanışmak çok güzel Hermione."dedi hulyalı bir sesle.

Yanındaki yuvarlak yüzlü tatlı çocukta "Ben Neville.Sana çok şey borçluyum hala Mione." dedi.Bir şekilde ikisinede çoktan alışmıştım.

Son yarım saat içinde o kadar ilerlemiştim ki Potter'ı 5 defa (ki bunu yaparken çok eğlenmiştim) Ron ve Ginny'i 6 defa,Luna ve Neville'ı da 4'er defa sersemletmiştim.Hepsi yorgunlukla zeminde oturuyorlar ta ki Kreacher'ın gelip onlara bir şeyler hazırladığını söyleyene kadar.Dördü birden uçarcasına mutfağa gittiler.Potter ise yerinden kıpırdamadı.

"Dinlenmeye vakit yok.Patronus büyüsünü öğrenmelisin Granger.Seni şimdiden uyarayım çok zordur.Eskiden bilge bir cadıyken bile en zorlandığın büyü buydu." Moralini bozmasına izin verme."Şimdi mutlu bir anını düşün ve gözlerinin önüne getir.Tekrar yaşıyormuşsun gibi.Daha sonra da sözleri söyle : EXPECTO PATRONUM "

Ailemle tanıştığım zamanı düşündüm.İlk defa kendimi evimde gibi hissetmiştim.Bundan büyük bir mutluluk olabilir mi ? 

"Expecto Patronum "

Hiçbir şey olmadı.

"Daha mutlu şeyler düşün Granger.Anıları tekrar yaşa."

Bundan sonraki tüm denemelerde tam bir hayal kırıklığıydı.Pes etme noktasına gelmiştim.Belki de hafızamla beraber büyü güçlerimi de kaybetmişimdir ? 

Potter,arkama geçip ellerini belimin iki yanına yerleştirdi.

"Biraz rahatla lütfen Granger.Çok kasılıyorsun."

Elleri belimdeyken nasıl rahatklayabilirim ? Parmaklarının dokunduğu yerlerden ateş çıkıyordu ve sanki tüm bedenimi yakıyordu.Ellerini sırtıma kaydırdı.

"Gevşe."

Bir anda bana dokunmasına nasıl ihtiyacım olduğunu fark ettim.Hep yanımda kalmasına ihtiyacım var.Başarısız olsamda hep bana destek olmasına ihtiyacım var.Benim ona ihtiyacım var.Hemde delicesine.

Geri çekildi."Elinden gelenin en iyisini yap."

Onunla olduğum anları düşündüm.Bana gülümsediği nadir anları.

Kısa süreliğine bir gümüşi cisim belirdi fakat hemen soonra yok oldu.Denedim.Denedim.Denedim.Hiç bir şey.Hiçbir şey olmadı.Yan tarafta Potter küfretti.

"DAHA NE YAPAYIM GRANGER ! DAHA NE YAPABİLİRİM ! "

Yerimden sıçradım.Tamam,beklediğim destek bu değildi.

"ELİMDEN GELENİ YAPIYORUM ! OLMUYOR İŞTE ! BEN SENİN GİBİ DEĞİLİM.BANA BAĞIRMAYI DA KES ! " 

Yüzüme öfkeyle baktı."KAFANI VERMİYORSUN Kİ ! AKLIN BAŞKA YERLERDE." 

Oha ama.Tamam bir an duygularıma yenik düşmüş olabilirim ama beni engelleyen bu değildi ki ! 

"ÜZGÜNÜM,DOĞRU DÜZGÜN MUTLU BİR ANIM YOK DÜŞÜNECEK ÇÜNKÜ HER GÜNÜM SENİN ALAYLARINI DİNLEMEKLE GEÇİYOR  ! " 

Yüzüme acı acı baktı. "DUR,O ZAMAN BEN SANA MUTLU BİR AN YARATAYIM." dedi ve ben daha ne olduğunu anlayamadan dudaklarıma yapıştı.

Onun tek bir dokunuşuyla kendimden geçen ben şimdi kendimi bir boşlukta gibi hissediyorum.Ona bırakın karşılık vermeyi kıpırdayamıyorum bile.Bunu istediği için yapmıyor.Onun hakkında ne düşündüğümü ne hissettiğimi bilyor.Resmen şuan beni acı çekmem için öpüyor.Sert bir şekilde.

Sonunda geri çekildi ve hırsla kaıpıyı çarpıp gitti.Aptal bir büyü meselesi nasıl bu hale geldi ? Beni öylece öpüp gidebileceğini mi sandı ? Canımı acıtmaya nasıl çalışabildi ? Hışımla peşine mutfağa gittim.Sonunda haftalardır içimde biriktirdiğim öfkeyi kustum.

"SEN BANA BÖYLE DAVRANAMAZSIN POTTER ! BANA BUNU YAPAMAZSIN.İSTEDİĞİN AN,İYİ DAVRANIP DAHA SONRA PİSLİK GİBİ TAVIR ALAMAZSIN ! LANET OLSUN,TEK İSTEDİĞİM BİRAZ YARDIM VE ANLAYIŞTI.NEDEN HİÇ BİR ŞEY HATIRLAMADIĞIMI MERAK EDİYORDUM ! ARTIK BİLİYORUM.BİLMEM GEREKENDEN FAZLASINI BİLİYORUM.SENİ,BENİ BİZİ ! AMA SEN BENİM HATIRLADIĞIM YA DA BANA ANLATILAN O YÜCE (!) KİŞİ DEĞİLSİN ! SEN BİR PİÇSİN.BANA YARDIM ETMİYORSUN ! BANA BİR PİSLİKMİŞİM GİBİ DAVRANIYORSUN AMA ARTIK YETER TAMAM MI ? BEN GİDİYORUM.HİÇBİR ŞEY HATIRLAMAKTA İSTEMİYORUM.ÇÜNKÜ TÜM ANILARIMIN İÇİNDEN SEN ÇIKIYORSUN OYSAKİ ARTIK BEN SENİN YÜZÜNÜ GÖRMEK İSTEMİYORUM." 

Daha sonrada bana şaşkınlıkla bakan beş  kişiyi bırakıp evden çıktım.

Bu bölüm pek içime sinmedi.Umarım siz beğenmişsinizdir.Bölüm hakkındaki düşüncelerinizi ve eleştirilerinizi lütfen yorum olarak yazın.Bir de aranızda güzel kapak yapabilen varsa lütfen mesajdan bana ulaşın.Şimdiden teşekkürler ^^