DİLHUN

On Dördüncü Bölüm-

'İnsanların dış görünüşleri değilde yaralarını sevin,kırılan kalplerini sevin,ıslak kirpiklerini sevin'

Aslı'nın ağzından

İki koşulda değişebilirsiniz.Ya ne istediğinizi bilecek kadar tecrübelisinizdir ya da çok acı çekmişsinizdir ve mecbur kalmışsınızdır.

Ben değişmeye mecbur kalmıştım. Değişirken çok zorlanmış olabilirdim ama istediğim kişi olmuştum.Olması gerektiği gibi..

Acılar sadece fiziksel değildir hatta bazı acılar vardır ki fiziksel acı bile onun yanında az kalır.Sadece o acıyı hissetmekle yetinirsiniz ve çaresizlikle geçmesini beklersiniz.

Karşımdaki çocuğun gözlerine bakarken bütün 2 yılım, yaşanmışlıklarım ,acılarım ve mutluluklarım hepsi film şeridi gibi aklımdan geçiyordu. Sadece o anılara kırık bir tebessüm yollamakla yetindim.

Bu kadar eskiye gitmek yeterdi. Sonucta eskiler eskiden güzeldi...

Yalçının kollarından kurtulup sinirli bir şekide

''Senin tutmansa merdivenlerden düşmeyi yeğlerdim'' dedim ve kollarımı önümde birleştirdim.

Yalçın sanki komik bir şey söylemişim gibi büyük bir kahka attı. Sinirle kaşlarımı çattım.

"Rica ederim Aslı önemli değil" deyip beni yanıtladı

Gözlerimi devirirken bu çocuğun nıye burda olduğunu düşündüm hayır hayır burda okuyor olamazdı...
Bunun cevabını ancak ona sormakla öğrenebilirdim.

"Senin burda ne işin var "dedim ve dik dik Yalçına bakmaya başladım.

"Burda okuyorum çünkü neyse görüşürüz "dedi ve el sallamaya başladı.

Yalçın gözden kaybolduktan sonra hala daha arkasından avel avel bakıyordum. Beni kendime getiren şey Vera nın beni sarsması oldu.

"Aslı kendine gel yine şoka girdin" dedi.

"Kanka burda okumaya mı başlamış Yalçın,ben yanlış duydum demi"dedim inanmaz bir şekide.

"Konuşuruz bu konu hakkında hadi derse geç kalıcaz "dedi Vera.

Bu kız niye bu kadar normal karşılamıştı ki bunu, en azından o da benım gibi bir şoka girmesi gerekiyordu.Bu konuyu daha sonra düşününürüm diyerekten Veranın arkasından sınıfa girmiştim.Yalçın yüzünden derse de geç kalmıştım zaten...

Vera yla sıramıza geçtiğimizde kafamın dersi dinlemiycek kadar yoğun olduğuna kannat getirip uyumaya karar verdim.

Başımda hiç bir derdim yokmuş gibi Yalçın da çıkmıştı zaten daha kötü ne olabilirdi ki?

Tam gözlerimi kapamış uykuya dalarken sınıfın kapısının çaldığını duydum.Yeni öğrenci gelmişti.Hoca ismini sorunca çocuğun Yalçın dediğini duydum. Hemen ani bir hareketle başımı sıradan kaldırıp "Yok artık" dedim.

Tabii ki de bütün sınıf bana bakmıştı.

Hoca "Aslı bi şey mi dedin kızım "dedi.
"Yok hocam siz devam edin" dedim.

Hocaya cevap verdikten sonra Yalçın ın gülümsediğini gördüm.Hiç bir tepki vermeden başımı sıraya koyup uyumaya çalıştım.

Vera nın ağzından

Sevdiğiniz bir insanin acı çektiğini görmek belki de bu dünyadaki en zor şeylerden biridir.

Aslının her zaman benden daha mutlu olmasını istedim,hala daha istiyorum. Tabii her şey üst üste gelirken kızın mutlu olması çok mümkün değilmiş gibi gözüküyordu.

Ben Asliya bakıp bunları düşünürken zil çalmıştı bile. Asliyi uyandırmak istemedigimden bende sınıfta durmaya karar verdim.

Cantamadan kitabımı çıkarırken Yekta'nın bana seslendigini duydum.

"Vera konuşabilir miyiz?dedi ve sıramın önüne geldi.

Bu günlerden biraz fazla konuşuyorduk sanki.Yine Aslı ve Mete hakkında konuşurduk herhalde o yüzden Yektaya cevap vermeye karar verdim.

"Tabii ki geliyorum."dedim ve çıkardığım kitabı yeniden cantama koydum.

Ben bunu dedikten sonra Yekta sınıfın kapısından çıkmıştı,bende yanına gittim.

"Öncellikle nasılsın" diye lafa girdi Yekta.

"İyidir senden "dedim ve gülümsemeye çalıştım.

"Bende iyiyim. Dün neler oldu biliyor musun Mete'yi aradığımda bana bı şey anlatmadi."dedi kafası karışmış bı şekilde.

Gel de şimdi çocuğa Aslının eski sevgilisini görüp çocuğu tek başına bıraktığını anlat...

"Dün hic planladigimiz gibi geçmemiş Yekta belki de akışına bırakmak en iyisiydi."dedim canım sıkkın bi şekilde.

"Anlamıyorum ikisinin de birbirinden hoşlandığı cok belli nasıl kötü geçebilir ki?"diye sordu Yekta.

"Orası öyle de ikisinin arasında olan bı sey sonuçta biz arkadaşları olarak elimizden geleni yaptık."dedim.

"Haklsiin ama bunun arkadaşlığımızi etkiliycegini sanmiyorum." Dedi ve gülümsedi.

Demek ki hala arkadaş kalmak istiyordu. Aslında bende aynı fikirdeydim.

"Bende aynı fikirdeyim. Ama senden bı şey isteyebilir miyim?" Dedim.

"Tabii ki her ne istersen" dedi heyecanlı bı şekilde.

"Meteyle konuştuğunuz zaman Asliya çok kızmasın bilmediği mevzular var"

"Anlamadım ne gibi mevzular var?"diye sordu Yekta

"Zamanı gelince konuşuruz"dedim ve Yekta'nın yanından ayrıldım.

En iyisini yaptığımi düşünüyordum. Sonuçta daha fazla aralarını yapmaya ugrasirsak sadece Asliya zarar vermiş olurduk.

Sınıfa gectigimde Aslının uyuyor olduğunu gördüm. Büyük ihtimalle gece uyumamışti.

Onun uyumasını fırsat bilerek Yalçın'la konuşmaya karar verdim. Ama nerde olabilirdi ki?

Tam bunu düşünürken Yalçın la Koray in koridorda gülerek sohbet ettiğini fark ettim.

Yasin arkadaş olduklarını söylemişti zaten ama bizim hakkımızda neden bilgi verdigini merak ediyordum. Onunla da bir ara konusucaktim.

Bunları düşünerek Yalçın in yanina gittim. Beni fark ettiği için direk o söze başladı.

"Vera hoşgeldin naber?' dedi. Bu çocuk nasıl bu kadar yüzsüz olabilirdi ki?

"Sanane "diyip gözlerimi devirdim.

Yalçın bana bakarkan Koray söze girdi.

"Ben sizi yalnız birakiyim isterseniz"dedi.

"Hayır gerek yok "dedim ve bakislarimi Yalcina çevirdim.

"Aslidan uzak dur Yalçın neyin peşinde olduğunu bilmiyorum ama ogrenicem"dedim.

"Yine paranoyağa başladın Vera bı şeyin peşinde değilim hem Aslıyla aynı sınıftayım uzak durmam biraz zor"dedi ve gülümsedi.

"Ben uzak tutarım seni rahat ol"dedim ve yanlarından ayrılıp yine sınıfa yürüdüm.

Aslıyla aynı sınıfta olduğu için uzak durması mümkün değilmiş yalana bak...

Bu çocuk kasiniyordu ama ben kasimasini bilirdim.

Bunları düşünerek sınıfa girdigimde Mete nin yerime oturup Aslıyla gülüşürek konuştuklarını gördüm.

Sadece onlara bakmakla yetindim. Nasıl bu kadar samimi olabilirlerdi ki yeniden?

Bölüm sonuuu
Düşüncelerinizi yazmayı unutmayın.
Kendinize iyi bakın💞