Περπάταγα για αρκετή ώρα στην παραλία στην οποία βρισκόταν εκείνο το σπίτι. Παρόλου που είχα πάει άπειρες φορές εκεί και ειδικά μαζί του ξαφνικά με είχε πιάσει ένα ακατάπαυστο τρέμουλο και μια επιθυμία να τον δω η οποία μεγάλωνε όλο και περισσότερο.
Όταν επιτέλους έφτασα απέξω από το σπίτι δεν με βαστούσαν τα πόδια μου. Δεν ήξερα αν ήθελα να φύγω τρέχοντας ή να μπω μέσα. Ένιωθα πολύ ανάμικτα συναισθήματα. Χαρά, στεναχώρια, θυμό και τόσα ακόμα καθώς εδω μέσα είχα βιώσει τις πιο έντονες, πιο όμορφες αλλά και άσχημες στιγμές της ζωής μου.
Προχώρησα μέσα στον μεγάλο κήπο έως πού είδα εκείνα τα μεγάλα ξύλινα σκαλοπάτια στα οποία καθόμασταν συνέχεια. Πλησίασα και έκατσα αναπαυτικά στην θέση μου κοιτοντας την θέα.
Αμέσως άρχισαν να με κατακλύζουν οι αναμνήσεις. Όπως εκείνη την φορά που είχαμε προσπαθήσει να φτιάξουμε το σπίτι. Θυμάμαι είχαμε φέρει τάβλες , διάφορα καλύμματα που δεν ήθελαν οι γονείς μας ή δεν ξέρω και εγώ τί άλλο και εκείνος είχε φέρει τα εργαλεία του μπαμπά του και αρχίσαμε τις κατασκευές μας.
Κοιτοντας το σπίτι καλύτερα παρατήρησα πως κάποια πράγματα που είχαμε φέρει ήταν ακόμα εδώ. Εκείνη η παλιά ξύλινη πολυθρόνα και εκείνος ο σκισμένος καναπές τον οποίον είχαμε επριδηορθωσει μαζί. Είμαι σίγουρη πως αν πάω στον πάνω όροφο θα δω μέχρι και το κρεβάτι που είχαμε φτιάξει.
Ή εκείνη την φορά που το είχαμε σκάσει από τα σπίτια μας και είχαμε έρθει εδώ. Αχ πόσο όμορφα είχαμε περάσει εκείνη την ημέρα.. Δεν αντέξαμε βέβαια και πολύ αφού το ακριβώς επόμενο πρωί οι γονείς μας μας βρήκαν. Θυμάμαι είχαμε φάει τιμωρία τουλάχιστον μία εβδομάδα. Αλλά χαλάλι. Αυτή η μέρα το άξιζε και με τον παραπάνω. Και να ήταν μόνο αυτή.. έχω τόσες πολλές μαζεμένες σε αυτό το μέρος που δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω.
Αν και ίσως είναι μια η οποία μου έχει μείνει αξέχαστη και είμαι σίγουρη ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ...
Λίγα λεπτά αργότερα ενώ, οι αναμνήσεις στριφογυρίζανε στο μυαλό μου άκουσε έναν ήχο από μηχανή. Αμέσως η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο.
Αυτός ήταν.
Τον παρακολούθησα καθώς έβγαζε το κατά μαύρο κράνος του αργά και βασανιστικα και το πώς έφτιαξε τα σκούρα μαύρα μαλλιά του τα οποία πετούσαν ατίθασα λόγου του κράνους. Ύστερα γύρισε το κεφάλι του αριστερά για να κοιτάξει προς το σπίτι (λογικά για να δει αν είναι μέσα).
