2.BÖLÜM
Kaşlarımı çatıp, "Fazla çizgi film izliyorsun?" diye bir tahminde bulundum. Söyledikleri saçma ve çocukçaydı. Pekâlâ, artık ipleri elime almalıydım.
Beni bir tuvalete kilitliyordu.
Sevgilimle ilgili yalan şeyler söylüyordu.
Ve bir de bu saçmalıkları...
"Akli dengeni yitirmiş olma ihtimalin kaç?"
Bu söylediğime karşılık alay dolu bir sırıtış dudaklarına yerleşti. Gözlerini kısarak bir kahkaha atarken, "Seninle tanıştıktan sonra mı? Yüzde yüz," diye mırıldandı. Rahatsız olarak yerimde kıpırdanıp, boğazımı temizledim.
"Her neyse. Açacak mısın şu kapıyı artık?"
"Hayır."
Yanıma doğru gelip, yüzlerimizi yakınlaştırdı. Bu ani yakınlığı karşısında ürperip geri çekilmeye kalkıştığımda, beni omuzlarımdan kavradı. Yüzlerimizi yakınlaştırıp dudaklarımız arasında belirli bir mesafe kalana kadar durmadı. Nefesini dudaklarımın üzerinde hissedebiliyordum!
Bedenim gerilirken yutkunup, kafamı biraz daha geriye çekmeye çalıştım. Omzumda olan parmaklarından birini çeneme getirip, okşadı.
"Geri çekil!"
Sesimin titrememesine dikkat ederek bu sözleri söylediğimde, dudaklarında tekrar bir sırıtış yer edindi. "Korkuyor musun?" diye sorarken gözlerini gözlerimden bir saniye bile ayırmamıştı.
Evet. "Hayır!"
Çenemi tutan parmaklarından kurtulup, dik durmaya çalıştım. Ondan çekinmediğimi göstermeye çalışıyordum fakat istediğim gibi hareket edemiyordum.
"Bana korkuyor gibi geliyorsun."
Yüzünü biraz daha yakınlaştırıp, başını eğdi. Dudaklarımız arasında neredeyse yok denecek kadar bir mesafe kalmıştı, onun aniden yaptığı bu harekete karşı şaşkınlık içerisindeydim.
"Benden uzaklaş!"
Dehşet içinde fısıldarken, ilk defa bir erkekle bu kadar yakınlaşmış olmamdan rahatsızdım. Hadi ama! Benim bir sevgilim vardı.
Dudaklarımız arasındaki mesafeyi kapatıp birbirine değmesini sağlarken, "Uzak kalmak zor," diye mırıldandı. Gözlerim kocaman açılırken, dudaklarımızın tam anlamıyla üst üste olduğunun farkındaydım.
Resmen öpüşüyorduk!
Ya da onun gibi bir şey.
Şaşkın bir şekilde, hemen dibimde duran adama baktım. Daha adını bile bilmiyordum! Dudaklarını benimkilere değdirmiş, hemen ardından geri çekilmişti. Tam bir öpücük değildi fakat dudaklarımız değmişti işte.
Beni gerçekten öpmüştü!
Cidden, ilk öpüşmemi bir tuvaletteyken mi alacaktım? Hem de tanımadığım bir heriften! Annem duysa sanırım beni evlatlıktan reddederdi. Ve babam kesinlikle ikimizi de doğrardı.
Ya da sadece onu doğrardı.
Ellerim ile hala dibimde duran adamıgöğsünden ittirmeye çalıştım. Fakat o bu yaptığıma aldırmak yerine beni bir anda belimden tutarak havalandırdı ve bacaklarımı beline sarmamı işaret etti. Kafamı sağa ve sola sallayarak, "Hayır!" diye bağırdım.
Birinin bizi o halde görebilecek olma ihtimali kanımı donduruyordu. Üstelik birisi görürse babamın öğrenmeme gibi bir şansı da kalmazdı!
