"Seni kaybettiğimde gülümsememi de kaybetmiştim."
Saçımla oynamaya koyuldu.Onun tatlı dokunuşlarıyla gözlerimi kapattım.Nasıl bir his olduğunu anlamaya çalıştım sevdiğin birini kaybetmenin.Bir gün uyanıyorsun ve BAM ! O gitmiş.
Zihnimde ilk defa yerlerimizi değiştirdim.Eğer o kaybolsaydı ve geri döndüğünde beni,bizi unutmuş olsaydı ben ne yapardım ? Daha sonra kendini tek çözüm yoluna,öldürücü çözüm yoluna mahkum etseydi neler olurdu ? Muhtemelen kafayı yerdim.Bir anda onun hissettiği duyguyu hissetmenin verdiği acıyla kalbimde bir ağrı hissettim.
"Seni yıllarca sevebilirim Herm, inan bu hiç zor değil."
Yüzümü büyük bir gülümsemenin yerleştiğini hissettim."Peki,neden ben ? "
"Çünkü sen farklısın. Kalbimde ritim değişmesine, sesimin titremesine, saçma sapan gülümsememe neden oluyorsun." Yüzünde ki gülümseme dondu. "Ama eğer sana bir şey olursa...Yapma Hermione,bunu hem kendine yapma.Bunu bana yapma."
Başımı koyduğum dizinden hemen doğruldum. "Söz vermiştin.Bir daha bu konuyu konuşmayacaktık.Bu karar benim Harry ! Sadece saygı duy tamam mı ? "
"Senin kararın mı ? Ne zamandır kendine zarar verebilecek kararlar alıyorsun ? Bana fikri mi sormayacak mısın ?! " dedi öfkeyle Harry.
"Ah,tabi ki soracağım.Ama ben genellikle herkesin fikrini alıp,kendi bildiğimi yaparım ! "
Yüzündeki tüm kasların gerilişini izledim."Peki,iyi o zaman ! " dedi ve kapıyı çarparak odadan çıktı.
"Aptal çocuk,aptal,aptal " diye kendi kendime söylendim.Bir yandan söylenip diğer yandan yürüyordum.Cidden sinirlenen bir insana doğa yürüyüşünden başka iyi gelen bir şey yok.
Bir insan nasıl bu kadar bencil olabilir ki ? Onu hatırlamak istiyorum ama o ise bana engel oluyor.Tanrım,bu çocuk benim ölüm sebebim olacak.
Ben böyle kendi kendime söylenirken arkadan bir ses geldi.Arkamı hızla döndüm fakat hiç kimseyi göremedim.
Kısa bir süre sonra yine aynı ayak sesini duydum.Fakat bu sefer daha yakından geliyordu.Tüm vücudum korkuyla gerildi."Bir şey yok " diye tekrar ettim kendi kendime.Fakat bu rahatlatma metodu sadece sözcük okarak kaldı.
Tekrar sesler gelince cebimdeki asaya uzandım.Ne yapabilirdim ki ? Ufakvtefek bir sersemletme büyüsü biliyordum sadece.
Ayak sesleri tam arkamda duyulunca hemen asamı kaldırıp arkaya döndüm.Kısa süre için asa elimdeydi fakat sonra bir büyü ile elimden uçmuştu.
"Sakın kıpırdama tatlım.Yoksa hafızanı bir kere daha silerim."
Bu durumda hangisi daha kötüydü bilmiyorum.Asasız bir şekilde ormanda kalakalmam mı ? Yoksa karşımda ki kişinin aslında çok iyi tanıdığım biri olması mı ?
Hey,uzun bir aradan sonra geri geldim.Bir süre okulla boğuştuktan sonra ve ilhamımı geri kazandıktan sonra döndüm.Benden bekleneceği üzere kısa bir bölùm.Bu bölümün bir dönüm noktası olduğunu düşünüyorum daha sonra olacak olaylar için.Vote ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen.
Sihirli Günler ^^
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Who I Am ?
FanfictieSiz hiç,hiç kimseyi tanımadığınız bir güne uyandınız mı ? Kim olduğunuzu bilmediğiniz.Bir boşlukta yapayalnız dolaşıyormuş gibi hissettiniz mi ? Ben yaşadım.Bir gün uyandığımda zihnimde koca bir boşluk vardı. (Harry/Hermione )
