The DEVIL Inside Me

Σκοτεινή Πλευρά

Ήταν ήδη 4 ημέρες που δεν είχε εμφανιστεί στην έπαυλη.
  Τα λόγια που της είπε στριφογύριζαν στο μυαλό του, δημιουργώντας του τύψεις, μη μπορώντας να δώσει εξήγηση, ένιωθε τόσο μπερδεμένος, γυρίζοντας οι εικόνες στο μυαλό του.

Όταν τσακώθηκαν και εκείνη έφυγε, ένιωθε οργή να τον κατακλύζει, σαν πέρασε όμως η πρώτη βραδιά, η απουσία της ξεκίνησε να γίνεται έντονη, η ανάγκη να τη δει, να ακούσει τη φωνή της, να ξαναδεί τα όμορφα μάτια της... Η επιθυμία, έγινε ανάγκη και έπειτα εμμονή, καθώς το αίμα της ήταν πλέον μέρος του, του δημιουργούσε την ανάγκη να είναι κοντά της...

  Το 5ο βράδυ είχε φτάσει, βαδίζοντας νευρικά στα ξύλινα πατώματα της παλιάς έπαυλης, τα βήματα του τον οδήγησαν στο υπνοδωμάτιο της..
  Κοίταξε γύρω του, ξεκινώντας να ψάχνει στοιχεία, για το που θα μπορούσε να είναι.. Καθώς άνοιξε το συρτάρι στην παλιά " τουαλέτα" της, με τα σκαλισμένα τριαντάφυλλα στα φύλλα των ντουλαπιών, πριν προλάβει να περιεργαστεί το περιεχόμενο του συρταριού, ένας θόρυβος τράβηξε την προσοχή του...

Τα μάτια του γούρλωσαν στο θέαμα, ένας αιμόφυρτος άνθρωπος, σερνόταν με όσες δυνάμεις του ειχαν απομείνει, αναζητώντας βοήθεια...

Προσπαθώντας να γλιτώσει από την κόλαση... Οι μόνες λέξεις που μπόρεσε να αρθρώσει, βγήκαν με αίμα και την τελευταία του πνοή, :<<Δ..Δαίμονας..>>

Ανασηκώνωντας το βλέμμα του, είδε ένα μονοπάτι αίματος, ακολούθησε το ματωμένο διάδρομο, τα ίχνοι των οδήγησαν στο σαλόνι του σπιτιού.. Σπίθες αναπηδούσαν απο τις φλόγες, το τζάκι ζέσταινε τον χώρο, τριγύρω του υπήρχαν καμία ντουζίνα πτώματα...
  Στην άκρη του δωματίου, ίσα που μπορούσε να διακρίνει τη λεπτή της φιγούρα, να αγναντεύει έξω απο το ψηλό παράθυρο, το βλέμμα της
Στραμμένο προς τον ουρανό, χαζεύοντας το ολόγιομο φεγγάρι..

- Γιατί είσαι ξύπνιος; ( αποκρίθηκε με παγερή φωνή..)

Εκείνος κοίταξε με αηδία και απογοήτευση γύρω του, τόσοι αθώοι άνθρωποι... Γείτονες.. Άνθρωποι που τους έβλεπε καθημερινά, καθώς μεγάλωνε...

- Τι έκανες; δολοφόνησες τόσους αθώους ανθρώπους!!! ΤΕΡΑΣ!!!

Κύματα οργής διέτρεχαν γρήγορα το κορμί της.. Τα μάτια της πήραν το χρώμα της ματωμένης σελήνης όπου κοιτούσε... Μπορούσε να χάσει τα πάντα σε μόνο μια στιγμή, με μόνο μια λάθος κίνηση... Δεν ήξερε αν μπορούσε πλέον να ελέγξει την οργή της.
  Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, έφερε το ποτήρι με το κρασί όπου κρατούσε και κατεύασε το λευκό υγρό μονομιάς... Οι χτύποι της καρδιάς της ήταν γρήγοροι, τα λόγια του ήταν σαν χίλια στιλέτα που χώθηκαν στο στήθος..

Γυρνώντας γρήγορα προς τη μεριά του, τον αντίκρισε κατάματα και με τη δύναμη της τον ακινητοποίησε..

- Τερας;;; Έτσι τολμάς να αποκαλείς
Εκείνη που σε έσωσε; ΤΕΡΑΣ;;;

χρησιμοποίησε ξανά τις δυνάμεις της, τον έκανε να νιώθει τον πόνο της..
- Ξαγρυπνώντας δίπλα σου τα βράδια! Για να ακούω πως αναπνέεις.. Φροντίζοντας σε.. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ;;;;;

Οι πόνοι που ένιωθε ο Μάικ ήταν αβάσταχτοι, μαζεύοντας όσες δυνάμεις μπορούσε ψέλλισε :

- Σ... Συ... Συγνώμη... Μου έλειψες, όσο έλειπες.. Σ... Σε έχω ανάγκη...

Οι λέξεις του αυτές καταλάγιασαν την οργή της σταματώντας να τον βασανίζει...
  Ο Μάικ έπεσε στα γόνατα.. Αδύναμος..

-Συγνώμη για όσα είπα.. Μη ξαναφύγεις.. Ήθελα τόσο να σε δω.. Ν.. Να δω τα μάτια σου.. Να ακούσω τη φωνή σου..
Σε άκουγα κατά τη διαδικασία της μετάβασης.. Ένιωθα το άγγιγμα σου.. Την αύρα σου όταν ξάπλωνες δίπλα μου.. ( χαμήλωσε το βλέμμα του.. Σαν κουτάβι..) και συνέχισε : Είμαι τόσο κουρασμένος.. Νιώθω τόσο αδύναμος...

Η Λίλιθ ξεγλύστρισε κοντά του.. Αγγίζοντας το πιγούνι του, χαΐδεψε τα μαλλιά του στοργικά.

- Μικρέ μου άγγελε.. Πρέπει να τραφείς.. Άφησε την αφέντρα σου να σε φροντίσει..

.. Συνεχίζεται...