Καλοκαιρινές αναμνήσεις

Part 3°

Στην ζωή της Δανάης..

"Δανάη που πας? Εδώ είναι οι ξαπλώστρες μας.." παρατηρεί η Αλέκα την φίλη της που είναι στον κόσμο της.. "μίλησε μου σε παρακαλώ.. τι σκέφτεσαι?"

"Σκέφτομαι.. τον Κυριάκο, τις στιγμές μας, τον θέλω ακόμη Αλέκα.."

"Ήμουν σίγουρη, αλλά δεν ρωτάω αυτό. Σε ρώτησα τι έχεις βάλει στο μυαλό σου.. τι έχεις σκοπό να κάνεις?"

"Ίσως πρέπει να του μιλήσω.. ίσως πρέπει να του πω τι νιώθω. Από τότε που μαλώσαμε έχω σκεφτεί πολύ καλά τα λάθη μου. Θέλω να του μιλήσω.. πρέπει!"

Στο δρόμο για το ξενοδοχείο, τα κορίτσια συναντάνε τον Άκη, που κατά τύχη αναγνώρισε η Δανάη..

"Άκη! Γεια σουυ.. είμαι η Δανάη, με θυμάσαι?" ρωτάει μόλις τον συναντάει.

"Χελοουυ, φυσικά και σε θυμάμαι! Τι κάνεις κοριτσάρα;" της απευθύνει τον λόγο κατενθουσιασμένος.

"Καλά είμαι.. να σου συστήσω την κολλητή μου, Αλέκα.."

"Χάρηκα πολύ, Άκης. Δυστυχώς δεν έχω πολύ χρόνο, με φώναξε ο Κυριάκος άρον άρον να πάω στο δωμάτιο. Δεν είναι καλά.. χάρηκα και πάλι που σας είδα. Θα τα πούμε" και φεύγει αφήνοντας ένα φιλί στο μάγουλο της Δανάης και μια αγκαλιά στην Αλέκα.

"Καλέ γιατί δεν μου είχες μιλήσει ποτέ για τον Άκη? Αυτός είναι κούκλος!!" φωνάζει ενθουσιασμένη η Αλέκα.

"Τι έχει ο Κικος μου? Κι εγώ γιατί δεν είμαι εκεί να τον βοηθήσω?" συμπληρώνει καταθλιπτικά η Δανάη έτοιμη να κλάψει.

Τα κορίτσια πηγαίνουν στο δωμάτιο τους και ύστερα από το ντουζ, αποφασίζουν να κατέβουν στην ταβέρνα του ξενοδοχείου..

"Αλέκα, δεν μπορώ να φάω. Καλύτερα να πάω στο δωμάτιο να ξαπλώσω. Δεν νιώθω καλά!" λέει δακρυζοντας η Δανάη.

"Πρέπει να φας κάτι! Έστω και λίγο! Μισό λεπτό να παραγγείλω να μας φέρουν στο δωμάτιο λίγο φαγητό για εσένα!" λέει η Αλέκα αφήνοντας το φαγητό της στην άκρη.

"Όχι Αλέκα ευχαριστώ πολύ για την συμπαράσταση αλλά εγώ θέλω να πάω να ξαπλώσω μόνη μου. Φάε και μετά ανέβα. Μπορώ να πάω και μόνη μου."

Μετά από πολλές κουβέντες η Αλέκα δεν κατάφερε να πάει μαζί με την Δανάη, κι έτσι την άφησε να ανέβει μόνη της.

Στο τέλος του διαδρόμου του δεύτερου ορόφου, η Δανάη σε καταθλιπτική μορφή, δεν μπορεί να δει μπροστά της απ' τα δάκρυα.
"Βοήθεια!" φωνάζει ακουμπώντας την πλάτη της σε έναν τοίχο.

Εκείνη την στιγμή ακούει δύο αντρικές φωνές να πλησιάζουν προς το μέρος της, αλλά ξαφνικά όλα μαυρίζουν και χάνει επαφή με την πραγματικότητα.