Duyabilir Misin?(Gay)

-6

Gece sessizliğini korurken, sessiz ve ıssız sokakta Ülgen'in elini tutmuş yürüyordum.

İlk kez bu kadar huzurlu hissediyordum. Duyduğum tek ses; duymak istediğim ses, yani Ülgen'in düşünceleriydi.

O düşünceleriyle savaşırken, ben de ona ortak olmaya ve yardım etmeye çalışıyordum.

"Bu kadar düşünme Ülgen, içinden çıkamayacağın düşüncelere girmek sadece zaman kaybı."

'Düşünmeden içinden çıkıp çıkamayağımızı bilemeyiz ki.'

Haklıydı, kafamı yere çevirip kaldırımlara baktım. Sonunda Ülgen'in evine gelmiştik.

"Gelmemi istiyor musun?"

'Tabii ki de istiyorum.'

Apartmandan içeriye girip merdivenleri çıkmaya başladık. Apartman çok eski bir apartmandı ve asansör yoktu.

"Ailen yok mu?"

'Ailem başka şehirde, üniversite için buradayım. Ev arkadaşlarım tatile gitti ama ben gidemedim.'

Kafamı sallamakla yetindim. Merdivenleri çıkıp onun evi olduğunu düşündüğüm yerde durduk. Anahtarla kapıyı açarken bile içimde tuhaf bir gerginlik vardı.

İçeride huzur veren tuhaf bir koku vardı. İçeriye girdiğinizde normal bir öğrenci evi olduğunu görebiliyordunuz fakat çok düzenliydi.

'Ev biraz dağnık rezil oldum.'

"Bu dağınık hali mi?"

Kafasını bana çevirip olumlu anlamda salladığında gülümsedim. Duvarlar bile boş kalmamış, çerçeveler ve resimlerke döşenmişti.

'Onları hep ucuza bulduk biz de alalım dedik.'

Ona bakıp düşünmeye başladım. Birinin düşüncelerinizin arasında gezinmesi korkutucu değil miydi?

Ne düşüneceğinizi bilemezdiniz ki. Yavaş adımlarla yanına gidip daha da yakınına oturdum.

Bana bakıp gülümsediğinde kalbim yine hızlanmaya başlamış, düşüncelerimlr savaş açmıştı.

"Benden korkmuyor musun?"

Diye sordum daha da yaklaşıp. Benden gizleyebileceği hiçbir şeyi yoktu, hisleri, korkuları, yapmak istedikleri ve düşünceleri. Hepsini biliyordum.

'Neden, korkmalı mıyım?'

"Ben, düşüncelerimde dolaşan biri olaydı korkardım."

'Düşüncelerimde korkmamı gerektirecek bir şey yok. Senin var olmalı demek ki. Bu da senden korkmam gerektiğini mi gösterir acaba?'

"Korkmanı istemem. Çünkü korkarsan yanımda olmazsın. Sonsuza dek yanımda ol istiyorum."

'Yıllar sonra derdimi anlatabileceğim, bir şeyleri paylaşabileceğim, hatta dedikodu yapabileceğim birini bulmuşken bırakamam ki. Lütfen bana korkmam için sebep verme.'

Gülümseyip aniden yanağını öpüp geri çekildim. Belki de bu haksızlıktı. Ben onun her şeyini bilirken, o sadece gösterdiğim kadarını, söylediğim kadarını bilebilirdi.

'Ama aniden öyle şeyler yaparsan kalp krizi geçirebilirim.'

"Benden gerçekten hoşlanıyor musun?"

'Evet, sormasana şöyle sana yalan söyleyebilme ihtimalim bile yok.'

"Bu hoşuma gidiyor."

Elimi saçlarının arasında gezdirip yüzünü incelemeye başladım. Saçları sarı ve dalgalıydı. Elimin rengi saçlarından daha koyuydu.

Gülümseyip yüzümü yüzüne doğru yaklaştırdım. Dudaklarına geldiğimde öylece gözlerine baktım.

"Sana bir sır vereyim mi? Bu haldeyken düşüncelerini okuyamıyorum."

Gözlerinin titrediğini görürken öylece gözlerine bakmaya devam ettim. Gözlerimiz birbirine kenetlenmiş, öylece bakışıyorduk.

Dudaklarımız arasında minnacık bir mesafe vardı ve birbirimizim gözlerinde o kadar kaybolmuştuk ki, ikimiz de bu kaybolduğumuz yerden çıkıp gerçekliğe dönmek istemiyor gibiydik.

Sonunda nasıl olduğunu anlamadan, dudaklarımız buluşmuştu. Ona yaklaştıkça etraftaki kalabalık sesleri ve gürültüler yok oluyordu.

Bu istemsizce zamanın durmuş olduğunu düşünmeme sebep oluyordu. Ama zaman akmaya devam ediyordu ve artık eve dönmeliydim.

Ne kadar istemiyor olsam da, dudaklarından ayrılıp yüzüne baktım. Yanaklarını okşayıp gözlerine baktım. Uzaklaştığımda tekrae düşüncelerini duymaya başlamıştım.

'Seni seviyorum.'

"Ben de seni seviyorum. Ama artık gitmeliyim."

'Gitmeni hiç istemiyorum."

"Ama ailem evde, merak edecekler."

'Burada kalamaz mısın?'

"Kalmayı isterdim ama üzgünüm gitmeliyim. Yarın yine geleceğim."

'Söz mü?'

"Söz."

--
Bölüm pek içime sinmedi yaa nnrkejdjke

Kaos is coming

Beğendiniz mi? Doğru söyleyin.

Sizi seviyorum💗🐜🌈